148 = 168 = 294. Even rekenen.

Een paar dagen geleden, net nadat de ziekenhuistoestand was opgelost , hebben we dan toch beslist om te vertrekken . Er moest dan nog dringend een auto gehuurd worden omdat de onze in België blijft staan totdat we terug zijn begin januari.
Dus, zoals wij onze gasten allemaal aanraden proberen we bij Helle Hollis te boeken, maar pech, autos allemaal verhuurd.
Dus maar een andere website opgezocht, er zijn er zovele.
We belanden bij Firefly, niet slecht want die werd ons reeds aangeraden door gasten en daar gingen we dan maar op in.

Alles inbegrepen tot 1 januari ...148 euro, zelfs met een extra verzekering all in. Het kost ons geen bal meer.
De prijzen, die variëren natuurlijk ook naargelang de periode en die is nu blijkbaar laag.
Wij weg.
Vlucht en zo verloopt prima en ik beslis om bij aankomst direct naar de balie te gaan en Ad zou op de koffer wachten. Kwestie dat er niet teveel volk aan die balie zou staan.
Viel mee, twee man voor mij en 1 voorsteker, een Belg. Daar zijn ze dat ook gewoon.

"First time at Firefly?"  Vriendelijkheid ten top. Knap en perfect Engels of andere taal als je dat wenste.
Vlug wat papieren invullen, de man achter de balie althans want wij moesten enkel de normale kaarten afgeven, pas, rijbewijs en kredietkaart. Bankkaart mocht niet want of je daar nu geld op hebt staan of niet interesseert hun niet.

" Oh sir, you first have to read this detail" Pataaat, daar komen de euros. Een extra verzekering. Wij schieten uit onze kram waarop direct " Calm down, calm down sir" kwam.
En wij maar uitleggen over die extra verzekering die we reeds betaalden in België en die in Europa geldig is , niks hielp, betalen zal je. En hoeveel zou dat dan wel kosten. Euhhh, 168 euro. Eh??? Te nemen of te laten. Ok dan maar en van onze kant bleven de monden gesloten vanaf dan. En de supervriendelijke man achter de balie snoerde zijn mond vanaf dan ook maar.
Voila, teken hier en daar en daar. Euhhh, het is plots 294 euro. Ah ja, extra kosten voor kredietkaart. Maar ik mag mijn bankkaart niet gebruiken. Pech.
En een volle tank en nog wat prullaria en dan de tax. Voila.
Ik trok die papieren uit die man zijn hand en weg waren we met de sleutel en een lang gezicht van razernij.

Vandaag toevallig kredietkaartrekening nagekeken en er blijkt 350 euro af te zijn genomen. Hoe kan dat nu weer? Bellen naar Mastercard. Ah ja, Firefly heeft dat geblokkeerd en ze hebben eerst zelfs geprobeerd om 400 te blokkeren. En waarom? Geen idee.
Wat zijn we weer blij. Maar 1 ding hebben we weer bijgeleerd en nu voor goed.
Op het moment dat onze nieuwe website er zal zijn, gaan alle verhuurbedrijven van autos er af en raden we nog enkel Helle Hollis aan. Iets duurder, wel een korting van 15 % en eerlijk !

We maken er toch een heerlijke kerst van met onze chique voiture.

Spoedopname.....wiejoewiejoewoejoe

Woensdag kwam ik na "mijn werk"terug bij mijn ouderlijk verblijf en stond ma al klaar om mee te delen dat oohhh, nu is er wat met Christa gebeurd". Wel, het bleek zo erg niet, ze was naar de  huisdokter omdat ze was opgestaan met een half opgeblazen gezicht. Maar een half uurtje later had de dokter gevraagd : "is uw broer daar?"Jaja, "Wel, bel maar dat hij je komt halen en naar de spoed brengt". Ok, zo gezegd, zo gedaan, recht naar Sint Elisabeth in Ukkel, beter gezegd "les cliniques de 'l Europe".
Als Europa gaat evolueren zoals deze "clinique", dan zijn we goed bezig.
De receptioniste, aha, die kon Vlaams en die schreef haar zonder veel boe of bah in. Ondertussen stond er naast ons een man van  vreemde origine en die vroeg aan een andere receptioniste de weg naar een bepaalde kamer. "Onze"receptioniste bekeek die man en rolde met haar ogen om duidelijk te maken dat het in haar ogen een belachelijke vraag was. En wij konden daar lekker van meegenieten. Mooi onthaal.
Dus even wachten in de wachtkamer. Prima. Het enige wat we daar zien is een kapot koffieautomaat en een Franstalige Metro krant. Voor de rest, grijze grauwe afgeleefde muren met details in oud roze. Leuke kleur voor een ziekenhuis ! Mijn achtergrond komt weer boven.
Maar goed, een kleine Marokkaanse piepjonge dokter kwam ons halen. Kamertje binnen. Ët alors , qu est ce qui ce passe? Dat vraagt hij terwijl hij op het bureau hangt."Wat een vraag aan iemand die met een half opgeblazen gezicht voor hem staat. Geen woord Vlaams uiteraard want we zijn in oorsprong in een Nederlandstalig ziekenhuis terecht gekomen. Na wat bloedprikken en bloeddruk te hebben gemeten plots telefoon. "Ahhh, excusez moi, maar ik moet naar muur "
Ahhhh, hij moet naar muur.
We hadden voor de komende minuten onze bezigheid om te zoeken naar waar die man nu moest gaan. Andere juffrouw kwam binnen, weer bloeddruk meten en weer zelfde vraag want ze hadden niet gecommuniceerd.
Ok, in orde,  Weer in het Frans legde ze ons uit dat we de groene bolletjes op de vloer moesten volgen en daar in de wachtkamer wachten. En wachten was het.
Ik had steeds het idee dat een spoedafdeling en in en uitloop van mensen was en veel heisa en geschreeuw. Niets is minder waar. MUISSTIL is het daar, althans in "les cliniques de 'l Europe.
Niemand komt er langs, soms iemand met een bed met een patiënt erin, maar dat was al. De wachtkamer, hoe saai kan je nu zoiets inrichten. Wel, zoals hier. Een witte cel, zonder boe of bah, geen kadertje of poster met een stom zicht op, geen lijntje aan de muur, geen muziekje. Enkel en alleen een plastieken ficus bomvol stof ; die stond er waarschijnlijk nog van voor de verbouwing.
Na bijna 1 uur loopt er plots een verpleegkundige rond en Christa staat op en vraagt, wel in het Frans want anders verstaan ze ons niet of het nog voor vandaag was. Oui Oui madame, il y a beaucoup de monde. Veel volk????? En die zijn allemaal muisstil, of zijn ze platgespoten?

En wonder boven wonder komt er na een paar minuten een vrouwelijke Afrikaanse arts naar haar om haar dus nog eens te onderzoeken. Uiteindelijk kregen we van haar een degelijke op normale snelheid sprekende, wel in het Frans, what else, een uitleg en wisten waar we uiteindelijk stonden of nog niet stonden, want een oplossing hadden ze niet. Opname was de oplossing en voila.

Die dokter vroeg dan wie ik was en toen ik zei dat ik haar broer was, kon ze me meedelen dat ik dan morgen wel kon terugkomen. Ik zei jaja, na mijn werk want IK , ik werk in het UZ in Jette. Dat kwam er natuurlijk zo fier als een gieter uit want in Jette, daar spreek ik Vlaams en als er iemand iets in het Frans vraagt, dan antwoord ik daar graag in het frans op.
Dus weer wachten tot de volgende verpleegkundige met de baxter kwam. Dat viel goed mee, toch iets dat meevalt. In die wachtkamer, MET TV ( wel frans)  konden we verder onze tijd doorbrengen wachtende op een vrije kamer . Normaal. Christa moest een plasje doen in een potje en dat moesten we dan maar naar het bureau brengen. De kamer ernaast lag een mevrouw die huilde van de pijn, roepend naar "Madame!". Ik liep langs die deur en toen begone ze zelf "Monsieur "te roepen omdat toch niemand haar ter hulp kwam. Ik kwam in dat brueau waar op dat moment 8 personen aanwezig waren. Ik maar wachten met dat potje, niemand kijkt. Ah nee, ze zijn allemaal druk bezig met hun gsm.
Is dit een spoedafdeling of een slaapkliniek?

Ondertussen was Ad teruggekomen van Tokyo en gingen we gisterennamiddag even Christa opzoeken. Welke kamer, dat wisten we nog niet maar dat zouden we wel aan het onthaal vragen.
Aan het onthaal, jaja, die mevrouw gaf ons het nummer en zei links. Links geen enkele lift te vinden die naar die verdieping ging.
Dan maar rechts zoeken, ook niks. Terug naar onthaal. "ik heb toch gezegd links" zei ze. Ok terug op zoek naar de lift en ahaaaaa, achter een hoek is er nog een gangetje met een lift.
Van pijltjes of borden hebben ze hier ook al niets gehoord, en dat is nochtans voor alle talen hetzelfde. Routenummers staan er genoeg maar die dienen dus niet voor de kamers, wel voor onderzoeken. Pffff, ben er moe van geworden. Maar we hebben ze gevonden en goed gelachen.

Toen we op de kamer waren kwam er een Afrikaanse verpleegkundige binnen voor een spuit en Ad was toch benieuwd naar wanneer er uiteindelijk eens een dokter zou komen. Gewoon negeren, dat is de oplossing want verstaan doen ze ook al niet. Daarop zegt Christa : "meneer vraagt iets. "Negeren is de boodschap.
Ik stond ondertussen op de gang te kijken en ook daar weer een zeer donkere vrouwelijke rasta verpleegkundige die met een blad rondliep en voor elke kamer stond te kijken waar ze wel zou moeten zijn. Gang op en gang af. Kwestie van je bezig te houden.

En we weten ondertussen wat die eerste dokter zei toen hij naar muur moest gaan. De MUG dus.

Cliniques de lÉurope.....SCHANDE !!!

Toch nog even een staartje. Vandaag mocht ze gelukkig naar huis komen en is alles onder controle. Zij blij en wij blij toen ze hier binnenkwam. Begint Christa na een paar minuten te prutsen aan haar arm. We kijken : "wat ben je aan het doen?"
"Ja , dat ding moet hier nog af".
Waren die domkoppen in het ziekenhuis vergeten haar infuus te verwijderen. Gelukkig dat er geen baxter meer aan hing>

Een kleine aanpassing van leefgewoonte.

Het seizoen is dus nu wel afgelopen en we zijn sinds vorige week weer richting België vertrokken. Onze poezen, kippen en het huis zelf, die zijn lekker in de handen van een koppel die gedurende een maand een oogje in het zeil houden.
wij dus weg, en dat nog wel met een nieuwe kar die we net op het laatste moment hebben aangeschaft want onze dierbare Bipper, die wilden we hem de tocht naar Belgie niet meer laten doen.
Jaja , another one drives a duster.
Onzen Ad, die zit alweer tussen de oudjes in het rusthuis in Tervuren. Nee, niet als bewoner, wel als verpleegkundige. Zijn kriebels voor verpleging moeten elk jaar weer eens een beurt krijgen.
En ik, ik zit ook weer in mijn job van vorig jaar en ook daar was het weer leuk om er- en herkend te worden. Na een tijdje fileslenteren elke morgen en een uur file bumperen in de avond, wen ik weer aan dat voor mij oh zo vreselijke België. Mensen die ons kennen en die ons reeds bezochten in het heerlijke Competa zullen zeer goed begrijpen waar ik het over heb.

En waar verblijven we dan als we hier zitten. Jaja, in mijn eigen kamer waar ik vroeger zovele uurtjes heb gesleten . En dat lekker met ma en pa en Christa in huis. Die zitten nu ook elke dag thuis, een beetje aan het profiteren van hun pensioen dat eindelijk is gekomen.
En toch is het aanpassen geblazen, zowel voor hun als voor ons. Ma loopt de hele dag van hot naar her en weet eigenlijk met haar tijd gene blijf. Jammer genoeg komt daar ook voor haar de leeftijd bij, die zo plots na het sluiten van haar winkel plots een heel stuk is voorbijgegaan.
Voor ons valt het uiteraard nog meer op want wij zien ze vanuit Spanje niet elke dag. Het is letterlijk een tijd van terugkeren naar vroeger. De verhalen van toen komen dagelijks weer boven en ook de bezorgdheid om ons is enorm geworden. Al zou het eigenlijk andersom moeten zijn.
Het is de normale gang van oud worden, vergeten, dingen dubbel doen, vergissen, fouten maken en ook dingen gewoon niet meer kunnen. Ad is er uiteraard de perfecte persoon voor, die doet niet liever dan mensen met zo een leeftijd verwennen en verzorgen terwijl het voor mij een stukje zwaarder is om je beide ouders zo te zien.
En dus ben ik blij dat ik hier ben tijdens deze winterperiode. Even terugkeren naar Competa met de kerst, is het niet voor gasten , dan is het even voor onszelf. In januari zijn we dan terug in den Belgique tot half maart om dan weer klaar te schieten voor een nieuwe start, hopelijk met ons nieuwe crowdfunding project. Wie daar meer info over wil, die laat maar wat horen, kandidaten welkom.
Januari is dan ook weer het moment om ons klaar te stomen voor het vakantiesalon in Antwerpen waar we zoals elk jaar paraat gaan staan. En dit jaar doen we dat zelfs samen met een vriendin-medestudente van mij die ondertussen ook haar biezen naar Spanje heeft genomen. Dus weer een rede om ons eens op de beurs te komen bezoeken.

Zondag nog even een piepje nemen naar de Zonfabriek in Sint Niklaas. De twee dames die meewerkten aan onze videoclip vieren daar hun 15 verjaardag van hun Zonfabriek. Allen welkom. Em om jullie nog even op te frissen, toch nog even ons zonnig deuntje :

https://www.youtube.com/watch?v=D0-CMkxPmY4

Stilte

Vanmorgen werd ik wakker en hoorde niks. " Normaal toch"  zou iedereen zeggen die hier al wel een paar dagen verbleven heeft. Maar vanmorgen was het opvallend, helemaal niks, zelfs geen vogels, kippen, niks.
Uiteindelijk begin je te focussen en hoor je het geruis in je oren.
Ad zit voor twee weken in België om wat in het rusthuis te werken, we hebben momenteel geen gasten, en dan is het geluid van de stilte nog opvallender want je hoort zelfs geen beweging in en rond het huis. Nee , zoveel lawaai maakt hij niet als hij hier is.
Eigenlijk een vreemd gevoel, je voelt je plots helemaal alleen op de wereld. Na een paar minuten begint het hier en daar tot een ontwaken komen, zalig gewoon.
Aangezien ik deze weken kan gebruiken om eens dingen te doen die al zolang moeten gedaan worden, neem ik er af en toe ook een pauze bij. En dat is dus vanmorgen met het luieren in bed. Nog vlug de lijst met openstaande Wordfeudspelletjes afwerken en het weerbericht even bekijken. En nu mag je dat lui noemen, ik niet. Het seizoen loopt stilaan op zijn einde en een paar dagen niks doen hoort daar dan ook bij.
De laatste dagen was het nogal bewolkt en er is zelfs regen gevallen. Hoeraaaaaa.
Maar net zoals gisteren kwam ook vandaag weer die heerlijke zon weer opzetten. Net goed om een niet te warme dag te krijgen. Er kan zelfs een zonnebad bij.
De katten, die liggen zoals elke dag ondersteboven languitgerekt te maffen en ook dat is weer geweldig om te zien. De nieuwste aanwinst Boio begint dan ook al flink te groeien.

De foto kregen we vorige week van Heide, dikke merci hiervoor.

Ik ben nu niet echt een kattenfreak, verre van, maar deze is sinds Ad weg is, zo aanhankelijk geworden zodat ik mezelf al bijna niet meer moet wassen, die catwash komt elke avond langs als ik in de zetel hang.

En woensdag, dan is den Ad er weer en die komt dan samen met ma en pa en Christa. Lekker weer bijkletsen want via Skype is dat toch weer niet hetzelfde.

Ben ermee weg, je word zo moe van al dat schrijven.

Zullen we maar eens vlug reageren ?

Regelmatig krijgen we aanvragen binnen voor beschikbaarheid van kamers. Normaal natuurlijk als ge een b&b hebt.
En vele keren, oh zovele keren, reageren we dan ook direct op zo een mailtje want de tijd dat mensen enkel en alleen bij jouw b&b een aanvraag doen en wachten op een antwoord, die tijd is al lang voorbij.
Dus reageren we dan ook maar direct. Ad loopt dan ook dagelijks met zijn gsm bijna in de hand, want je moet bij de pinken zijn. Al denkt mijn pa er soms het zijne over :"doet gij nog iets anders dan met dat ding spelen?" vraagt hij dan. Die techniek , die laat hij schoon aan hem voorbij gaan.

Vorige maand verschenen we met een mooi artikel in Touring magazine en dan hoop je toch wat respons te krijgen. Dat kregen we al na 2 dagen. Een aanvraag met de nadruk erbij om ASAP een antwoord te krijgen. Nu weet ik niet of 3 minuten wachten niet meer tot ASAP behoord, maar langer was het niet. En dan, ook zoals zovele keren....geen antwoord meer.
Ja, dat werkt een beetje frustrerend af en toe. Wat bezielt de mensen om zelfs geen dank u meer te zeggen of zelfs met een of ander smoesje te zeggen dat ze van idee zijn veranderd. Nee, gewoon niks meer zeggen, da's de beleefdheid van vandaag. Zeer af en toe krijg je nog wel eens een berichtje terug om te bedanken.
Gelukkig zijn er nog veel meer andere mensen die wel een antwoord sturen en die dan ook boeken.

Maar goed....never mind. Que viva la vida !!! Dat liedje blijft ons dus achtervolgen en we bekijken de videoclip nog bijna dagelijks met gasten.

Van artikels gesproken. De foto die hier bijstaat, verscheen een paar dagen na de sluiting van Lea Gournon. Kan het ook niet laten om nogmaals die mijlpaal te vermelden. Ik ben tenslotte ook daar tussen de beha's geboren en grootgebracht tussen passende madammen waar aan dat soutienke (een beha dus) een stukske moest bijgezet worden of een nepeke ingenomen worden.
En toen dit manneke vroeger van school kwam gelopen, botste hij regelmatig tegen vertegenwoordigers die de nieuwe collectie kwamen tonen en verkopen. Op zeker moment kwam ik binnen en stond daar (half zestiger jaren) miss België ( een zekere Danielle) om modellen te showen. Blijkbaar vielen mijn ogen dan bijna uit zijn kassen van de schok. Misschien heb ik daar wel iets aan overgehouden.

De winkel is nu leeg en omdat pa nu in het zonneke woont hebben Zeno en Nero geholpen om de laatste spullen te verhuizen.

Overdonderd

Sinds nu ongeveer 5 jaar schrijf ik af en toe wat aan mijn blog. En ik kan dus eveneens zien hoeveel mensen die blog dan ook effectief lezen. En dat is, laten we eerlijk zijn, gewoon, niet spectaculair veel. Maar toch doet dat plezier, zelfs al weet ik uiteraard niet wie die leest. Zelden komt er dan ook eens een reactie op wat er neergepend is.
Via via kom je dan te weten of hoor je: hehe, wat heb ik gelachen met dit of dat en dan denk je, ok ik doe verder.

Maar deze week begon ik eerst met wat twijfels aan het verhaaltje over "boos op Hoeilaart" en dacht : gaat dit iets teweeg brengen?
Ik begon er aan en de dag erna wist ik echt niet wat er gebeurde. Ik had op 1 dag zomaar een 30 voud van lezers. Er werd tijdens de druivenfeesten in Hoeilaart dus geroddeld want ook vandaag komen er nog steeds lezers bij. Man man man, ik ben echt overdonderd door wat er gebeurt. Alleen jammer dat ik uiteindelijk niet weet wie of wat dat leest. Niet dat dat echt belangrijk is, maar......ge weet dat toch wel graag.
En reacties....ook bijna niks. Dat is dus het verschil tussen de Belgen en de Nederlanders. Moest Ad zo een verhaaltje op een Nederlandse blog schrijven, het zou reacties regenen. Belgen.....die zwijgen, die durven blijkbaar nog steeds niet uitkomen voor wat ze denken. Ook de mensen niet voor wie het verhaaltje geschreven was.

Maar....ik ben blij, zeer blij en hoop dat er bij de volgende schrijfsels ook nog volgers blijven krijgen, dat doet deugd. Daar eten we een tapatje op. Saluuut.

Boos op Hoeilaart.

Waarom zou ik nu boos zijn op Hoeilaart, mijn eigen ex-dorp? Voor de druivenfeesten die nu momenteel plaatsvinden alleszins niet, want daar had ik vroeger ook al een hekel aan.
Nee, ik kom nog even terug op mijn vorige blog waarin ik toch een bloemeke opstak naar mijn moeder en naar Christa, die zomaar 64 jaar haar lingeriewinkel heeft opengehouden en die vorige zaterdag haar deuren sloot.

Enkele maanden geleden dacht ik, daar gaan we wat aan doen. Zelf al houd zij daar niet van, toch wil ik op de een of andere manier die zaak in de bloemekes zetten. Van wie zou ik dat geërfd hebben? Dus, als trouwe inwoonster van Hoeilaart en als een bijna "sociaal bureau" van Hoeilaart, want ook dat vond soms plaats in de winkel, vond ik dat op zijn minst er iets of wat geklingel mocht aan te pas komen.

Ik begon met mails te sturen naar verschillende instanties, kranten en uiteraard in Hoeilaart naar de burgemeester, de eerste schepen en de schepen van economie, want dat was toch de perfecte sector.

Onmiddellijk kreeg ik van de Hoeilander een mailtje om te vragen of ze haar konden interviewen. Dat is dan ook op het juiste moment gebeurd en is gepubliceerd, waarvoor we zeer dankbaar zijn.

Maar......er bleef toch iets knagen. Hoeilaart blijkt geen belang te hechten aan zaken die het in al die jaren hebben volgehouden, die steeds paraat stonden om deel te nemen bij eender welk initiatief dat er door de "middenstand" werd georganiseerd. Een winkel waarvan Zeno schreef : Mijn oma, de vrouw die meer dan 3/4 van de borstenmaten van de Druivenstreek uit haar hoofd kent

.Komt daarbij dan nog mijn vader waarvan Jan Van Assche schreef : Ook al zo'n monument van de Hoeilaartse gemeenschap . Allemaal niet belangrijk genoeg.

En Hoeilaart???? Die kijken de kat uit de boom  en doen niks. Druivenfeesten stonden in het verschiet en dat is Oh zo belangrijker. Natuurlijk vinden wij onze zaak belangrijker, maar tussen grootse festiviteiten en helemaal niks, is er toch nog een beetje spatie om "iets" te doen voor "Lea Gournon".

Een antwoord op mijn mailtjes, zelf misschien eentje met een flauw excuus, ook die kwam niet, niet van burgemeester, niet van schepenen., SCHANDE !!!


Ze mogen fier zijn dat ze de leiding in handen hebben van het glazen dorp. Doe zo verder.
Wij zijn in elk geval apetrots wat die twee in die jaren hebben verwezenlijkt.

de drone die er even tussenuit wil

Ik kreeg plots de indruk dat de blog zoveel gelezen werd, en dat geeft weer wat "elan" om er nog wat aan te doen. De vorige titel sprak misschien wat meer aan, mede door onze clip, die wonder boven wonder gigantisch veel is bekeken. En we zingen nog elke dag verder.
Vorige week stopten we gewoonweg niet. Kwam ook door onze gasten die er dan nog een slag bovenop gaven en die ook de hele dag "chiquitan" zongen.
Belle haar oren zullen al getuit hebben.
Maar die gasten vonden ook het filmpje geweldig en die werden zo enthousiast dat ze er ook eentje wilden maken, maar dan anders gefilmd, met een drone.
Het werd een uitdaging. De volgende dag vertrokken ze naar Malaga, op zoek naar "de drone". En toen ze 's avonds terug thuis kwamen, moest dat ding uiteraard direct beginnen vliegen.
Helemaal niet wetende, en in de pikzwarte nacht begonnen ze aan hun dronetocht.
En ja hoor, het ding ging omhoog. En het ging nog verder omhoog, en nog verder . We stonden hier allemaal mee te supporteren want we konden nog net de lichtjes zien van die kleine rare ufo. En toen kwam het......de lichtjes begonnen te zakken, en zakken en zakken. En wij begonnen met zijn allen te roepen van " omhoog dat ding" . Maar nee, hij plofte in de vallei neer en gedaan met het filmverhaal.
Met twee gingen ze onmiddellijk op zoek naar dat zwarte kruisgeval, maar aangezien het hier stikdonker is en het naast het pad zo gevaarlijk is qua putten en ongedierte, was het niet aan te raden om dit nu te doen. Maar ze gingen door en kwamen later met hangende oortjes terug, helaas, hij was weg.

Ze zouden de volgende morgen wel op zoek gaan.Mensen die hier reeds verbleven, die weten dat dat geen evidente zaak is. Maar goed. Zelf vond ik het ook erg voor hun en besloot tijdens hun ontbijt maar op dronezoektocht te gaan. Lange broek en schoenen aan, want je weet maar nooit en weg was ik. Uiteraard was het reeds die morgen al broeierig heet zodat het zweet langs mijn benen liep, niet te doen.
Maar.........hij lag er en zo fier als een gieter klom ik naar boven om verwelkomd te worden door 4 lachende gezichten.

De drone was een leuk spel en of er ooit een filmpje zal uitrollen, dat zal de toekomst moeten uitwijzen.

Ze hebben een geweldige weken gehad, en daar draaide het toch om. En wij ook.

Volgende week is het dan weer tijd om enkele dagen naar België te gaan. Het moment is daar gekomen dat mijn moeder en Christa stoppen met hun lingeriezaak, die na 64 jaar de deuren sluit. Denk wel dat het tijd is. Ma is nu 88, welke madam doet haar dit na.
En omdat het de laatste week is, is het voor hu ook wel handig om wat hulp te krijgen met de opruiming.

Ad zal de boel hier wel draaiende houden, we hebben voor die dagen geen boekingen aangenomen. En bij mijn terugkomst is het weer vollen bak, tof, tof, tof.

Que viva la vida !!!

Velen hebben de link of de videoclip al wel gezien, maar kan het niet laten om nog er nog even over door te gaan. Hoe begon dat trouwens allemaal.
Misschien herinnert iemand zich nog de clip die vorig jaar op het journaal is getoond van Gunther, Ludwig, Patricia en Christine.
Het ging over een videoclip die ze samen gemaakt hadden tijdens hun vakantie in Schotland, gewoon voor de lol. Dit alles op muziek van "foute" muziek. Eveneens playbackten ze de song en was de kledij aangepast aan het land. Ondertussen kon je ook een groot gedeelte van Schotland bewonderen.

En ik dacht; " die moet ik  vinden" want dat is iets geweldig om hier nog eens over te doen, maar dan met Andalusische beelden en aangepaste muziek. En natuurlijk, als ik dat in mijn kopke heb, dan zoek ik tot ik het vind. Het duurde in mijn ogen weeeeken eer Gunther mijn bericht op Facebook antwoordde, maar we kregen antwoord en ze gingen op ons voorstel in.

Voila, enkele weken geleden stonden ze hier en is de "foute" videoclip met Belle Perez muziek een feit. Ze waren nog maar net hier of de ligzetels werden al aan de kant geschoven, want er moest gedanst worden. Het was een zeer drukke week van filmen, lachen, lol maken, verkleedpartij, enz.
Maar, het resultaat mag er zijn. Ad, die je nooit in het zwembad krijgt, heeft er zelfs moeten aan geloven.....in het water moest hij. Met een lekkere tinto de verano in de hand kan dat niet slecht gaan.Voor ons was het gelukkig de juiste plek want het was een week van broeierig weer, bijna niet meer te doen. De anderen moesten helaas in hun zelfgeknutselde Spaanse kledij kruipen en dat was wat minder.
We kunnen alleen maar die geweldige toffe bende bedanken want dat was en is nog steeds puur genieten.

Voor al wie hem nog niet heeft gezien....allen naar https://www.youtube.com/watch?v=D0-CMkxPmY4 . En indien jullie het ook zo leuk vinden, DELEN op Facebook dan !!! Alvast nen dikke merci.

Pas op....die "Que viva la vida" van Belle Perez...die blijft in uw oren plakken!!!

De Brexit en leuke mensen

En zijn we nu blij of niet. Wel.......eigenlijk wel. Maar dat is uiteraard iets dat al jaren gegroeid is en voor Ad is het zelfs zover gekomen dat hij er al een Engelse allergie van heeft gekregen.
Ons Anneke zaliger kon er al niet van zwijgen. Daar kwamen de Engelse dames, waarvan hun man in een of ander Europese commissie of iets soortgelijks werkte, dagelijks thee drinken. Leuke verhaaltjes vertellen van hoe en wat hun Britse groep deed hier en daar in Tervuren. Maar meer dan 1 thee op een voormiddag, nee dat was niet nodig. Anneke kreeg er de teupekes van. En zelfs twee dagen voor Anneke ons verliet, zei ze nog: "zeg aan die Engelsen dat het hun fout is dat ik hier in de kliniek lig".

In onze winkels was het idem dito verhaal. "It's a bit too expensive, you know".
Never mind.

Hier was Ad gedurende een hele tijd consulent voor Cambridge dieetprogramma. Daar kwamen dus alleen maar Engelsen op af, die kenden dat. Maar na 2 weken dieten kwamen ze niet meer zonder boe of bah, of kregen we te horen dat het " Too expensive" was(waar heb ik dat nog gehoord).
En een andere belangrijke reden om te stoppen was hun G&T (gin-tonic) , die konden ze niet missen.
Dit zijn maar twee zinnekes met Engelse praat, een BOEK kunnen we er al over schrijven.

En nu zitten we met de brexit. En ja, wij hebben prijs. De eerste annulering is binnen. Van......Engelsen natuurlijk.

Laat ons gewoon focussen op al de andere nationaliteiten die we hier vinden. Zo ontdekten we enkele jaren geleden een Deens restaurant, opengehouden door twee grappige mannen. Elke zondag is het daar Deens buffet en dat is altijd een plezant uitje.
En zo vierden ze enkele weken geleden de 6 e verjaardag van het restaurant en werden we uitgenodigd om mee te vieren. We komen daar aan een lange tafel met uiteraard bijna alleen Denen en een paar Nederlanders. Pal naast mij, toeval of niet een leuke madam, waarbij ik, bij wat kletsen , te horen kreeg, dat zij een ontwerp had gemaakt voor 1 van onze goede designmerken Eva Solo dat we in de winkel verkochten.
Dus ik was weer vertrokken met over mooie dingen praten. Het blijft toch wel een beetje hangen.

Naast die mevrouw zat een nog meer fascinerende vrouw. Ik voelde me terug klein worden. Daar zat Penelope van The Thunderbirds ( wel al wat ouder geworden). Mijn mond viel open , al was dit de echte versie van de TV pop.
Ik kon mijn ogen van haar niet afhouden, dit was zoooo erg, zooooo nep, zooooo.....plastic. NIks bewoog daaran, enkel ging haar lip naar beneden als ze probeerde te praten (Thunderbirds live).
En dan bewoog ze ook nog zo. We hebben er stiekem fotos van gemaakt, kon het niet laten en mijn mede tafelgenoot tegenover mij had het door en maakte er nog wat extra van.

Laat de Denen er nog maar wat bij Europa, dat is best mooi en gezellig.

Plan, Plan, Plan....trekt uw plan.

Plan, Plan, Plan....trekt uw plan. Als ge aan een leven samen begint, dan komt er op een moment de gedachte dat het geweldig zou zijn om kinderen te hebben. In ons geval is dat een beetje moeilijk en samen hebben we er uiteindelijk al 5 uit ons vorige leven. Als ze dan de kans eens hebben tussen al hun drukke doen, dan komen ze eens lekker genieten bij ons. Dat moment is uiteindelijke veel intenser dan zo af en toe een samen een namiddag een pint te gaan pakken.

Maar wij kwamen na een paar jaar samen op het idee om aan Plan kind te sponsoren. Dan hebt ge tenslotte toch het gevoel dat ge mee helpt aan de opvoeding van een kind, en help je dan ook mee aan de opbouw van 1 of ander project waar " jouw" kind dan woont.
Bij ons was dat Jesus Ramos uit Peru, een jongetje dat toen 5 jaar was en geboren op kerstdag. Echt een tof gevoel. De foto is wel al een aantal jaren verder.

Elk jaar krijg je dan ook een update van hoe de resultaten op school zijn en hoe het project verder verloopt. Brieven schrijven is tot nu toe niet echt onze beste kant geweest. We willen dat kind tenslotte niet opzadelen met de problematiek van een homokoppel, wie weet is dat daar wel een probleem en dat willen we een beetje voorkomen. Als hij maar onze steun krijgt, da's voornaam.

Enkele weken kregen we van Plan een mail om ons adres te vragen want ze kregen de post steeds teruggestuurd. Waarom moesten ze nu ons postadres hebben als ze in deze tijd alles per e-mail kunnen doen. Maar goed, we stuurden alles netjes door. Enkele weken later kregen we het verdict. Wel, verdict.....Plan heeft besloten om Jesus van ons af te pakken door het project daar te stoppen omdat ze in dat gebied niet meer werkzaam zijn.
Mooi is anders !!! Voila, we krijgen ineens een ander kind voorgeschoteld. Als we de domiciliëring van de bank door laten gaan, dan gaat het geld gewoon naar dat nieuwe kind.
Een mail naar Plan met wat uitleg bleef tot nu toe onbeantwoord.

Het goedbedoelde idee dat we hadden van Plan veranderde voor ons plots in een "handel in kinderen". Beter kan ik het niet noemen. Steunen we een kind en zijn gemeenschap of steunen we een organisatie?

Onze kinderwens is hiermee definitief gestopt, ook al zeurt Koen Wouters op tv de oren van onze kop.
Ben ik nu opgelucht? Nee, maar ik heb het toch gezegd !!! Voila !!!

Onze klimaattop

In België en een beetje overal in Europa heeft iedereen al wat geleerd wat scheiding van afval is. Dat is natuurlijk voor ons helemaal normaal geworden en toch een groot deel van de bevolking doet daar aan mee.
Met onze b&b willen we dan ook proberen nog verder te gaan en in de toekomst nog ecologischer gaan werken. Als al onze gasten hier dan ook een beetje aan meewerken, dan komt dat dik in orde.
Ik moet geen tekeningske gaan maken van hoeveel keer onze wasmachine op 1 week draait voor onnodig op de grond gegooide handdoeken die we denken vuil te zijn geworden. Tenslotte, als je van  onder de douche komt, ben je verondersteld om proper te zijn en droogt zo een natte handdoek in de lekkere Andalusische zon in een wip.
Nee , ik ga me niet druk maken, die tijd is voorbij.
Maar ik ga een beetje verder kijken, naar Competa en naar Spanje.
Ik herhaal het hier tegen de gasten bijna dagelijks als ik een opmerking krijg over het feit dat ze hier of daar iemand vuur zien stoken in de bergen. "Dat mag toch niet?"
Nee, dat mag niet maar dat is enkel voor Europa, en Europa, dat bestaat niet in Spanje, enkel voor het aanleggen van de prachtige snelwegen.

Dus die vuurkes, die gaan gewoon door, behalve vanaf oktober tot begin juni, want dan is het een beetje te gevaarlijk voor grotere branden, zoals we er eentje hebben gehad vorig jaar in Competa.

We doen gewoon verder. En zo is dat ook met de afvalsortering. Jaja, dat bestaat hier, maar niemand doet er wat aan. Er staan hier en daar containers en of die nu geel, groen, grijs of blauw zijn, iedereen gooit maar overal alles in. Als het maar gedumpt is.
Maar, het restafval, dat kwamen ze hier 2 maal !!!, jaja, 2 maal per week ophalen aan huis. Als dat geen service is. En doordat wijzelf keurig sorteerden en alles netjes deponeerden in de desbetreffende containers, hadden we, zelfs met onze b&b , maar 1 keer per week een zak klaar staan om op te halen. Bij anderen bleek dat soms helemaal niks te zijn.
Jammer genoeg is daar sinds een paar weken verandering in gekomen. Gedaan met ophalen. De gemeente heeft beslist om op verschillende plaatsen in de buitengebieden, containers te plaatsen  die ze dagelijks leegmaken.
Wat gebeurt er nu? Telkens we naar het dorp rijden , nemen we ons vuil mee en proberen dat nog in de volle container te proppen.
Mensen trekken hun nu nog minder aan van sorteren. Ze gooien nu de hele troep in die containers, en als ze vol zijn, dan maar ernaast. Of dat nu restafval, groen, plastic of grof vuil is. Terug naar af.
Spanje heeft dus duidelijk zo zijn eigen klimaattop en veegt zijn voeten over wat men er van verwacht.

En wij doen rustig verder met onze sortering en proberen zo stilaan verder te bouwen aan onze meer ecologische b&b.
Iedereen die hier langskomt vraagt ons dan ook waarom we geen zonnepanelen hebben in een land met zo gigantisch veel zon.
Wel, Spanje denkt anders dan de andere landen. Vanaf deze maand is het gewoon verboden om die te plaatsen en staan er boetes tot 60 miljoen euro op. En ja, jullie lezen dit juist, 60 miljoen !!!


Hallo klimaattop !!!

Nieuwe verkiezingen zullen daar hopelijk weer wat meer licht in brengen.
Dus ons motto om positief te blijven denken, blijven we behouden, WE GAAN ER VOOR !!!

Topdokters

Topdokters......Uiteraard is dat ook de titel van het nieuwe seizoen op Vier over, dit jaar, onder andere het UZ in Brussel ( we komen weer even in de buurt). Maar ik verwijs nu even liever naar onze topdokters hier in Competa.
Net terug uit België, dat hadden we beloofd aan onze topdokter, gingen we eens teruggaan voor een jaarlijks bloedonderzoek.
Dus we maakten telefonisch een afspraak bij de Junta de Andalusia. Wel een zeer handig systeem. Je belt naar een centraal nummer in Andalusië, en dat is heel groot, en die geven je door middel van je Spaanse Nie nummer , een afspraak bij jouw dokter, in ons geval onze topdokter.
Was het maar waar. Je krijgt dan een afspraak om vb 11.04u, en dan heb je 4 minuten de tijd om je verhaal te doen. De Spanjaarden rettelen nogal veel en rap, maar 4 minuten, dat vind ik eerlijk gezegd wel een beetje weinig. Je zit daar in een wachtzaaltje, vol met kwetterende, zeer luidruchtige Spanjaarden terwijl je wacht dat de dokters of verpleegkundigen terug komen van de plaatselijke bar, want om 10 u laten ze alles vallen en is het koffiepauze. Op dat moment blijft heel het "centro de salud" leeg en zitten de patiënten geduldig te wachten tot wanneer de koffie met churros op zijn. En dan komt onze topdokter binnengelopen, spannend lichtgroen broekje, lichtblauw linnen hemdje en gouden pilotenbril op de neus, iedereen uitwijkend, want " hij " is daar.  Een buenas dias is er ook teveel aan. Je hoort op een zeker moment, tussen al dat gekletter door een naam roepen, zodat je denkt dat het wel misschien de jouwe kan zijn. "Eriiik, Loek...en nog want onverstaanbare namen, die van mij dus.Ik weet trouwens niet of ik dat ooit al neerschreef, maar wat een dokter in mijn ogen het eerst moet doen bij een jaarlijks onderzoek, is opstaan van zijn stoel. Hier gebeurt dat dus niet.  Misschien is het omdat hij maar een vliegenscheet groot is, maar hij staat niet op.
En bij een gewoon onderzoek, dan neem je bijvoorbeeld de bloeddruk. Hier dus niet. Hij raakt je met geen vinger aan. Ik vertelde hem in mijn geval dus dat ik in België een operatie had ondergaan terwijl we daar waren, en dan veronderstel je dat hij dat in mijn dossier zou vermelden. Ook dat niet. De radio staat aan en hij zingt zachtjes mee, ons ondertussen negerend.
We proberen nog wat te praten, maar zijn getokkel op zijn nieuwe pc gaat voor.
Uiteindelijk stellen we nog een vraagje, daarvoor zit je daar toch denk ik, maar bij de tweede vraag krijgen we prompt als antwoord : " nono, solo una pregunta para una cita" Mijn mond viel open en mijn ogen voelen er ook al bijna uit van verbazing. Ik mag maar 1 vraag stellen per afspraak. Als ik nog iets wil vragen moet ik een andere afspraak maken. De 4 minuten zijn dus opgebruikt en ik kan naar huis. Zei ik het niet? Een topdokter.
Al denk ik dat de serie op tv veel interessanter zal zijn, laat ons daar maar eens naar kijken.

Tweetie

De eerste week na onze terugkomst was er eentje van relaxen en niet te veel uitsteken. Totdat er een boeking binnenkwam , en dat is de start van ons nieuwe seizoen. De eerste dagen waren nog een beetje bewolkt en voor onze normen zelfs kil, maar met de nieuwe gasten kwam ook de zon en gaan de ligzetels weer op het terras staan. Het ontbijt mag weer genuttigd worden in een heerlijk schitterende zon.

Maar ondertussen vernemen we ook het vreselijke nieuws van de aanslagen die er in Zaventem en Brussel hebben plaatsgevonden. Die bewuste dinsdag hebben we dan ook zoals er nog zullen zijn, de hele dag voor tv gelegen om tot op de laatste voet alles te kunnen volgen. Je thuisland blijft tenslotte toch je thuisland. Als het dan op de koop toe nog eens een plek is die je tamelijk goed kent en zeer dichtbij is, dan "pakt" dat des te meer.

Het is een schande dat zoiets gebeurt, maar daarover zijn al ettelijke teksten geschreven.

Maar na 1 dag begint het circus op volle toeren te draaien. De vlieghaven is gesloten tot.....wie weet nog tot wanneer. Ik kan me voorstellen dat het daar inderdaad niet van een leien dakje loopt om heel die boel weer in orde te krijgen en alles weer veilig te kunnen laten verlopen.

Chapeau aan al diegenen die hier ter hulp springen.

Brussel, een stad die mij persoonlijk niet echt nauw aan het hart ligt (maar dat heeft meer met taal dan met stad te maken) verandert plots in een enorm liefdevolle stad waar iedereen weer respect voor mekaar toont.

Maar gisterenavond begon plots mijn bloed bijna te koken.

Je blijft tegen wil en dank toch elke dag het nieuws volgen om toch op de hoogte te blijven en patat, daar was het dan.

De liefdevolle plek aan de beurs in Brussel, een plein dat in enkele dagen was veranderd in een bloemen en kaarsenzee, veranderde plots in een gigantische manifestatie van  de Belgische hooligans. Lopend, schreeuwend en bloemen en kaarsen vertrappelend liepen ze luidkeels tussen de bedroefde mensen. En dit kan allemaal. De politie was uiteraard op de hoogte, maar dat moet gewoon kunnen en mag dan ook getolereerd worden. Een andere manifestatie moet je eerst aanvragen, maar dit kan gewoon. 

Het was gisteren Pasen en dan is het ook leuk om te zien dat Albert en Paola in Rome bij de paus zijn. Rome is tenslotte wat leuker dan hier in Brussel te "moeten" je  meeleven tonen.

Ik stond op het punt om tv uit te  schakelen, want dit kan ik niet meer zien, toen er nog wat extra leuk nieuws bij kwam. 

De vlieghaven blijft gesloten tot.....Logisch, dat zei ik al.

De mensen die hun auto's in de parking hebben staan aan de luchthaven, die zullen ook nog moeten wachten, kan ik ook ergens nog verstaan. Maar dan laten ze de politie aan het woord en die gaan op dat moment beginnen dreigen met staken omdat ze nog steeds geen kogelvrije vesten hebben! Handig voor als er een bomaanslag is. Die gaan uiteraard van de gelegenheid gebruik maken om misschien eens beginnen te staken. Ook dit kan in België.

De tv stond nog steeds niet uit want er kwam nog een staartje aan.

Niemand, en dan ook niemand mag vertrekken vanuit Zaventem, maar wie zien we daar met oh zo droevige gezichten verschijnen? De rode duivels, want die moeten gaan voetballen en die moeten toch kunnen vliegen vanuit Zaventem. Zijn die te lui om naar Oostende of Luik te rijden om van daaruit te vertrekken?

Jammergenoeg dat ik Twitter niet gebruik want op dat moment denk ik dat ik het land had platgetweet.

SCHANDE

Ja...er zijn dus ook dagen dat ik kwaad ben.

Oneshot

Hehe, we zijn thuis !!! Daar hebben we zo lang op gewacht.
Het was dus weer een hele trip, want net zoals vorig jaar hebben we hier en daar wat spullen aangekocht die we hier in Spanje normaal niet vinden. En het gevolg is dat de auto weer volgeladen was tot aan nok, gewoon niet te doen.
We moesten dus op zoek naar een hotel met een veilige parking want dat laten we niet zomaar op straat staan.
En vermits ik niet in Frankrijk wil overnachten, is dat dan maar doorrijden tot in Baskenland. Maar omdat we buiten een drukke periode reizen, is dat niet zo moeilijk, de baan is zeer vlot berijdbaar.
Net buiten San Sebastian is er een dorp Arasur en daar ergens in een industriepark, naast het fabriek waar ze nieuwe treinwagons bouwen, ligt het hotel Hotelandgo. Leuk uitziend ( op de website althans), en toch een tikkeltje design. Speciale inrichting, dus dat moesten we zien. Of het nu in een industriepark ligt of niet, kon ons niet veel schelen, we waren er enkel om te slapen en de volgende morgen door te rijden naar Madrid.
Het hotel lijkt van buiten een kleurrijk spektakel ( op foto dan toch), maar aangekomen tijdens de schemering bleken ze zelfs de verlichting niet aan te steken.
En de kamer, die had me op de website aangesproken, die gaf ons het gevoel van in een slagerij te slapen. Niet echt gezellig, zo een koele boel. Past wel perfect in een industriepark.

De parking, die vond ik ook al zoiets plezant, vol met kleur, maar in realiteit bleek die garage helemaal een donkere hal te zijn met 1 lamp, wel met de gekleurde pilasters dewelke ik dan weer tof vond op de foto. In werkelijkheid leek het een nogal spooky gedoe.

En dan kwam er de volgende morgen het ontbijt. Uiteraard zijn we zelf daarin een beetje misvormd, want dat is nu iets waar wij veel belang aan hechten. Wel.....hier duidelijk niet. Er stond niets, maar dan ook helemaal niets vers op die tafel. De broodjes, en zogenoemde croissants waren ook zelf in plastieken cellofaanzakjes verpakt evenals de koekjes en fabriek-toastbroodjes.

Vreselijk. Daar heb ik geen foto van bijgevoegd, daar verspil ik geen moeite aan.

Na dat overheerlijke ontbijt zijn we dan richting Madrid vertrokken. Al veel over gehoord, en ook langsgereden, maar nooit de tijd genomen om er een paar dagen rond te lopen.

En daar kriebelde mijn design- taste weeral en hadden we voor Oneshot hotel gekozen. De fotos hebben me weer goed verleid.

En ja hoor, dat was prijs !!!! Dit was MOOI. Zo fijn, subliem gedetailleerd plekje, dat werd goed.

Een tv hadden we niet nodig , maar toch vond ik het raar dat er een afstandsbediening lag. Toch even een knopje indrukken, en na enkele seconden veranderde de grote wandspiegel in een pracht van een flatscreen.

Man, dit was genieten. Krijg je daar dan ook nog een regendouche bij, waar je dan echt regendouche kan tegen zeggen, mijn dag kon niet stuk.

Dan even de stad ingetrokken en zelfs op zondag krioelt het daar van jewelste en lopen mensen hier en daar het gigantische aanbod van winkels binnen en buiten.

Uiteraard kijk ik dan meer naar boven en laat ik me meedrijven met de pracht van een aanbod van onvoorstelbare ouden en nieuwe architectuur. Ik was in mijn nopjes.

Een stad beleven we dan ook meestal door er gewoon door te lopen en te ervaren hoe het leven daar verloopt.

Ik had in mijn idee dat Madrid een nogal flauwe ouwe stad was, maar dit werd ons 's avonds nogmaals tegengesproken door het overaanbod van trendy eet- en dranktentjes.

Na een heerlijke slaap in een lekker groot bed ( raar naar Spaanse normen), konden we gaan ontbijten. En dat was dan jammer dat dit niet in het hotel zelf kon, dat moest in een koffiebar wat verderop in de straat. Dat was dan weer een typisch Spaans ontbijt, geroosterd brood met jam en vers geperst sapje. Meer niet. De volgend ochtend mochten we dan weer naar een andere plek gaan ontbijten, het oude atheneum, een soortgelijke ervaring maar in een heel ander oud interieur.

We hebben in elk geval van onze trip genoten, daar ging het hem juist om. En .....we hebben tijdens ons rondslenteren in Madrid, ons ook weer eens lekker laten gaan en onze collectie van espresso-kopjes wat laten aangroeien. Die plek hadden we nog net in de auto. 

Gisterennamiddag zijn we dan na een laatste trip en soms bijna helemaal alleen op de autoweg, in ons lieflijke Competa aangekomen, weer lekker thuis waar de gasten die onze "housesitters" waren, ons tijdens een lekker etentje ge-updated hebben over het hoe en wat van onze beestjes en plantjes.

Hier staat er nu een overdaad aan onkruid te wachten om door Ad onder handen te worden genomen.

En ik, ik kijk nog wat de kat uit de boom tot dat mijn bewerkte buikje ( zeg maar buik) helemaal is genezen.

Vanavond een lekker flesje cava open en voila, we kunnen er weer tegen voor een spannend seizoen.

Tot de volgende !!!

Moet dat er nu ook nog bij?

Een verblijf in België is wel leuk, want je ziet inderdaad ook allerlei vrienden en familie terug en ge zit toch wel even weer in een andere wereld, een wereld die we eigenlijk achter ons hebben gelaten.
Maar zoals ik ergens eerder schreef, als ge met een verpleegkundige getrouwd zijt, dan blijft dat verzorgende altijd maar kriebelen, en alleen aan mij verzorgen, da's een beetje te simpel voor hem.
Dus hebben we er een compromis van gemaakt. Vermits er tijdens de winter de meeste b&b's gesloten zijn en wij ook minder boekingen hebben ook wij besloten om ons compromis dan te laten ingaan. Enkele maanden naar België en Ad in de verzorging terug en ik zou wel wat vinden. Dat heb ik dan gelukkig en het is nog plezant op de koop toe. Wat moet je meer hebben.
Maar naar België komen heeft ook zo zijn consequenties.
Je moet dus het huis achterlaten en onze poezen en kippen, die hebben ook af en toe honger. Die gasten vonden we via een speciale website waar mensen die zo de wereld afreizen zich aanbieden, evenals mensen die anderen zoeken om op hun huis en dieren te letten. We hadden twee koppels en dat zou perfect op mekaar aansluiten. Hals februari moest er een nieuw koppel toekomen uit Canada en de dag ervoor kregen we het heugelijke nieuws dat ze toch niet kwamen. Leuk is anders. Al bij al hadden we binnen de week een nieuw koppel uit Nederland en die zullen we live ontmoeten als we terug thuiskomen.Maar een andere consequentie van in België te verblijven ( kan ook elders of gewoon thuis gebeuren) is dat ik er een zware verkoudheid bij kreeg waardoor ik de longen nog net niet uit mijn lijf heb gehoest. Ach ja, dat gaat wel door, maar na 1 maand had ik prijs......een boebelke op mijn buik telkens ik moest hoesten.
Nu had ik dat van mijn jongste zoon Nero al gezien toen hij maar een paar maanden oud was en dacht : patat, ik heb een liesbreuk.
Dokter, blablabla, en ja, bevestiging.
Maar zoiets is direct gefikst tijdens een dagopname. Dus dan denk je, vlug even op en neer en voila, we werken verder. Tarara, ik was een beetje te naïef geweest. En, vermits ik op mijn werk al "ouwpeekesdagen"kreeg, ja die krijgt ge als ge bij de ouwe peekes begint he horen, plande ik die op de operatiedag en de dag erna, dat is ruim voldoende en dan hebben ze daar geen last van arbeidsongeschiktheid voor iemand die er maar voor een korte tijd is.
Alles moest dus wel in spoed want ik wilde dat dit achter de rug was voordat we weer naar ons zonnige thuis vertrekken. Maar dat lukte. Had ik nu net niet meegerekend dat er bij mijn ontwaken een papier naast mij lag waar opstond dat ik arbeidsongeschikt ben tot 18 maart!!!
Dit is onmogelijk. Dan kan ik helemaal niet meer gaan werken? Voor ik daar vertrok zei ik nog al lachend met een smoesje : "als ge me niet meer ziet......dan weten jullie het wel hé!"

Ik zou na mijn 2 vrije dagen wel zien hoe het gaat en met de dokter bespreken wat en hoe, want ik kan dat toch niet zomaar achterlaten zonder boe of bah. Ik ben dat nooit gewoon geweest, zelf niet tijdens mijn zelfstandige periode ( die nog steeds niet is opgedaagd, zie vorige blog).

Watch me I'll be back !!!

En toch blijf ik ondertussen aftellen naar de 12e, naar onze plek.

pensioenstreken

Als ge een "nine to five"job hebt, dan hebt ge de zaterdag vrij. Raar dat ik dat niet gewoon ben, maar is wel eens leuk.


Gisterenavond was het dan weer heerlijk ontspannen met een aantal vrienden die reeds een aantal keer bij ons in Spanje verbleven, om een hapje te gaan eten bij Serenata, bij onze Joris in Zaventem.
En wat was het weer gezellig en lekker.

Al zien we er op de foto wel zwarterig uit, behalve Atteke natuurlijk, het licht in de duisternis.

Maandag gaan we dan weeral vieren want dan gaan we eindelijk ons twee jaar huwelijk kunnen vieren. Goh,,,wat hebben we daar lang over gedaan. Raar dat dat bij sommige mensen langer duurt dan bij anderen. Op naar de volgende twee. Dan kan ik op pensioen gaan, hahaaaa.

En over pensioen gesproken. Tijdens ons dinertje gisteren kwam dat ter sprake. Je kan dat hier simpelweg online zien, je hele loopbaan in schema gebracht.

Dat is dus het proberen waard. Pataaatttt, bij mij scheelt er weer wat. Ze zijn mijn 20 jarige loopbaan als zelfstandige zomaar efkes vergeten, ik heb 20 jaar niks gedaan.

En wij maar denken dat Spanje een apenland is.

1 ding is zeker.......ik tel af !!!

Een nieuwe wereld

Dat wachten, dat heeft niet echt zo lang geduurd want twee dagen later was het prijs....aan het werk.
Eerst hebben we nog 5 dagen vakantiesalon achter de rug. En zoals ik al zei stonden we dit jaar met een grotere stand en met nog twee andere vrienden-collega's op de beurs.
Het was dus weer een aantal dagen honderd keer hetzelfde verhaal vertellen, ook tegen compleet niet geïnteresseerde mensen, en tussendoor flink lachen en lol maken.
En onze nachtelijke dutjes, die deden we zoals elk jaar trouw bij ons Bientje en Vie, onze twee dikke lieve vriendinnetjes die ons telkens met open armen en aangepaste dieetmenu's ontvangen.
Ja, we stonden dus weer eens op dieet, want door die bourgondische periode met al onze gasten in Competa worden we er dus ook niet veel magerder van.
Al was het wel af en toe eens lekker genieten van een echte martino op de beurs.
En als er dan op de koop toe nog regelmatig gasten een bezoekje aan onze stand vinden waarmee we met een glaasje cava en een kaasje en hammeke de leuke verhalen ophalen van tijdens hun verblijf, dan kan onze dag weer niet stuk.
En zoals ge op de foto kunt zien , lieg ik niet.

En nu denkt iedereen, jaja, maar wie zijn dat nu weer. Nee, dat zijn geen gasten die geweest zijn, maar toekomstige gasten die nu al super enthousiast zijn. Waar, hoe en wat.....dat is voor later, kwestie van de suspens er een beetje in te houden. Er komt nog een tof staartje aan.

Maar, nadat de beurs was afgelopen, heb ik nog een dagje recup genomen (vanwaar die recup, geen idee, maar ik heb hem genomen).

De dag erna was het dus mijn prijs die ik in het begin van dit schrijfsel had gekregen, het werk dat ik had gekregen. En dan denkt iedereen, wat gaat die nu doen hier tijdens een zo kort verblijf. Haha, wel als ge met de hond slaapt, dan krijgt ge toch zijn vlooien. Ik dus ook. ik ben dus in het UZ beland, maar dan in Brussel.

Ik.....in een ziekenhuis werken? Ja, zelfs dat kan ik, Maar jullie moeten niet bang zijn, jullie zullen nooit in mijn handen terecht komen voor een of andere behandeling, Ik doe een administratieve job. En in vind dat zelf tof ook. Een hele databank aanvullen met allerhande gegevens van fertiliteit.

Pas op, ik begin er al wat van af te weten, Al was kunstmatige inseminatie niet direct mijn richting waar ik interesse in had. Dus als jullie vragen hebben over zaadjes en eitjes....bibi weet er al wat van ondertussen.

We hebben dus allebei een druk leven hier in den Belgique en blijft er jammer genoeg soms te weinig tijd over om vrienden te ontmoeten. Gelukkig zijn we nog hier tot half maart en kunnen we hier en daar wel wat tijd uitpitsen voor wat extra quality time.

En 13 maart........hahaaaaaaa...dan gaan we terug naar HUIS.

Wachten

Nieuwjaar zeer kalm begonnen en dan nadat onze "housesitters"waren aangekomen, konden we een dagje later weer naar den Belgique vertrekken. Ik heb jammergenoeg het nieuwe jaar ingezet met een flinke "valling". De hele buurt ligt hier al wakker van mijn gebrul. Dat is mijn verwelkoming hier.

Ad heeft uiteraard zijn werk in het rusthuis, maar ik zit hier dus te wachten. Het zoeken naar een tijdelijke job om ook mijn tijd hier op te vullen is niet van de simpelste. Logisch uiteraard, een job tot half maart. Maar, we blijven positief, er komt wel iets uit de bus. Ben eigenlijk wel een beetje verwonderd dat op bijna alle sollicitaties dat ik stuur, er nu ook een antwoord komt. Zoiets kon je jaren geleden niet verwachten. Je kon alleen maar solliciteren en dat was het, een nee kreeg je zelf niet.
Dus hou ik me momenteel nog even bezig met een beetje de blog bij te werken en het lang besproken boek over en overlezen om te zien of het wel een beetje op iets trekt. Hij zal er dus jammergenoeg niet zijn voor het vakantiesalon in  Antwerpen dat volgende week weer van start gaat.
Dit jaar is onze stand weer eens uitgebreid en staan we met 3 b&b's samen. Dit gaat lol worden.
En we hebben er dan ook een leuke promotie aan gelinkt voor die beurs. En ik vind zelf dat het een geweldige is.

Dit is ook een geweldig moment om weer lekker bij te kletsen met gasten die even op de stand langskomen. De vrijkaarten zijn ondertussen ook allemaal de deur uit, dus laat maar komen.

En met zo een fantastisch lekker sneeuwerig weer moet dat weer zoals elk jaar een succes worden.

Ik zie net weer een grote vieze wolk aankomen bovenop die kou waar we hier door moeten.

Geef mij maar een lekker zonnig terrasje met zicht op zee.

Viva Espana, viva Casa Los Dos.