De post

Na een maand in België te hebben verbleven zijn we weer gelukkig thuisgekomen, ver van alle stress en ergernis in van alles en nog wat. Pffff ik klink negatief, maar zo erg is het nu ook weer niet.
We hebben helaas niet veel tijd gehad om vrienden op te zoeken, Ad was te druk aan het werk en ik te druk bezig met werk zoeken om toch ook die tijd wat te breken.
Maar goed, we zijn terug in het zonnetje in Competa.
De eerste dag is dat lekker niks doen, zappend en liggend voor tv, koffietje, wijntje, dat soort dingen.

Een paar dagen en een aantal wasmachines later zouden we dan toch eens naar het dorp moeten, er moet post opgehaald worden, want de vrijkaarten voor het vakantiesalon zouden moeten aangekomen zijn.
Dus, naar de post. Nu werkt daar normaal een madam (ik noem ze zo maar want er blijft wel een grote afstand tussen ons ) , waarmee we het vanaf onze eerste dag in Spanje al niet goed mee konden vinden. Komt er dan nog bij dat zij van Opus Dei is, dat klikt ook al niet zo geweldig met twee samenwonende mannen. Maar goed, we zullen het er moeten mee doen. Zo moesten we na 6 maanden hier wonen een pakje verzenden en hadden we als afzender Casa Los Dos geschreven. Toen pas besefte ze dat wij die van van Los Dos waren. Dat onze postbus ook al bekend was als Casa Los Dos, dat was ze uiteraard al lang vergeten. Ohhhh, er stond hier al 6 maand een pakje voor ons. Een cadeau dat we toegezonden hadden gekregen voor onze opening. Dit om maar te zeggen hoe onze relatie in het postkantoor hier verloopt.
Onze postbus hebben we begin dit jaar maar opgezegd want dat kost alleen maar een pak geld en de post die we moeten krijgen belandt blijkbaar ergens anders.
Gedurende enkele maanden was de bewuste mevrouw afwezig en werd ze vervangen door nog vriendelijkere dames. Na een aantal keren een bezoekje te hebben gebracht aan het kantoor kwamen we tot de vaststelling dat er in onze oude postbus nog post toekwam, maar vermits we daar geen sleutel meer van hadden, konden we dat ook niet meer weten.
Maar de vervangsters, die keken in die box en voila, we hadden weer een hoopje brieven die we al een tijdje hadden moeten krijgen.
Gisteren was de madam er weer en bij navraag of er post was voor Loma Sepultura 95 of Pago Esparraguerras 95 , want we hebben hier 2 adressen, kregen we 1 reclamebriefje, dat was het.
Waar zaten die vrijkaarten van het vakantiesalon dan?
Na vriendelijk vragen of er misschien iets in onze box was, want de post had ons dossier van afsluiten in januari nog steeds niet afgesloten, kregen we prompt "NO" als antwoord.
Nee, de box is afgesloten en jullie post ligt daar niet. Maar of ze misschien even 1 meter naar rechts zou willen schuiven en in de openstaande box kijken of er toch niks ligt met onze naam erop, bleef het antwoord " NO" .
Of we nu op onze kop gaan staan en blijven botsen, we krijgen niks mee. Wat in die box ligt gaat ons niet aan, basta. En wat die vervangsters allemaal deden toen zij er niet was, dat was verkeerd.
Vanaf volgende week gaan we hier in het dorp een andere postbox openen bij een krantenwinkel die zelf een postboxsysteem heeft opgebouwd omdat er zoveel klachten waren gekomen. En ik denk dat we daar onze vingers niet moeten kruisen voor goed geluk, want dat systeem blijkt wel te werken.

En volgende week is het kerst, das toffer. De kerstballen hangen omhoog, onze kerstman staat paraat, wat moet ge nog meer hebben.
Een geweldige kerst aan iedereen en alvast de beste wensen voor een prachtig 2016 !!!

Belgium, here we come

En we zijn er aan begonnen, de België-trip. Na een uitgebreide uitleg aan de gasten die op ons huis komen letten, vertrokken we dan richting Belgica.
En we gingen tijdig vertrekken, jaja, 6 uur was de start voorzien en we waren stipt. Totdat we zomaar anderhalf uur verder waren en bleek dat we de bovenverdieping open hadden laten staan. Wat beslis je dan? Ahja, terug. Rond 9 u stonden we dan weer op ons beginpunt...Cómpeta.
Maar 's avonds, na een goeie trip kwamen we aan in Vitoria-Gasteiz, de plek waar ik in januari toevallig ben beland. En op onze zoektocht hebben we dan op de koop toe nog een knap klein hotelletje met prachtige architectuur gevonden waar er maar 2 kamers bezet waren. Das leuk.
Och, en niet zo ver van het centrum, dat dachten we tenminste. Afstanden op kaarten.....niet echt onze sterkste kant bleek achteraf. En de gps stuurde ons dan nog eens de compleet verkeerde kant op.
Maar....we hebben zeer lekkere tapas gegeten in Sagartoki tapasbar. Het is dan ook niet voor niks één van de beste tapasbars van Baskenland.

Het ziet er een bijna bruine kroeg uit, maar de toog verraadt iets anders. Een heerlijke selectie van juweeltjes van tapas worden er voorgesteld in telkens een apart glazen etalagekistje met elk nog eens apart belicht. Ogen uitkijken.

En dan, de test.........heeeeerlijk....dit is vergeten wat we die dag achter de rug hadden.

Na een veel te lange terugweg en afgepeigerde benen ploften we ons neer in een zalig bed in een geruisloze kamer van het Araba hotel. Ik ben blij.

Enkele dagen later zijn we ondertussen al in België en zitten we tijdens de ochtend door de sneeuwvlokken aan het kijken en denkend hoe we veilig en wel naar Nederland kunnen rijden, wetend dat er een paar dagen eerder Brussel veranderd is in een bijna belegerde stad, en de rest van het land in dreiging 3 zit.

Welcome to Belgium

Ad druk aan het werk en ik op zoek naar een tijdelijke job. Da's natuurlijk niet echt makkelijk, dat weet ik, maar we zoeken. Krijg ik een aanbieding en het enige wat ze daarvoor vragen is een bewijs van goed gedrag en zeden. Ahja....en waar haal je dat? Juist....in Malaga in hoogsteigen persoon.

Patatataaaaa......ook dit is Europa waar alles normaal gezien moet samenwerken en waar ze de gegevens aan mekaar doorgeven. Wel.....dat geven ze nu net niet door.

Volhouden op de zoektocht en kou trotseren, dat is het dagelijkse doel nu.

En hoe zou het met onze poezen en kippen zijn?

Bipper of Bibber

Nu zal iedereen denken, wat is dat nu weeral. Och gewoon het type van auto dat we hebben, de Bipper wel te verstaan.
Maar die heeft nu ook zijn kuren gehad. Ongeveer anderhalve maand geleden maakte dat ding een ratelend geluid, beetje raar. Dus we zouden eens naar de grote Peugeot garage in Velez Malaga gaan, want hier in Competa hadden we een raar voorgevoel. Twee dagen later konden we gaan, joepie. Maar dat was niet het containerpark bezoek van de dag ervoor bijgerekend, want daar viel Ad gewoon stil met de Bipper. Niks meer, nada. Wat doe je in zo een geval......juist, bellen naar de garage in Competa want slepen tot aan de kust was wat te veel gevraagd.
En voila, vandaar kregen we de bibber. Die avond zou Bas toekomen in de vlieghaven,rond halfzeven zouden we hem gaan halen. Misschien was de auto wel klaar. Euhhhh.
In de namiddag kregen we een telefoontje dat het iets met de versnellingsbak zou zijn en dat ze die zouden nakijken, dus paar dagen meer. Wij op zoek naar een auto want de garage had geen vervanging, zelfs niet om te huren want dat staat er in grote letters op. Nee, ze verhuren geen auto's.
Wie kunnen we bellen? Aan de ene kant namen er vrienden niet op, aan de andere kant van de berg hadden ze geen bereik.
Er zat maar 1 ding op, auto huren want dat hebben we hier ook....dachten we.
We belden en ja hoor , om 5 uur mochten we hem komen halen want dan beginnen ze terug te werken. Om 5 uur, taxi naar het dorp, maar de huurauto ?????? Die staan in Torre del Mar, ons hoofdkantoor. Ah, zullen we hem daar dan gaan halen met de taxi want we moeten wel over anderhalf uur in de vlieghaven zijn. Euhh, ja, nee, weet niet goed. Even bellen, ga maar al een koffietje drinken. Pardon ?
We hadden pech, er was niemand in het bureau in Torre del Mar en ze wisten iet waar de auto stond, maar morgenvroeg konden we hem komen ophalen voor 3 dagen, want 1 dag, dat ging ook niet.
Dus......weer taxi, maar nu naar de vlieghaven.
Eind goed , al goed, veilig weer thuis . Volgende dag, onze Bipper stond nog mooi op de brug in de garage en die zou er nog niet direct af komen, want de versnellingsbak was er uitgehaald. Stukken bestellen, blablabla.
Dus....huurwagen ophalen  voor 3 dagen, kan niet anders. De volgende dag krijgen we wonder boven wonder telefoon van de garage dat onze dierbare Bipper gerepareerd is. Huurauto ingeleverd, ze mochten hun geld voor de volgende twee dagen gerust houden, dat was de laatste keer dat we daar een karretje gingen huren.

We waren nog niet goed thuis of daar begon het gerinkel aan de auto weer. Wij terug. Ohhh, zal wel iets anders zijn. Niks van, idem dito.
Drie weken later kregen we eindelijk het verlossende telefoontje, hij was klaar. Testritje......niks veranderd, auto terug in garage. Nu stelde die man voor om het even aan zijn broer te vragen want hij zag het niet meer zitten. Hij was namelijk de montage via een montageboekje ( a la Ikea) aan het volgen, blad per blad, om te zien waar welk stuk in moest gaan.
En wij hebben vanaf dan ongeveer nog 1 week zonder Bipper gezeten, vier half versleten vervangwagens gekregen, waar telkens ook wel iets anders aan scheelde, maar we hebben hem terug.

Is dat niet om blij van te worden?
Maar de zon....die blijft gewoon heerlijk schijnen. De foto is van vroeger, maar de zonneschijn ziet er nog steeds dezelfde uit.

En 1 week later.......gerinkel aan de auto. Zullen we nu eens naar Peugeot gaan? Direct proberen afspraak en tot dan de auto thuis laten staan. Het leek op het eerste zicht hetzelfde probleem te zijn.Na 1 uur belden ze ons op, de Bipper was klaar. Wow, en wat was nu het probleem? Oh......een breuk in iets van de oliepomp en dan nog een breuk in een tweede staafje aan de as. En voila, we hebben weer een goeie Bipper zonder Bibber.

Zouden we in het vervolg nog de garage in Competa eens proberen of gaan die telkens onze auto helemaal ontmantelen en een vette rekening sturen?

Een licht verschil tussen de buurlanden.

Kennen we het verschil eigenlijk? Er zijn er een paar die we als normaal aannemen.
Belgen zijn schijnheilig.....zeggen ze
Nederlanders zijn gierig.....zeggen ze
Fransen zijn chauvinistisch.....zeggen ze
Italianen idem dito.....zeggen ze
Australiërs zijn dikkenekken.....zeggen ze
En Spanjaarden? Geen idee. Maar 1 verschil met de anderen is dat ze nooit een routebeschrijving volgen of lezen. Enkel op gevoel, want ze weten blijkbaar toch altijd de weg.
Vorige week hadden we voor de zoveelste keer weer prijs. Er zouden Spanjaarden toekomen. Als mensen boeken via Booking.com, dan krijgen we tegenwoordig geen gegevens meer van die gasten en dan moeten we via via het e-mailadres zien te verkrijgen om zo de routebeschrijving door te sturen naar de desbetreffende gasten.

Maar of we dat bij Spanjaarden nu doen of niet, lezen doen ze toch niet. Ze volgen Google maps. En daar begint het drama.
Loopt helemaal verkeerd want als je via de Torrox-weg naar ons toe rijd, dan stuurt hij je letterlijk en figuurlijk de dieperik in via een padje waarvan we te voet nog niet van dromen.
Dus het was dus weer zo ver. Telefoon omdat ze ons niet konden vinden. Diezelfde gasten hebben dan ook het record gebroken in tijd om naar Casa Los Dos te rijden. Normaal gezien is de afstand tussen Torrox en onze b&b een half uurtje. Toen we dat bewuste telefoontje kregen waren die al halfweg, want het is daar dat Google ze met een kluitje in het riet stuurt. Van daaruit is het hoogste nog een kwartiertje tuffen en je bereikt het paradijs ( dat is tenminste de reactie die gasten ons geven).
Deze gasten hebben er zomaar twee en een half uur over gedaan. En toch kwamen ze met een glimlach de trap van onze casa afgestapt.

En de volgende dag kwamen we er weer Spanjaarden toe en we hielden ons hart alweer vast want....jaja, weer van datte, de bushes ingereden.

Maar....eens je er bent.......ZAAAALIG

Sorpresa !!!

De hitte begint te stijgen, de gasten beginnen meer te puffen als ze gaan wandelen en wij blijven mooi binnen.
Maar vorige week nam het echt wel uit, zoals in België en Nederland, was ook hier een vreselijk hittegolf gaande. Dik in de veertig in de schaduw, dat vraagt alleen maar naar siësta en een grote ventilator of airco.
Maar ook daar passen we ons weer aan. We kregen dan ook gasten uit Noorwegen, en die vonden het dan weer fantastisch om eindelijk eens warmer weer te hebben. Geen geklaag dus.
En gisterenmorgen vertrokken ze na een goede uitgeruste week, afgesloten met een geweldig deugddoende massage die ze hier allebei hebben gekregen. Neen, niet van ons, daar beginnen we niet aan.
En wonder boven wonder, we hebben een aantal dagen geen gasten en daar zouden we dan gebruik van maken om ook eens wat te relaxen en wat hier en daar dingen verder af te werken aan het huis en tuin.
Al mochten we gisterenavond naar een verjaardagsfeestje en ook dat is natuurlijk lekker meegenomen. Zitten we 's avonds goed aan tafel, krijgt Ad een bericht binnen van Booking.com, dat we een boeking hebben....maar voor morgen.
Ok , leuk, passen we ons plannen maar aan want ook vandaag mochten we naar een verjaardagsfeestje, al is dat wel anderhalf uur rijden.
Maar, business gaat voor. Het bleek een Spaans koppel te zijn. Tof, kunnen we ons Spaans weer wat bijschaven.
Rond 11 u beslissen we om naar huis te rijden en bij aankomst zien we licht branden buiten en staat er een auto op de parking. Geeft wel een zeer vreemd gevoel. Kamer Margo, volle licht en we hoorden zelfs de airco draaien.
Wij dus vlug de sleutel van die kamer erbij gehaald om zo binnen te geraken.
Ola !!! Daar stonden de Spanjaarden al. Een koppel uit Cordoba die ook daar van de hitte zijn weggelopen, want daar is het nog eens bijna 10 graden heter.
Het raam stond op een kier om nog wat te verluchten en zij hebben daar gewoon gebruik van gemaakt om binnen te klauteren. Euhhhh, verkeerde dag geboekt? Neeeee,,,,,den Ad had verkeerd naar de boeking gekeken.
"Debemos tener este habitacion?" " Mogen we deze kamer hebben?"
Ahja he. Voila, dat was vlug geregeld. Welkom bij Casa Los Dos .

Is een B&B open houden niet leuk en vooral spannend?

De boulevard deel twee

Het is al een paar keer in de blog genoteerd, onze boulevard die er zou komen. Wel.....lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen.
Dat laatste is wel een beetje relatief want de hele weg is er dus niet gekomen, maar wel een deel.
Vorige week kwam de burgemeester hier aangereden, dus ik dacht, jaaaaa, daar komt de weg. Maar dat was even verkeerd gerekend, het waren vorige zondag dus verkiezingen. Aangezien we ons hadden ingeschreven om te gaan stemmen was dit het moment voor de burgemeester om even langs te komen.
Ik had uiteraard maar 1 vraag, onze weg. Jaja, daar zouden ze de dag na de verkiezingen  aan beginnen.
Naar we eerder hadden vernomen, zou er ons en nog een straatbewoner door iemand van de gemeente gebeld worden om te vragen waar we vonden dat ze zouden moeten beginnen met het heraanleggen van de weg, want ze zouden zo ver gaan als er budget was.
Dat telefoontje, daar hebben we jammergenoeg niet gehoord, we weten nochtans zeer goed waar ze mogen beginnen.
Maar......de maandag brak aan aan en de weg zou vanaf dinsdag voor drie dagen afgesloten worden. BINGO dus. Superblij waren we.
Drie spannende dagen, want we kregen eindelijk onze boulevard. Volgens de gevorderde werken na 1 dag zagen we van en tot waar er zou worden gebetonneerd.
Ach ja, niet echt alle punten wat wij voorop hadden. Het budget reikte dus maar tot 50 meter.
Maar ....we hebben hem. En het is een immens verschil, een weg die een goed stuk breder is geworden en waar je bijna kan op vlammen.
Ter verduidelijking even een paar foto's van voor en na de werken.

\

Dat is dus een minpunt van onze b&b die opgelost is, het was dan ook steeds dat punt dat we te horen kregen. Nu gaan we de mensen met nog blijere gezichten zien toekomen.

En regenen, ja dat mag er nu gerust af en toe eens bijkomen, laat het maar stromen !!!

Erkenning

Vanmorgen is Ad weer vertrokken voor een drietal weken werken in het rusthuis in Tervuren. En hier gaan de zaken gewoon verder en probeer ik dan ook te koken voor gasten af en toe.
Maar gisteren kregen we plots met de post een award van Booking.com. Dat hadden we nu niet verwacht want dat bedrijf staat bij ons niet echt goed aangeschreven, en blijkbaar denken we daar ook niet alleen zo over.
Maar goed. Een award van 9.4 op 10. En daar kunnen we gerust op zeggen dat we daar fier op zijn. Uiteraard is dat dankzij als onze gasten die een recensie hebben geschreven en die ons dankbaar zijn geweest voor hun verblijf hier. Gelukkig krijgen we van gasten ook rechtstreeks reacties , maar dit is dan toch weer net iets anders.
Hoeveel reacties we op Facebook plots hierop kregen is onvoorstelbaar. Dikke merci allemaal.
Er was ook een reactie die zei : op naar de 10 !!!
Wel, we waren er bijna, we stonden op een zeker moment zelf op 9.9 , maar er was blijkbaar toch iemand die op de verkeerde dag met gietende regen naar Casa Los Dos is gekomen, en die vonden dat niet echt leuk. Temeer dat de weg op dat moment in een erbarmelijke toestand was, en voila, daar gingen de punten naar beneden.
Al moet ik zeggen dat 9.9 niet echt geloofwaardig leek, dus dit is beter geworden .
Toch even een fotootje erbij want we mogen ook eens stoefen.

Wat betreft de weg, nee , die is er nog steeds niet in beton, maar het komt nu echt dichter bij. We kijken naar een fantastisch seizoen met onze nieuwe boulevard. Wacht maar !!! Dan gaan ze pas bij Booking.com hun tenen moeten uitkuisen om een nieuw plakske te maken.

De temperatuur stijgt hier ondertussen, de mangoboompjes staan in volle bloei en Ad heeft er weer een deel nieuwe planten en bloemen bijgezet, rozen gestekt waarvan er reeds een paar bloeien en de tuin opgevrolijkt. Uit Hoeilaart brachten we ook een paar druivenstronken mee, een Leopold en een Ribier en ook die zitten op de goede weg. We gaan hier nog echten Competaanse (of hoe zeg je dat ) druiventelers worden als dat zo verder gaat. Het zwembad kreeg zijn lentebeurt en parasols staan er vrolijk bij .We zijn er klaar voor!!!

Pasen en het boek

Vrolijk Pasen aan iedereen dus. Al weet ik niet goed tegen wie ik het hier moet zeggen. De gasten zijn vanmorgen vertrokken en Ad zit in België. Dus ik zit in mijn eentje, momenteel nog tussen de wolken te genieten van wat rust in huis.
Zoals vorige keer geschreven ben ik dus wel degelijk aan "het boek"beginnen werken.
Eerst wat verhaaltjes zoeken, al was dat gemakkelijker dan ik dacht. Gewoon de agenda erbij genomen van de laatste jaren en daar staan dus uiteraard alle namen van onze gasten in. Bij die namen komen, bij de meeste althans, automatisch verhalen naar boven, sommige gewoon, sommige triestig en sommige nogal "speciaal"als je ze zo kan noemen.
En voila, ben begonnen. Laptop op de schoot, muziekje op de achtergrond en we zijn vertrokken. Na enkele dagen stond er al behoorlijk wat neergeschreven. Of ik wat kan schrijven? Dat ga je veel later moeten zien als er ooit wat van terecht komt. In elke geval zeer leuk om doen.
Tussen de lijntjes door af en toe nog een Whatsappje naar Ad sturen, want die zit duchtig te werken in België.

De laatste week voor Pasen is het in Spanje semana Santa en dan ligt het hele land zowat plat. Donderdag en vrijdag gaan alle winkels dicht, zelf ook de Chinese bazars, en die zijn normaal elke en dan ook elke dag open.
Misschien zijn ze plots allemaal katholiek geworden en doe ze gewillig mee met alle processies die er gedurende de ganse week hier en daar doorgaan. Malaga is de belangrijkste in de buurt daarin. Dan is het koppen lopen in de stad, als je er al in kan. Sommigen gaan om mee te lopen, sommigen om weer de jaarlijks weerkerende fototjes te maken, sommigen om proberen een glimp op te vangen van Antonio Banderas die telkens weer meeloopt met het dragen van een beeld. En moesten wij erbij staan, wij keken natuurlijk ook naar "de schoon mannekes"die meeliepen.

Het is een heel spektakel op zich, duizenden biddende en kijkende mensen die mee proberen te lopen terwijl er een hele klaagzang van muziek door de straten te horen valt.

En gisteren was het stil, de winkels terug open, het gewone leven kon even herbeginnen tot er vandaag dan Pasen wordt gevierd.
En eieren? Neen, dat kennen ze hier niet, dat is een pleziertje voor de buitenlanders en daarvoor verkopen ze in de Lidl een assortiment chocolade eitjes, paashazen, de hele troep. En ik heb er voor onze gasten geen van gekocht. Vanmorgen kregen ze een lekkere Cote d'Or praline op hun bord. Als goed Belg moet er "Belgische"chocolade op het menu staan.
En de Chocotoffs die ik van de vorige gasten heb gekregen.....ja......die eet ik zelf op.

Wandelen, wandelen

Wandelen, wandelen,,,,,niet echt aan ons besteedt sinds we niet meer jaarlijks in de zomer naar Oostenrijk op vakantie gaan. Daar was het de hele vakantie van kleine tripjes opbouwen tot de "grote" voor de laatste dagen door te brengen en pompaf 's avonds in een plaatselijke stube ons neer te ploffen met een heerlijk wit wijntje.
Maar dat gebeurt hier dus niet meer, we zijn op dat gebied nogal aan de luie kant. Maar deze week, Ad is weer naar België vertrokken om aldaar wat te werken in het rusthuis in Tervuren, heb ik de draad voor heel efkes weer opgepakt. We hadden namelijk vernomen dat ze, als alles goed verloopt, er volgende week aan onze weg zou begonnen worden. Jullie lezen dat goed, er komt schot in de zaak en de boulevard gaat er uiteindelijk nog komen ook. Aangezien ze dan waarschijnlijk onze weg gaan afsluiten en we zo van de buitenwereld zouden afgesloten zijn, dacht ik van eens op wandel te gaan en naar een alternatieve route te kijken, die er was maar in de voorbije maanden in erbarmelijke toestand verkeerde.
Eergisteren ben ik vroeg vertrokken want van 's morgens vroeg stond de zon al te bakken, haha begin maart. Heb toch maar een flesje water meegenomen, gelukkig, want ik kwam kletsnat in't zweet terug thuis, maar wetend dat de weg goed berijdbaar is in geval van afsluiting.
Ik weet weer wat bij en heb een beetje aan mijn conditie gewerkt. Voelt toch goed.

Vandaag kwamen er gasten aan, net op het moment dat de gemeente een receptie organiseerde voor "extranjeros". Eigenlijk wilde ik daar wel eens bij zijn, we maken tenslotte deel uit van de Competa familie. Volgend jaar beter.
Vermits het dus vandaag een stukje kouder is, is het ook een ideaal moment om eens een boek vast et pakken, eentje die ik tijdens ons verblijf vorige maand in België van Peter en Josje kreeg, over de verhalen van wat een hotelier zoal meemaakt, in Frankrijk in zijn geval.
Kan ik toch niet stoppen zeker, en dan komen ook de verhalen naar boven die wij hier dus allemaal meemaken, altijd heel leuke anekdotes van wat gasten ofwel hier meemaken, ofwel ons vertellen.
Dikwijls horen we tijdens een diner dat we dat eigenlijk eens allemaal zouden moeten opschrijven om toch bij te houden en eventueel eens te publiceren.
We krijgen  geweldige verhalen te horen, leuke dingen alsook triestige dingen, dat hoort er ook soms bij.
Vorige week gingen we nog lunchen in El Acebuchal en halverwege is er een bocht waar 1 boom in het midden staat. Toevallig kijk ik er naar en zie daaronder glas liggen van een autoruit. Daar kwam het verhaal naar boven van onze gasten die we met oudjaar hadden en die dezelfde weg hebben gedaan en daar achteruit tegen die boom gebotst zijn, waardoor de achterruit er uitvloog. Ze waren hier geweest.


Zou ik dan toch eens aan een boek moeten beginnen?

De terugtocht

Het is zover, België achter de rug gelaten en jammergenoeg ook Atteke, die bleef nog werken in het rusthuis in Tervuren.
Maar toch was ik in mijn trip niet alleen, Walter kwam mee met de wagen. Die wagen was dan ook helemaal volgepropt met vanalles en nog wat. We hadden in Nederland bij verschillende winkels ons nog eens goed laten gaan en inkopen gedaan, Nederlandse en Belgische producten die hier moeilijk te verkrijgen zijn.
En hop, we waren vertrokken , met kleine oogjes want het was nog vroeg, vertrokken we richting Competa. Eerst moesten we Frankrijk uiteraard door, een land dat echt niet tot mijn favorieten hoort, maar velen weten dit blijkbaar al.
En we hebben Spanje kunnen bereiken tot een heel stuk beneden San Sebastian, in Baskenland. Toch spreken die wel een raar taaltje, die Basken, laat staan schrijven.
Rond 19u begonnen we de zoektocht naar een hotelletje of b&b, maar we zaten in the middle of nowhere. Vlieghaven!!!.......daar vinden we vast wel iets. Tarara, buiten dat we daar geen slaapplaats konden vinden zagen we ook zelfs geen vliegtuig staan. Pakken sneeuw, vele pakken sneeuw, dat wel. Lekker koud en gure wind, al is die morgen wel uit ons zicht als we verder zuidelijk rijden.
Even verder gereden kwamen we in een precies nieuwe stad Vitoria-Gasteiz, want alles staat daar in de twee talen vermeld.
Het slaapprobleem was opgelost, nu nog enkel een restaurantje of bar vinden die op zondagavond open is om toch iets van voeding binnen te krijgen.
De hele stad, maar dan ook bijna de hele stad doorkruist weeral in de dikke pakken sneeuw met dunne schoenen aan, op zoek naar iets.
Dus de eerste de beste bar die open was binnen. Veel lawaai.....we waren thuis !
Wat we daar zagen heb ik nog nergens gezien. Op de toog stonden verschillende glazen etalagekistjes in kubusvorm op een voetje, telkens met 1 tapa erin gepresenteerd en elk kistje met 1 spotlichtje verlicht.
FAN-TAS-TISCH !!!
Het enige probleem was dat we niet wisten wat het allemaal was en van de teksten in die Baskische taal snapten we ook al geen bal. Die ober kwam ons te woord staan en jaja, hij kon zelfs drie woorden Vlaams omdat hij ooit in Mechelen had gewoond. Maar van de hele uitleg werden we weer niet wijzer.
Breng maar wat, we proeven wel. Zo gezegd, zo gedaan. De ene tapa na de andere, en de ene al lekkerder dan de andere. Du jamais vu.
Eentje MOESTEN we proven zei hij, want dat was hun "tapa de la casa" en...we moesten die ineens in onze mond steken zonder er eerst eens van te proeven. Wat kan dat zijn. Het zag er uit als een loempia, een vierkant gefrituurd kussentje van 4 cm. en wat proefden we dan .....warm lopend eigeel. Lekkerrrrrrrrrrr dat dat was. Dus als jullie eens in de buurt zijn......1 adres.....Sagartoki.

Daarbij nog een aantal copas de vino blanco, en de avond was af.

Een heerlijk groot bed stond ons op te wachten, ploften ons neer en waren weg.

De volgende morgen hadden we 1 doel....Competa.

Het was vermoeiend want zoals ik aan al onze gasten vertel "geen gps gebruiken", deed ik dat juist wel en voila, verkeerd gereden toen we bijna thuis waren. Vanaf Alhama de Granada, een klein baantje met x-aantal kronkels en bochten, niet te doen, en zeker niet als je er al zoveel kilometers hebt opzitten. In het eerste dorp, waar trouwens helemaal geen kat te zien was ( voor de Nederlanders: geen hond), stond er plots de guardia civil ons op te wachten. Leg het maar uit dat je van de beurs in België komt langs zo een klein weggetje en de koffer volgepropt met allerhande spullen. Eens mooi gelachen en weg mochten we.

En we zijn er geraakt !

Enkele dagen later kwamen er gasten voor een paar dagen en die kwamen via onze volledig kapotgeregende weg van de stortregen van de nacht ervoor , naar ons toe. Gelukkig kunnen we met onze "boulevard" soms eens goed lachen, zelfs al is die onberijdbaar geworden. De volgende dag heb ik zelf toch wel 3 keer moeten herproberen de berg op te geraken, want slipte telkens lekker weg in de diepe modder.

Paniek ? Neuuuu!! Waarom zouden we. Ik heb met mijn beste beentjes, al kon ik er op dat pad ook niet zo goed meer op staan, geprobeerd een iets of wat foto te maken.

Maar......zoals ze ons op het gemeentehuis hebben beloofd begin december..........we krijgen betonnnnnn. Alleen het jaartal werd er niet bijgezegd wanneer dat zou gebeuren. Positive thinking, daar blijven we aan doen.

Vandaag zijn we weer enkele dagen verder en de zon heeft weer lekker alles opgedroogd en kunnen we weer met een goed gevoel de berg simpelweg oprijden.

vakantie ------- salon

Als er nu iets is waar ik niet moet van hebben dan is het wel Frankrijk of de Fransen op zich. Ja pardon als ik hier iemand beledig,maar het is nu gewoon zo. En ik heb Ad blijkbaar nu ook met die microbe besmet.
Hoe kwam dat dan ? We vertrokken  naar België en alles verliep vlot, elke payage betaalden we mooi met onze kredietkaart in Spanje. Ons vooruitzicht was dat we de Spaanse grens zouden bereiken de eerste dag. Het ging zo vlot dat we gewoon door zijn gereden tot Bordeaux. Maar....vooraleer we daar waren moesten we de Franse grens door en die grens is nu veranderd in een betaalstation. Dus, daar ging de kaart weer in de machine en voila......weg was ze. Duwen, duwen, duwen op dat machien, maar niks gebeurde. Dus de rode knop. OUI, QÚEST-CE QUI CE PASSE? Heel de uitleg van de opgeslorpte kaart. NON MONSIEUR, LA BANQUE NOUS A DIT DE RETIRER VOTRE CARTE. VOUS NE LA RECEVEZ PLUS ET SERA ENVOYE A VOTRE ADRESSE.....VEUILLEZ PAYEZ EN ESPECES. En basta!!!!!! Welkom in Frankrijk. En zo was ook Ad overtuigd dat dit land niet deugt. Achteraf bij de bank in België bleek dat er helemaal niks mis was met de kaart, maar daar kwam ik dus niet veel verder mee, ze was weg.
Maar we hebben daar overnacht en dat verliep goed. Vroeg vertrokken en in 1 trek doorgereden naar België.
Een blij weerzien thuis en een hele avond geklets met de nodige wijntjes erbij. Ad is dan beginnen werken in Tervuren en na een week mochten we eindelijk beginnen opbouwen aan onze stand op het vakantiesalon. Was toch weer plezant. Dit jaar hadden we een stand samen met collega's Tatienne en Joost. Gezellige boel is het geworden. De eerste twee dagen zijn het caddydagen, dat zijn de oudjes die papier komen verzamelen met folders zoeken voor hun kachel aan te steken.
En daarbij zoveel mogelijk gratis drank en eten proberen binnen te krijgen.
Lachen dus, al is het soms groen lachen omdat ge op die beurs niet direct boekingen binnenkrijgt en daar stiekem toch op hoopt. Die boekingen komen altijd dagen erna, nadat ze een vlucht hebben gevonden.

We hebben geleerd dat volgens sommige bezoekers , Malaga een eiland is. Dat hebben we weer bijgeleerd. En een leuke anekdote van de zovele kan ik toch niet verzwijgen. Komt daar vrijdag een oudere man voor onze stand staan en het enige wat eruit kwam waren dierlijke geluiden. eihhhhh, eihhhh, eihhhh. Oh ja, hij wilde een glaasje Competa wijn. Met een dikke lip probeerde hij dat ding naar binnen te gieten als was dat tussen de niesbuien door. Niesbuien gevolgd door dikke proppen vieze brij die uit zijn neus stroomden en die mooi net voor ons neervielen. Dit was niet te doen. Ad heeft uiteindelijk die man zijn boodschappentas mooi in zijn hand geduwd en hem doorverwezen naar de deur. Achteraf bleek dat er nog zo een mooi bekladderde standen waren, allemaal van dezelfde snotteraar. Ook dat is vakantiesalon.

Het was dus druk en vreselijk warm want blijkbaar hadden ze in die hallen vergeten de verwarming af te zetten. Puffen dus, zelfs al zijn wij wel wat warmere temperaturen gewoon.

De zondag mocht ik dan nog deelnemen aan een gesprekspanel over b&b's in Spanje. Niet geweldig veel volk maar wel leuk. Op de vraag wat ik nu echt miste had ik maar 1 antwoord buiten familie en vrienden..... Chokotoff, al weten er blijkbaar al velen dat. Die gaan we dus meenemen , samen met neuzekes en hopen dat die Competa halen.

Volgend jaar same time , same place, same face. We zullen weer paraat zijn.

Ad is ondertussen alweer aan de slag en dan heb ik dus even de tijd om hier aan te werken. Begin februari vertrek ik terug en snak ik weer naar ons eigen plekje onder de zon.

Alles weer klaarmaken voor onze eerste gasten.

Vertrek

Pffff, de feesten zijn achter de rug. Al hebben we het zeer gezellig gehad met enkele gasten hier. Op aanraden van Thera zijn we uiteindelijk zelfs met een gastenboek begonnen, iets wat al 3 jaar in de kast lag. Soms moet er eens iets uit de kast komen dachten we, dus op 1 januari hebben we eveneens aan haar het boek overhandigd en ja hoor, een paar dagen later stonden er al 2 pagina's in geschreven. Da's tof si !
Laat ons er nu een gewoonte van maken. En nu was het een beetje rustiger geworden, en zijn we ons beginnen focussen op ons vertrek naar België morgenvroeg. Vanavond komen Lies en Rene aan om op ons huisje te passen en de poezen en kippen een beetje te verzorgen. En Peter mag aflossen na 2 weken, want wij komen pas begin februari terug, weer met volle moed om er tegenaan te vliegen.
Aangezien we met de auto gaan, loopt het allemaal een beetje anders dan normaal. We zijn nogal geladen met allerlei folders en spullen voor het vakantiesalon dat op 22 januari begint in Antwerpen.
Folders, wijnen, cava, kaas, een lekkere ham om aan te snijden, beetje vanalles.
We gaan er weer een gezellige stand van maken. Al wie zin heeft, kom maar af. We staan er weer op een grotere stand samen met nog een paar collega's.
Maar tijdens die voorbereiding heb ik natuurlijk blijkbaar weer een beetje te brut geweest en zit ik al een aantal dagen met een vreselijke in de knoop gedraaide rug. Ad gaat dus jammergenoeg veel zelf moeten doen want dragen zit er momenteel niet in. Als de rit maar goed verloopt, dan zijn we blij.
En eens in België, direct een afspraakje maken met de chiropractor, dan kunnen we die miserie ook weer opbergen.
Hehe, wel raar, zo voor een maand weg van huis. En dan nog naar het koude en natte België. Eergisteren heb ik nog even van de lekkere zon geprofiteerd en heb een siësta in dat zonnetje gedaan.....heerlijk !!!
We kunnen er tegen voor een paar weekjes, brrrrr.
Ik voeg hier ook nog een paar fototjes bij die we van gasten kregen, prachtig, dus delen gewoon.
En nu koffers pakken......
Misschien tot daar of anders weer tot hier.