Laat het dan ook niet alleen cash zijn, als sommigen je een loer kunnen draaien, dan doen ze dat ook gewoon.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb het niet over Spanjaarden, ik heb het over als buitenlander in Spanje wonen.
Je ziet de TV programas zoals Ik Vertrek, waar mensen halsoverkop met heel de inboedel, kinderen incluis vertrekken en dan in een land terecht komen waar ze geen letter van verstaan, geen huis hebben, eigenlijk niet goed weten waar ze aan beginnen.
Dat hadden wij toch wel wat beter voorbereid en we zijn er nog steeds en dank zij onze fantastische gasten dat we altijd mogen ontvangen, doen we dat zeer graag verder.
Als dat dan nog kan in een prachtige rustgevende omgeving in een ongelooflijk mooi dorp, dan is dat helemaal niet moeilijk.
Maar er kruisen dan soms toch ambetante dingen je pad waardoor je soms denkt, verdoemme.
Onze verbouwing begon zo met een prijsofferte die uiteindelijk als eindresultaat leidde tot meer dan het dubbele. Je kent de taal nog niet goed, en ....je geeft maar toe. Parking vergroten, dik betalen voor iets en niks. Achteraf kom je zoiets dan toch te weten en denk je weer...verdoemme.
Je leert steeds een lesje bij, maar toch. Je blijft tenslotte met hetzelfde bedrijf verder werken omdat je die mensen kent, en omdat er een Belgische in die familie zit, dat maakt de soms technische taal wat makkelijker om die in het Nederlands over te brengen.
Je laat extra watertanks installeren en daarvoor betaal je zomaar 100 euro per uur, wetende dat een normaal uurloon voor zoiets 10 euro per uur is. Verdoemme.
En vorig jaar besloten we om ons oude zwembad te vervangen door een knap nieuw exemplaar met een fantastisch uitzicht. Plannen werden gemaakt, uiteraard met dezelfde mensen....dom van ons trouwens...maar je kent ze en toch vertrouw je ze nog.
Alles knap gemaakt en we konden genieten van een heerlijk verkoelend bad. Maar enkele weken later begon ook daar wat aan te schelen. Lekkennnnnn. Nu hadden we ondertussen in al die jaren wel ons lesje al wel geleerd met hun, en hadden we besloten om een bedrag open te laten tot alles opgelost zou worden.
Niet dus.
Telefoontjes, afspraken bij hun thuis met nieuwe afspraken, berichtjes, zagen en zeuren, niks als resultaat. Ze wisten eigenlijk zelf niet goed wat ze met dat zwembad aan moesten want het bleek hun eerste bouwsel zoals dit te zijn. Haha, en dat is bij ons. Anderhalf jaar later staan we dus nog te wachten. Dus dacht ik....laat me de Belgische kant van hun even aanspreken. Die heeft ondertussen, na het stoppen van hun restaurant, een nieuwe zaak opgestart met yoga en via haar Facebookpagina zal ik haar eens aanspreken over wat er nu zal gebeuren. Er staat ook duidelijk op die pagina dat ze binnen de dag een antwoord stuurt. Niks dus. Een maand later en niks. Verdoemme.
Dat is dus ons monster geworden. Kind moet een naam krijgen tenslotte.
Een zinnetje dat ik ooit leerde van een chiropractor in België heb ik hun dan ook graag doorgegeven. "Zij moeten ermee leren leven met wat ze ons hebben aangedaan"
Mooi he?
Namen heb ik deze keer niet vernoemd maar de meesten weten perfect over wie het gaat.
De volgende werken worden helaas NIET meer door hun uitgevoerd.
Maar het is wel leuk vertoeven in dat zwembad.
