Zullen we maar eens vlug reageren ?

Regelmatig krijgen we aanvragen binnen voor beschikbaarheid van kamers. Normaal natuurlijk als ge een b&b hebt.
En vele keren, oh zovele keren, reageren we dan ook direct op zo een mailtje want de tijd dat mensen enkel en alleen bij jouw b&b een aanvraag doen en wachten op een antwoord, die tijd is al lang voorbij.
Dus reageren we dan ook maar direct. Ad loopt dan ook dagelijks met zijn gsm bijna in de hand, want je moet bij de pinken zijn. Al denkt mijn pa er soms het zijne over :"doet gij nog iets anders dan met dat ding spelen?" vraagt hij dan. Die techniek , die laat hij schoon aan hem voorbij gaan.

Vorige maand verschenen we met een mooi artikel in Touring magazine en dan hoop je toch wat respons te krijgen. Dat kregen we al na 2 dagen. Een aanvraag met de nadruk erbij om ASAP een antwoord te krijgen. Nu weet ik niet of 3 minuten wachten niet meer tot ASAP behoord, maar langer was het niet. En dan, ook zoals zovele keren....geen antwoord meer.
Ja, dat werkt een beetje frustrerend af en toe. Wat bezielt de mensen om zelfs geen dank u meer te zeggen of zelfs met een of ander smoesje te zeggen dat ze van idee zijn veranderd. Nee, gewoon niks meer zeggen, da's de beleefdheid van vandaag. Zeer af en toe krijg je nog wel eens een berichtje terug om te bedanken.
Gelukkig zijn er nog veel meer andere mensen die wel een antwoord sturen en die dan ook boeken.

Maar goed....never mind. Que viva la vida !!! Dat liedje blijft ons dus achtervolgen en we bekijken de videoclip nog bijna dagelijks met gasten.

Van artikels gesproken. De foto die hier bijstaat, verscheen een paar dagen na de sluiting van Lea Gournon. Kan het ook niet laten om nogmaals die mijlpaal te vermelden. Ik ben tenslotte ook daar tussen de beha's geboren en grootgebracht tussen passende madammen waar aan dat soutienke (een beha dus) een stukske moest bijgezet worden of een nepeke ingenomen worden.
En toen dit manneke vroeger van school kwam gelopen, botste hij regelmatig tegen vertegenwoordigers die de nieuwe collectie kwamen tonen en verkopen. Op zeker moment kwam ik binnen en stond daar (half zestiger jaren) miss België ( een zekere Danielle) om modellen te showen. Blijkbaar vielen mijn ogen dan bijna uit zijn kassen van de schok. Misschien heb ik daar wel iets aan overgehouden.

De winkel is nu leeg en omdat pa nu in het zonneke woont hebben Zeno en Nero geholpen om de laatste spullen te verhuizen.