The rain in Spain.........gaat die ooit weg?

 Och ja, negen maanden hebben we gewacht en de stuwmeren zijn ondertussen compleet uitgedroogd. De droogte heeft ons echt geen goed gedaan. Maar na zonneschijn komt regen, of was het omgekeerd?

In ons geval een meer dan grote welkom.

Merciekes Patricia & Christine voor de griezelig schone fotokes van Vinuela meer.

Maar trop is toch nog altijd teveel. Dat is nu al 5 dagen bijna non stop dat het met bakken uit de hemel valt. Jaja , we zijn content, maar over content moeten we nu ook weer niet worden. "Och, die mannekes in Spanje gaan eens klagen", krijg ik dat een Whatsappke van dezelfde Patricia & Christine die de mooie foto's doorstuurden. 

Maar goed, door die leuke regen viel een groot deel van de elektriciteit in huis en kamers uit, zodanig dat alles hier binnen vol ligt met de nodige verlengkabels om toch maar enige vorm van "luxe "te kunnen hebben, zoals wat warm water, een koffieke af en toe, en misschien eens op de hoogte blijven van wat er in de wereld gebeurt op het nieuws.

Dat zijn uiteraard andere verhalen.

Maar er is hoop. De elektriciteitsmaatschappij heeft 3 dagen geleden gezegd dat alles opgelost zou zijn voor 12u. Wel, na 12 werd het 13u en na 13u werd het 19u. Nu zijn we 3 dagen verder en die uren blijven maar doorlopen. Leuk dat je dan contact hebt met de buren dat je eens lekker kan klagen en de frustraties wegwerken met het idee dat je tenslotte in Spanje zit en dat de mañana, mañana toch nog niet helemaal verdwenen is.

De regen brengt helaas ook andere problemen met zich mee zoals de foto de fantastisch Caminito del Rey laat zien, waar gigantische rotsblokken het mooie pad hebben vernield.

.

 En als je dan toch de tv even aanzet voor wat nieuws, dan krijg ik al de stuipen op het lijf als ik zie en hoor dat de proces van de aanslagen in België  zo een vaudeville aan het worden is. Iedereen heeft blijkbaar rechten om zijn zin te doen en kan dan ook wel of niet aanwezig zijn, zich niet echt goed voelen om te komen om al is het als jury of als crimineel de boel eventjes weer stil te kunnen leggen. Hebben ze voor heel die vaudeville de glazen kooien even aangepast voor ettelijke honderd duizenden euro's omdat die criminelen zich toch wat beter zouden kunnen voelen, en dan willen sommigen er nog zelfs niet in zitten. Schamen moesten ze zich.

Maar goed, het is de regen dat me misschien in zo een mood brengt. Misschien ben ik helemaal verkeerd.

En als we toch over het nieuws bezig zijn nog even iets leuks. Oreo, het koekje waar ikzelf van walg, maar dat is maar een idee zeker, dat koekje bevat nu blijkbaar ammoniak !!! Waar zijn we mee bezig.? En toch proberen we ons zo goed mogelijk aan te passen voor een beter klimaat en dergelijke en aan de andere kant zijn we mekaar aan het kapotmaken, wel zeer kleinschalig, met dat stomme zwarte koekje. Uiteraard, de ammoniak zorgt ervoor dat ditzelfde koekje mooi zwart ziet. Want het oog wil ook wat.

Maar waar maak ik me nu druk over. Zal eerst zorgen dat ik morgen de weg op geraak met de auto om Ad af te halen aan de vlieghaven, dat is pas belangrijk voor mij !!!

En het mag best nog wat regenen, we hebben water nodig.

hop naar den Belgique

 Vreselijk lang geleden dat ik even de tijd heb genomen om wat neer te schrijven. En toch is er ondertussen weer van alles gebeurd, maar gelukkig vergeten we de slechte dingen vlugger dan de leuke.

En de leuke, dat gaat dan vooral over de gasten. Die hadden we dit jaar iets minder ( jaja, wij geven dat gerust toe), en dat ligt uiteraard vooral aan de al gekende problemen, energie, vluchten die duur worden, vreselijke toestanden in vlieghavens met acties, autohuur. Ga zo maar door.

En toch wil iedereen weg op vakantie, lekker genieten in de zon van niks doen of juist van alles doen zodat ge 's avonds plat in de ligstoel neervalt. Gelukkig is er dan een lekker wijntje en een tapa die op je wacht.

Het seizoen liep in september even op zijn einde, ook al zijn er nu weer boekingen voor later, en net op dat moment gelukkig, is er een waterlek in eentje van de kamers. Het water komt gewoon door de muur, maar vanwaar???? Dus loodgieter en openbreken. Wij zien het hele scenario al voor ons van vloeren openbreken in de 2 kamers, tegels van de muren halen, terug opbouwen, en. Maar gelukkig was het al na de eerste 2 tegels bingo en dat is nu weer gelukkig achter de rug. De oorzaak? Waarschijnlijk eentje van de aardbevingen die we onlangs weer hadden, niet zwaar, maar toch genoeg om weer weer wat barstjes bij te krijgen. Dus die barstjes komen niet alleen in ons gezicht voor.

Alles achter de rug, op het juiste moment dat we naar België konden vertrekken. Nu is het niet voor de winterstop, want die gaat dit jaar niet door, we blijven open voor kandidaten die graag eens willen overwinteren in de zon en tegen een supergoed prijsje. Dus voor geïnteresseerden, vraag maar naar voorwaarden.(efkes PR laten werken)

Onze trip doen we soms, zoals dit jaar weer in 3 dagen. We verblijven dan bij Ohnaturisten, want dat weet ondertussen iedereen al wel, wij horen daar ook bij. En dan komen we op soms fantastische plekjes terecht. Dit jaar mochten we bij Ignacio logeren in Burgos en die nam die avond nog uitgebreid de stad zien, met de nodige uitleg tot in de kleinste details. We moeten terugkomen want, omdat hij medewerker is in de kerk, qua bezoekers dan toch, wil hij ons de hele kathedraal showen, en dat vraagt wel iets meer tijd dan even binnenstappen.

De volgende dag werden we verwelkomd in Vernueil- le Chateau.

Onze gps, die zag het weer even  niet zitten als we naderden en dus kwam Waze maar ter hulp. We namen de kleinste baantjes aan zelfs grote snelheid, want dat deed iedereen daar, en bleven kilometers lang toeren op de kleinste en prachtigste weggetjes die Frankrijk denk ik kent. Maar dat ze ons nu niet meer komen vertellen dat onze weg slecht is. ( heb ik nog ooit eens geschreven over Ottenburg)

Een piepklein huisje van een artiest, Frederic, die tijdens zijn verbouwing toch even tijd nam om gasten te ontvangen. Zijn bed werd opgemaakt en hij zou wel in de zetel slapen. 

Aperitieven op een net gegoten betonnen terras met adembenemend vol zon zicht op de gigantische weiden en velden eromheen. De rust zelve, zo a la Casa Los Dos dus.

En vermits er in de onmetelijke omgeving niemand te bespeuren was, konden we ook daar gerust in ons blootje genieten van een sfeervolle avondzon.

Vroeg opstaan om naar België te rijden, dat was dan wel het gevolg, maar alles prima verlopen, zelfs geen spatje regen. Dus toch wel een beetje vakantie op weg naar mijn ex thuisland. 

Volgende week met nog wat overgebleven verhuis rij ik terug om de nieuwe gasten te kunnen verwelkomen.

 

Boos in kwadraat

 Winter in België is voor ons weer voorbij en we zitten weer heerlijk terug in Competa, ook al zitten we vandaag bedolven onder een zware oranje lucht en ligt alles bomvol met Saharazand.

Maar het was ook niet de beste winter dat we daar al hebben meegemaakt, hetgeen ik in de vorige blog al een beetje heb uitgelegd.

Wel blij dat ik dichter bij onze pa kon zijn, want die werd inmiddels opgenomen in het rusthuis in Hoeilaart. Het was zijn laatste deel van zijn leven maar helaas werd dat een zeer korte tijd want na 5 weken, hebben we hem helaas moeten afgeven. Hij heeft zijn record van iemand met prostaatkanker en uitzaaiingen willen verbreken, dat is hem dan wel gelukt.

Jammer, maar blij dat we samen aan zijn zij zaten terwijl hij verdween van deze plek op aarde.

Ons vertrek naar Spanje werd net op tijd nog even uitgesteld, anders hadden we dit verlies niet meer kunnen meemaken.

Maar waarom ben ik nu weeral boos in het kwadraat? Simpel. Ik kan toch gerust zeggen dat pa een man was die toch wel wat heeft betekend voor Hoeilaart, en ook al wat verder ook. Dus, net zoals mijn blog over het verlies van onze ma, verwacht je op zijn minst iets van erkenning van de gemeente uit. Met erkenning doel ik helemaal niet op een bedanking of ik weet niet wat, maar op zijn minst dat er iemand zijn kop laat zien tijdens de uitvaart. Maar ja, hij was van de verkeerde kleur waarschijnlijk.

En hier moet ik toch Jan Van Assche bedanken, want die heeft zomaar 2 artikels in de Hoeilander aan pa gewijd. Dikke merci daarvoor.

Toch zijn we zeer dankbaar aan de zovelen die aanwezig waren tijdens de uitvaartplechtigheid ; dat geeft toch een deugddoende ondersteuning want we blijven nu alleen over, zonder ouders.

Voor diegenen die hem niet kenden, want uiteraard zijn die er ook nog, geef ik nog even mijn tekst mee die werd gelezen tijdens de uitvaart. Ik was tenslotte zeer trots op hem.

Dag pa, Dag Peter, Dag Roger, 

Wat een meneer, een grote meneer zou ik zeggen want dat was je wel. Vanaf je veertiende moeten gaan werken omdat je vader was weggevallen, en dat was geen sinecure. Maar voor jou lukte dat allemaal. Je groeide verder op en leerde ons ma kennen, de kleine grote madam van de lingeriewinkel. Jij was druk doende met je werk en daarbuiten kwamen de talrijke dingen die je organiseerde in en rond het dorp, tot in Roemenië toe. Toen je gezin net uitgebreid was met Christa en Erik, kreeg je tijdens het organiseren van een Vlaamse kermis een auto-ongeluk. In het ziekenhuis werd je aan kant gelegd omdat er niets meer aan te doen was. Maar met de wil van een assistent en de wil van jou zelf, raakte je er na een paar weken gewoon door en deed je verder. Het begon met het bouwen en verbouwen van het Lindenhof, je paradepaardje waar je zo trots op was. De Vlaamse kermissen, Het Hele Dorp, de talrijke spelreeksen waar bijna heel de dorpsgemeenschap aan deelnam. Hij zette zich in voor Papua en dan tenslotte de hulptransporten naar Roemenië en Kosovo. enzovoort, enzovoort. Al kunnen we er gerust ook bijzeggen dat wij thuis niet altijd vrolijk werden van het moment dat je weer iets nieuws wilde organiseren. Niet voor niets werd je ook de parel van Hoeilaart in 2009, kreeg je de pluim in 2013 en de gouden Pien in 2018. Komt daarbij nog de talrijke aanpassingen , verbouwingen, verhuizingen van Erik en zijn winkels die je ook gewoon op jouw schouder nam, want Roger dat was een doener. En ja , jij maakte ook fouten, zoals we allemaal wel eens doen, maar dan zei je : waar mensen zijn wordt er gemenst. Je kon moeilijk aannemen dat je oud werd want je kon fysiek niet meer zoveel doen ook al door je ziekte die stilaan jouw leven bepaalde. Je noemde het de “peijeroi”. Je begon je meer te interesseren in hoe de hele wereld, de mens en de dieren in mekaar zitten. Dagen documentaires kijken, soms tot grote ergernis van de rest van de familie. Aan techniek van de hedendaagse tijd, daar hield je je niet mee bezig, maar toch vroeg je jezelf telkens weer af hoe het technisch toch mogelijk is om bijvoorbeeld een pc of gsm te laten werken. Ik kan hier nog een hele waslijst opschrijven van wat jij deed of hoe jij dacht maar dan ga ik nog teveel dingen vergeten. Roger is echt een man uit de duizend. Zo maken ze er geen meer. Je ging er gewoon telkens weer voor, stoppen stond niet in jouw woordenboek. Ook voor je ziekte wilde je het record breken om de langst levende daarin te zijn. Het lukte je allemaal. En dat deed jij tot je laatste minuut, vechten tot je niet meer kon. Pa, wat heb je het fantastisch gedaan, we gaan je zo vreselijk missen, maar nooit of te nimmer vergeten. 

Slaap zacht.

van b&b naar studentenkot

 Het is alweer een vreselijk lange tijd geleden dat er op de blog wat werd geschreven.

Maar ondertussen hebben we wel alweer wat beleefd.

Ons seizoen is afgesloten half november en we kunnen gerust zeggen dat we zeer blij mogen zijn dat we zo een superdruk seizoen achter de rug hebben. Iedereen was corona wel beu geworden en wilde gewoon weg.

En dus was het tijd om ook onze koffers te pakken en zoals ieder jaar af te reizen naar België.

De nieuwe housesitters waren aangekomen, toffe mensen uit Zuid-Afrika, dus dat kwam allemaal in orde,.

We hebben ieder jaar de voornemens om zo weinig mogelijk mee te nemen in de auto, maar ook nu zat die weer propvol met allerhande spullen. Een pakje voor die en een paar dozen wijn voor een ander die dat met vliegtuig niet kon meesleuren. Kortom, een volle bak.

En weg waren we. Een paar daagje Sitges, ook in november wanneer er niets te beleven valt daar, zou ons deugd doen. En we hebben genoten, zelfs in de regen is daar wandelen ook leuk.

De volgende stop is Perpignan. Via via hadden we kennis gemaakt met 2 mannen die juweeltjes maakten met oude Lego. Dat moesten we zien dus. En aangezien we daar konden verblijven, waren het 2 vliegen in 1 klap.

Om eens te veranderen van richting en niet naar Parijs te moeten, kozen we voor Lyon. Daar hadden we via misterbnb een kamer, ik noem dat een serieus appartement, gehuurd, waar de eigenaar diezelfde dag er niet was. Dus het hele paleis voor ons alleen. Kom je daar in de vooravond aan, dan heb je op zo een mooie plek geen zin meer om Lyon in te duiken op zoek naar wat lekkers.

Dus vlug wat eten met Justeat besteld en voilà, genieten op een andere manier.

De dag erna kon ons nieuw Belgisch avontuur beginnen. 

Elk jaar verbleven we bij pa en zus maar aangezien dat huis nu te koop komt te staan, moesten we een andere plek zoeken.

Wij dachten, een b&b voor lange periode, dat moet gaan. En we vonden er eentje, in Leuven nog wel, nog een toffe stad op de koop toe.

Bij onze aankomst daar begon het echte avontuur. Het knalgroen nieuw huis was vlug gevonden. De voordeur lag iets hoger, 4 trapjes in hout. Alleen, de tweede trede was doorgezakt want de pizzaboy was er de dag daarvoor doorgevallen. De deur opende en de eigenaar, die beneden woont met de familie kwam met grote fierheid zeggen dat zijn 2 kinderen corona hadden. Ole ole. perfecte plek hier.

De man zelf was wat zenuwachtig want nu kreeg hij echte b&b-ers over de vloer, dus hij hoopte dat het wel goed genoeg zou zijn.

We kregen de bovenste verdieping, als je van verdieping kan spreken want een kamertje waar er rond het bed exact 45 cm is aan elke kant, kan ik niet echt een verdieping noemen.

Er was ook een badkamertje aan vast, die verbonden was met een gordijntje. Een douche nemen, was op zich al niet echt evident want de gordijn hing vast met exact 4 haken en viel af en toe ook nog eens op de grond. Het toffe voordeel was dat ja, aangezien die gordijn ook maar halve hoogte had, je makkelijk met  elkaar kon communiceren terwijl er eentje onder de douche stond. En mochten we echt veel te kou hebben, dan zou de olieradiator zeer vlug zijn werk doen,

Op de foto staat de gigantisch grote radiator ( de fles is een literflesje) Dat ding heeft dus wel degelijk serieus zijn werk moeten doen.

De gang op de eerste verdieping deed dienst als keuken, een samenraapsel van oude spullen, aan elkaar geplakt en zeer gevaarlijk qua elektriciteit. We zitten tenslotte in een passieve woning, dus dat zit goed.

Eveneens in die gang verblijven nog 2 studenten. Op zich geen enkel probleem, ware het niet dat de derde dag er al een feestje aan de gang was die zomaar tot half vijf in de ochtend duurde. je bent student of je bent het niet.

Wel, we hebben het er een maand volgehouden.

Gelukkig dat we niet via airbnb zelf hebben geboekt, dan konden we ook geen review schrijven.

Je houd een b&b of een studentenkot, maar de twee combineren, daar hebben we toch onze twijfels over. 

Ondertussen kunnen we weer aftellen naar ons vertrek half februari, op naar de zon en de rust.

10 jaar Casa Los Dos...daar gaan we dit jaar voor !!!