Tweetie

De eerste week na onze terugkomst was er eentje van relaxen en niet te veel uitsteken. Totdat er een boeking binnenkwam , en dat is de start van ons nieuwe seizoen. De eerste dagen waren nog een beetje bewolkt en voor onze normen zelfs kil, maar met de nieuwe gasten kwam ook de zon en gaan de ligzetels weer op het terras staan. Het ontbijt mag weer genuttigd worden in een heerlijk schitterende zon.

Maar ondertussen vernemen we ook het vreselijke nieuws van de aanslagen die er in Zaventem en Brussel hebben plaatsgevonden. Die bewuste dinsdag hebben we dan ook zoals er nog zullen zijn, de hele dag voor tv gelegen om tot op de laatste voet alles te kunnen volgen. Je thuisland blijft tenslotte toch je thuisland. Als het dan op de koop toe nog eens een plek is die je tamelijk goed kent en zeer dichtbij is, dan "pakt" dat des te meer.

Het is een schande dat zoiets gebeurt, maar daarover zijn al ettelijke teksten geschreven.

Maar na 1 dag begint het circus op volle toeren te draaien. De vlieghaven is gesloten tot.....wie weet nog tot wanneer. Ik kan me voorstellen dat het daar inderdaad niet van een leien dakje loopt om heel die boel weer in orde te krijgen en alles weer veilig te kunnen laten verlopen.

Chapeau aan al diegenen die hier ter hulp springen.

Brussel, een stad die mij persoonlijk niet echt nauw aan het hart ligt (maar dat heeft meer met taal dan met stad te maken) verandert plots in een enorm liefdevolle stad waar iedereen weer respect voor mekaar toont.

Maar gisterenavond begon plots mijn bloed bijna te koken.

Je blijft tegen wil en dank toch elke dag het nieuws volgen om toch op de hoogte te blijven en patat, daar was het dan.

De liefdevolle plek aan de beurs in Brussel, een plein dat in enkele dagen was veranderd in een bloemen en kaarsenzee, veranderde plots in een gigantische manifestatie van  de Belgische hooligans. Lopend, schreeuwend en bloemen en kaarsen vertrappelend liepen ze luidkeels tussen de bedroefde mensen. En dit kan allemaal. De politie was uiteraard op de hoogte, maar dat moet gewoon kunnen en mag dan ook getolereerd worden. Een andere manifestatie moet je eerst aanvragen, maar dit kan gewoon. 

Het was gisteren Pasen en dan is het ook leuk om te zien dat Albert en Paola in Rome bij de paus zijn. Rome is tenslotte wat leuker dan hier in Brussel te "moeten" je  meeleven tonen.

Ik stond op het punt om tv uit te  schakelen, want dit kan ik niet meer zien, toen er nog wat extra leuk nieuws bij kwam. 

De vlieghaven blijft gesloten tot.....Logisch, dat zei ik al.

De mensen die hun auto's in de parking hebben staan aan de luchthaven, die zullen ook nog moeten wachten, kan ik ook ergens nog verstaan. Maar dan laten ze de politie aan het woord en die gaan op dat moment beginnen dreigen met staken omdat ze nog steeds geen kogelvrije vesten hebben! Handig voor als er een bomaanslag is. Die gaan uiteraard van de gelegenheid gebruik maken om misschien eens beginnen te staken. Ook dit kan in België.

De tv stond nog steeds niet uit want er kwam nog een staartje aan.

Niemand, en dan ook niemand mag vertrekken vanuit Zaventem, maar wie zien we daar met oh zo droevige gezichten verschijnen? De rode duivels, want die moeten gaan voetballen en die moeten toch kunnen vliegen vanuit Zaventem. Zijn die te lui om naar Oostende of Luik te rijden om van daaruit te vertrekken?

Jammergenoeg dat ik Twitter niet gebruik want op dat moment denk ik dat ik het land had platgetweet.

SCHANDE

Ja...er zijn dus ook dagen dat ik kwaad ben.

Oneshot

Hehe, we zijn thuis !!! Daar hebben we zo lang op gewacht.
Het was dus weer een hele trip, want net zoals vorig jaar hebben we hier en daar wat spullen aangekocht die we hier in Spanje normaal niet vinden. En het gevolg is dat de auto weer volgeladen was tot aan nok, gewoon niet te doen.
We moesten dus op zoek naar een hotel met een veilige parking want dat laten we niet zomaar op straat staan.
En vermits ik niet in Frankrijk wil overnachten, is dat dan maar doorrijden tot in Baskenland. Maar omdat we buiten een drukke periode reizen, is dat niet zo moeilijk, de baan is zeer vlot berijdbaar.
Net buiten San Sebastian is er een dorp Arasur en daar ergens in een industriepark, naast het fabriek waar ze nieuwe treinwagons bouwen, ligt het hotel Hotelandgo. Leuk uitziend ( op de website althans), en toch een tikkeltje design. Speciale inrichting, dus dat moesten we zien. Of het nu in een industriepark ligt of niet, kon ons niet veel schelen, we waren er enkel om te slapen en de volgende morgen door te rijden naar Madrid.
Het hotel lijkt van buiten een kleurrijk spektakel ( op foto dan toch), maar aangekomen tijdens de schemering bleken ze zelfs de verlichting niet aan te steken.
En de kamer, die had me op de website aangesproken, die gaf ons het gevoel van in een slagerij te slapen. Niet echt gezellig, zo een koele boel. Past wel perfect in een industriepark.

De parking, die vond ik ook al zoiets plezant, vol met kleur, maar in realiteit bleek die garage helemaal een donkere hal te zijn met 1 lamp, wel met de gekleurde pilasters dewelke ik dan weer tof vond op de foto. In werkelijkheid leek het een nogal spooky gedoe.

En dan kwam er de volgende morgen het ontbijt. Uiteraard zijn we zelf daarin een beetje misvormd, want dat is nu iets waar wij veel belang aan hechten. Wel.....hier duidelijk niet. Er stond niets, maar dan ook helemaal niets vers op die tafel. De broodjes, en zogenoemde croissants waren ook zelf in plastieken cellofaanzakjes verpakt evenals de koekjes en fabriek-toastbroodjes.

Vreselijk. Daar heb ik geen foto van bijgevoegd, daar verspil ik geen moeite aan.

Na dat overheerlijke ontbijt zijn we dan richting Madrid vertrokken. Al veel over gehoord, en ook langsgereden, maar nooit de tijd genomen om er een paar dagen rond te lopen.

En daar kriebelde mijn design- taste weeral en hadden we voor Oneshot hotel gekozen. De fotos hebben me weer goed verleid.

En ja hoor, dat was prijs !!!! Dit was MOOI. Zo fijn, subliem gedetailleerd plekje, dat werd goed.

Een tv hadden we niet nodig , maar toch vond ik het raar dat er een afstandsbediening lag. Toch even een knopje indrukken, en na enkele seconden veranderde de grote wandspiegel in een pracht van een flatscreen.

Man, dit was genieten. Krijg je daar dan ook nog een regendouche bij, waar je dan echt regendouche kan tegen zeggen, mijn dag kon niet stuk.

Dan even de stad ingetrokken en zelfs op zondag krioelt het daar van jewelste en lopen mensen hier en daar het gigantische aanbod van winkels binnen en buiten.

Uiteraard kijk ik dan meer naar boven en laat ik me meedrijven met de pracht van een aanbod van onvoorstelbare ouden en nieuwe architectuur. Ik was in mijn nopjes.

Een stad beleven we dan ook meestal door er gewoon door te lopen en te ervaren hoe het leven daar verloopt.

Ik had in mijn idee dat Madrid een nogal flauwe ouwe stad was, maar dit werd ons 's avonds nogmaals tegengesproken door het overaanbod van trendy eet- en dranktentjes.

Na een heerlijke slaap in een lekker groot bed ( raar naar Spaanse normen), konden we gaan ontbijten. En dat was dan jammer dat dit niet in het hotel zelf kon, dat moest in een koffiebar wat verderop in de straat. Dat was dan weer een typisch Spaans ontbijt, geroosterd brood met jam en vers geperst sapje. Meer niet. De volgend ochtend mochten we dan weer naar een andere plek gaan ontbijten, het oude atheneum, een soortgelijke ervaring maar in een heel ander oud interieur.

We hebben in elk geval van onze trip genoten, daar ging het hem juist om. En .....we hebben tijdens ons rondslenteren in Madrid, ons ook weer eens lekker laten gaan en onze collectie van espresso-kopjes wat laten aangroeien. Die plek hadden we nog net in de auto. 

Gisterennamiddag zijn we dan na een laatste trip en soms bijna helemaal alleen op de autoweg, in ons lieflijke Competa aangekomen, weer lekker thuis waar de gasten die onze "housesitters" waren, ons tijdens een lekker etentje ge-updated hebben over het hoe en wat van onze beestjes en plantjes.

Hier staat er nu een overdaad aan onkruid te wachten om door Ad onder handen te worden genomen.

En ik, ik kijk nog wat de kat uit de boom tot dat mijn bewerkte buikje ( zeg maar buik) helemaal is genezen.

Vanavond een lekker flesje cava open en voila, we kunnen er weer tegen voor een spannend seizoen.

Tot de volgende !!!

Moet dat er nu ook nog bij?

Een verblijf in België is wel leuk, want je ziet inderdaad ook allerlei vrienden en familie terug en ge zit toch wel even weer in een andere wereld, een wereld die we eigenlijk achter ons hebben gelaten.
Maar zoals ik ergens eerder schreef, als ge met een verpleegkundige getrouwd zijt, dan blijft dat verzorgende altijd maar kriebelen, en alleen aan mij verzorgen, da's een beetje te simpel voor hem.
Dus hebben we er een compromis van gemaakt. Vermits er tijdens de winter de meeste b&b's gesloten zijn en wij ook minder boekingen hebben ook wij besloten om ons compromis dan te laten ingaan. Enkele maanden naar België en Ad in de verzorging terug en ik zou wel wat vinden. Dat heb ik dan gelukkig en het is nog plezant op de koop toe. Wat moet je meer hebben.
Maar naar België komen heeft ook zo zijn consequenties.
Je moet dus het huis achterlaten en onze poezen en kippen, die hebben ook af en toe honger. Die gasten vonden we via een speciale website waar mensen die zo de wereld afreizen zich aanbieden, evenals mensen die anderen zoeken om op hun huis en dieren te letten. We hadden twee koppels en dat zou perfect op mekaar aansluiten. Hals februari moest er een nieuw koppel toekomen uit Canada en de dag ervoor kregen we het heugelijke nieuws dat ze toch niet kwamen. Leuk is anders. Al bij al hadden we binnen de week een nieuw koppel uit Nederland en die zullen we live ontmoeten als we terug thuiskomen.Maar een andere consequentie van in België te verblijven ( kan ook elders of gewoon thuis gebeuren) is dat ik er een zware verkoudheid bij kreeg waardoor ik de longen nog net niet uit mijn lijf heb gehoest. Ach ja, dat gaat wel door, maar na 1 maand had ik prijs......een boebelke op mijn buik telkens ik moest hoesten.
Nu had ik dat van mijn jongste zoon Nero al gezien toen hij maar een paar maanden oud was en dacht : patat, ik heb een liesbreuk.
Dokter, blablabla, en ja, bevestiging.
Maar zoiets is direct gefikst tijdens een dagopname. Dus dan denk je, vlug even op en neer en voila, we werken verder. Tarara, ik was een beetje te naïef geweest. En, vermits ik op mijn werk al "ouwpeekesdagen"kreeg, ja die krijgt ge als ge bij de ouwe peekes begint he horen, plande ik die op de operatiedag en de dag erna, dat is ruim voldoende en dan hebben ze daar geen last van arbeidsongeschiktheid voor iemand die er maar voor een korte tijd is.
Alles moest dus wel in spoed want ik wilde dat dit achter de rug was voordat we weer naar ons zonnige thuis vertrekken. Maar dat lukte. Had ik nu net niet meegerekend dat er bij mijn ontwaken een papier naast mij lag waar opstond dat ik arbeidsongeschikt ben tot 18 maart!!!
Dit is onmogelijk. Dan kan ik helemaal niet meer gaan werken? Voor ik daar vertrok zei ik nog al lachend met een smoesje : "als ge me niet meer ziet......dan weten jullie het wel hé!"

Ik zou na mijn 2 vrije dagen wel zien hoe het gaat en met de dokter bespreken wat en hoe, want ik kan dat toch niet zomaar achterlaten zonder boe of bah. Ik ben dat nooit gewoon geweest, zelf niet tijdens mijn zelfstandige periode ( die nog steeds niet is opgedaagd, zie vorige blog).

Watch me I'll be back !!!

En toch blijf ik ondertussen aftellen naar de 12e, naar onze plek.