Maar toch was ik in mijn trip niet alleen, Walter kwam mee met de wagen. Die wagen was dan ook helemaal volgepropt met vanalles en nog wat. We hadden in Nederland bij verschillende winkels ons nog eens goed laten gaan en inkopen gedaan, Nederlandse en Belgische producten die hier moeilijk te verkrijgen zijn.
En hop, we waren vertrokken , met kleine oogjes want het was nog vroeg, vertrokken we richting Competa. Eerst moesten we Frankrijk uiteraard door, een land dat echt niet tot mijn favorieten hoort, maar velen weten dit blijkbaar al.
En we hebben Spanje kunnen bereiken tot een heel stuk beneden San Sebastian, in Baskenland. Toch spreken die wel een raar taaltje, die Basken, laat staan schrijven.
Rond 19u begonnen we de zoektocht naar een hotelletje of b&b, maar we zaten in the middle of nowhere. Vlieghaven!!!.......daar vinden we vast wel iets. Tarara, buiten dat we daar geen slaapplaats konden vinden zagen we ook zelfs geen vliegtuig staan. Pakken sneeuw, vele pakken sneeuw, dat wel. Lekker koud en gure wind, al is die morgen wel uit ons zicht als we verder zuidelijk rijden.
Even verder gereden kwamen we in een precies nieuwe stad Vitoria-Gasteiz, want alles staat daar in de twee talen vermeld.
Het slaapprobleem was opgelost, nu nog enkel een restaurantje of bar vinden die op zondagavond open is om toch iets van voeding binnen te krijgen.
De hele stad, maar dan ook bijna de hele stad doorkruist weeral in de dikke pakken sneeuw met dunne schoenen aan, op zoek naar iets.
Dus de eerste de beste bar die open was binnen. Veel lawaai.....we waren thuis !
Wat we daar zagen heb ik nog nergens gezien. Op de toog stonden verschillende glazen etalagekistjes in kubusvorm op een voetje, telkens met 1 tapa erin gepresenteerd en elk kistje met 1 spotlichtje verlicht.
FAN-TAS-TISCH !!!
Het enige probleem was dat we niet wisten wat het allemaal was en van de teksten in die Baskische taal snapten we ook al geen bal. Die ober kwam ons te woord staan en jaja, hij kon zelfs drie woorden Vlaams omdat hij ooit in Mechelen had gewoond. Maar van de hele uitleg werden we weer niet wijzer.
Breng maar wat, we proeven wel. Zo gezegd, zo gedaan. De ene tapa na de andere, en de ene al lekkerder dan de andere. Du jamais vu.
Eentje MOESTEN we proven zei hij, want dat was hun "tapa de la casa" en...we moesten die ineens in onze mond steken zonder er eerst eens van te proeven. Wat kan dat zijn. Het zag er uit als een loempia, een vierkant gefrituurd kussentje van 4 cm. en wat proefden we dan .....warm lopend eigeel. Lekkerrrrrrrrrrr dat dat was. Dus als jullie eens in de buurt zijn......1 adres.....Sagartoki.
Daarbij nog een aantal copas de vino blanco, en de avond was af.
Een heerlijk groot bed stond ons op te wachten, ploften ons neer en waren weg.
De volgende morgen hadden we 1 doel....Competa.
Het was vermoeiend want zoals ik aan al onze gasten vertel "geen gps gebruiken", deed ik dat juist wel en voila, verkeerd gereden toen we bijna thuis waren. Vanaf Alhama de Granada, een klein baantje met x-aantal kronkels en bochten, niet te doen, en zeker niet als je er al zoveel kilometers hebt opzitten. In het eerste dorp, waar trouwens helemaal geen kat te zien was ( voor de Nederlanders: geen hond), stond er plots de guardia civil ons op te wachten. Leg het maar uit dat je van de beurs in België komt langs zo een klein weggetje en de koffer volgepropt met allerhande spullen. Eens mooi gelachen en weg mochten we.
En we zijn er geraakt !
Enkele dagen later kwamen er gasten voor een paar dagen en die kwamen via onze volledig kapotgeregende weg van de stortregen van de nacht ervoor , naar ons toe. Gelukkig kunnen we met onze "boulevard" soms eens goed lachen, zelfs al is die onberijdbaar geworden. De volgende dag heb ik zelf toch wel 3 keer moeten herproberen de berg op te geraken, want slipte telkens lekker weg in de diepe modder.
Paniek ? Neuuuu!! Waarom zouden we. Ik heb met mijn beste beentjes, al kon ik er op dat pad ook niet zo goed meer op staan, geprobeerd een iets of wat foto te maken.
Maar......zoals ze ons op het gemeentehuis hebben beloofd begin december..........we krijgen betonnnnnn. Alleen het jaartal werd er niet bijgezegd wanneer dat zou gebeuren. Positive thinking, daar blijven we aan doen.
Vandaag zijn we weer enkele dagen verder en de zon heeft weer lekker alles opgedroogd en kunnen we weer met een goed gevoel de berg simpelweg oprijden.
