Lang, gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen.

Lang, gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen.
Dat was een spreuk die aan de muur hing bij mijn grootouders en die is toch altijd ergens in mijn kop blijven hangen. Hier kan ik hem nu net gebruiken voor onze weg. Sommigen onder jullie kennen onze weg al wel en voor sommigen was het de eerste keer wel een echte hel.
Elke gast die hier toekomt zegt tenslotte hetzelfde als je vraagt of hij het goed heeft gevonden.
Het antwoord dat je daar steevast op krijgt is : " jaja, maar...DE WEG !!!" Dan reageren we daar elke keer op met : "morgen zijt ge dat vergeten".
En dat is ook zo.
Een paar keer per jaar, na veel zagen bij de gemeente, schrapen ze de weg weer even gelijk en verdwijnen de diepe geulen weer in het niets. Het gevolg is een echte boulevard( zie eerdere blog).

Maar we krijgen het nu zelf na al die jaren zagen wel ook eens goed op onze heupen, want de vorige burgemeester beloofde elk jaar wat meer beton, maar de huidige burgemeester, die zegt gewoon dat dit niet zal gebeuren.

Dus hebben we voor de zoveelste keer nog maar eens een mail naar die burgemeester gestuurd, met wat meer uitleg over dat we voor zijn partij hadden gestemd ( je moet toch wat zeggen) , dat onze huisbelasting met de helft is verhoogd, dat we toeristen naar het dorp sturen, en nog wat van die aard.
Bijgevoegd, een paar mooie fotos met smerig diep gegroefde weg erop, na een mooie maar hevige regenbui,
Voila, je weet maar nooit of er iets van komt. Antwoorden krijg je hier nooit, dat weten we inmiddels al.

Lang gewacht....ja dat wel, stil gezwegen....mmmm niet echt, nooit gedacht....juist, en toch gekregen.....onvoorstelbaar.

Vorige week....plots een hek vooraan de straat. De straat zal afgesloten worden van 12 tot en met 15  november wegens wegenwerken. Direct daarna, een bulldozer om de hele boel plat te schrapen, en dan wachten we af.
We vertrokken voor een paar dagen naar Valencia en bij onze terugkomst zou de boel klaar moeten zijn. Daar was de plotse regenbui niet bij gerekend. Dus vertraging. Toen we gisterenavond laat toekwamen, konden we de auto mooi laten staan en te voet met heel onze rommel naar beneden lopen.
Er stond ook bijgeschreven dat de werken 2 dagen langer zouden duren, het laatste stuk was nog niet gegoten. Prima, geen probleem. We zijn al zo gelukkig, het kan niet meer op.

Vanmorgen te voet naar boven gestapt, want er moesten boodschappen gedaan worden.
En zie, hier ligt onze mooi nieuwe boulevard.

Na wat treuzelen in het dorp en een terrasje te hebben gedaan keren we terug en proberen via een andere weg toch naar ons huis te geraken, maar dat moestten we toch opgeven omdat we de berg aan de andere kant , door de zware regenval weggespoeld, niet meer op konden. Dus we parkeerden mooi weer onze auto bovenaan en binnen een paar dagen zal alles wel pico bello zijn.

Maar.....dit vonden we net

Er is dus uit onze straat, want het kan niet anders, een super domme ezel door de verse beton omhoog gereden en vastgeraakt. Dit vonden we daarna.

Zullen we nu maar hopen dat dit vandaag opgelost zal worden of anders kunnen ze morgen de boel weer eens lekker opbreken.

Toch zijn we zeer blij dat we zeer binnenkort over een langgerekte boulevard mogen rijden. Wat gaan onze gasten dan bij hun aankomst moeten zeggen?

Ons monster

We zijn hier nu al toch X aantal jaren en komen tot de vaststelling dat je als buitenlander een duidelijke stempel op je voorhoofd hebt staan waarop " CASH" staat.

Laat het dan ook niet alleen cash zijn, als sommigen je een loer kunnen draaien, dan doen ze dat ook gewoon.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb het niet over Spanjaarden, ik heb het over als buitenlander in Spanje wonen.
Je ziet de TV programas zoals Ik Vertrek, waar mensen halsoverkop met heel de inboedel, kinderen incluis vertrekken en dan in een land terecht komen waar ze geen letter van verstaan, geen huis hebben, eigenlijk niet goed weten waar ze aan beginnen.
Dat hadden wij toch wel wat beter voorbereid en we zijn er nog steeds en dank zij onze fantastische gasten dat we altijd mogen ontvangen, doen we dat zeer graag verder.
Als dat dan nog kan in een prachtige rustgevende omgeving in een ongelooflijk mooi dorp, dan is dat helemaal niet moeilijk.

Maar er kruisen dan soms toch ambetante dingen je pad waardoor je soms denkt, verdoemme.
Onze verbouwing begon zo met een prijsofferte die uiteindelijk als eindresultaat leidde tot meer dan het dubbele. Je kent de taal nog niet goed, en ....je geeft maar toe. Parking vergroten, dik betalen voor iets en niks. Achteraf kom je zoiets dan toch te weten en denk je weer...verdoemme.

Je leert steeds een lesje bij, maar toch. Je blijft tenslotte met hetzelfde bedrijf verder werken omdat je die mensen kent, en omdat er een Belgische in die familie zit, dat maakt de soms technische taal wat makkelijker om die in het Nederlands over te brengen.

Je laat extra watertanks installeren en daarvoor betaal je zomaar 100 euro per uur, wetende dat een normaal uurloon voor zoiets 10 euro per uur is. Verdoemme.

En vorig jaar besloten we om ons oude zwembad te vervangen door een knap nieuw exemplaar met een fantastisch uitzicht. Plannen werden gemaakt, uiteraard met dezelfde mensen....dom van ons trouwens...maar je kent ze en toch vertrouw je ze nog.

Alles knap gemaakt en we konden genieten van een heerlijk verkoelend bad. Maar enkele weken later begon ook daar wat aan te schelen. Lekkennnnnn. Nu hadden we ondertussen in al die jaren wel ons lesje al wel geleerd met hun, en hadden we besloten om een bedrag open te laten tot alles opgelost zou worden.
Niet dus.

Telefoontjes, afspraken bij hun thuis met nieuwe afspraken, berichtjes, zagen en zeuren, niks als resultaat. Ze wisten eigenlijk zelf niet goed wat ze met dat zwembad aan moesten want het bleek hun eerste bouwsel zoals dit te zijn. Haha, en dat is bij ons. Anderhalf jaar later staan we dus nog te wachten. Dus dacht ik....laat me de Belgische kant van hun even aanspreken. Die heeft ondertussen, na het stoppen van hun restaurant, een nieuwe zaak opgestart met yoga en via haar Facebookpagina zal ik haar eens aanspreken over wat er nu zal gebeuren. Er staat ook duidelijk op die pagina dat ze binnen de dag een antwoord stuurt. Niks dus. Een maand later en niks. Verdoemme.
Dat is dus ons monster geworden. Kind moet een naam krijgen tenslotte.

Een zinnetje dat ik ooit leerde van een chiropractor in België heb ik hun dan ook graag doorgegeven. "Zij moeten ermee leren leven met wat ze ons hebben aangedaan"
Mooi he?

Namen heb ik deze keer niet vernoemd maar de meesten weten perfect over wie het gaat.

De volgende werken worden helaas NIET meer door hun uitgevoerd.

Maar het is wel leuk vertoeven in dat zwembad.

Onze eigen carwash

Een maand geleden zaten er gasten in een huurwoning waar wij sleutelhouders van zijn, conciërge dus. Op zekere dag kwamen ze aanlopen omdat er geen elektriciteit was. Kan gebeuren hier, die valt af en toe eens uit en dat lost zich wel weer op. Maar nu was het anders. Dus even gaan kijken en ja, zekeringen waren afgesprongen. Na wat proberen kreeg ik alles aan de praat en de grote zekering van de keuken bleef plat, maar wonder boven wonder, alles in de keuken deed het. Probleem opgelost.

Gasten weg en nieuwe gasten komen aan. Alles weer fantastisch en prachtig. Na anderhalve week rond half een in de nacht , een bericht, elektriciteit deed het niet. Hehe, gaan kijken dus. Zelfde scenario was het niet want nu droop er water door het plafond recht de zekeringkast in. Leuk geluid geeft dat.

Ja , das dus een nacht zonder elektriek want dat was gevaarlijk aan het worden. Volgende morgen eigenaar gecontacteerd en nee, er liep geen leiding boven die kast. En toch druipt het water. Nu is de eigenaarswoning op de bovenliggende etage, dus zou ik ook daar maar eens gana kijken. Hehe, de keuken vol water en ja, dat lekt door de vloer dus, uiteraard net op de plek van d zekeringskast met alle gevolgen.
Dweilen met de kraan open want het lek was niet te vinden. Eletrieker ingeschakeld maar dat kon maar voorlopig opgelost worden want alles is druipnat. De eigenaar stelde voor om de resterende dagen van de gasten hun vakantie bij ons te verblijven. Oh nee, toch niet in een b&b!!!

Ok, blijf dan maar hier zonder electriciteit.

Later op de dag plinten weggetrokken en daar kwam de boosdoener. De waterleiding van de koelkast was gebarsten en het water kwam net op een stekkerdoos terecht. Gelukkig had ik mijn Birkenstockskes aan of bibi was Claude Francois nagegaan.

De zekering die enkele weken ervoor reeds stuk was, bleek dus de zekering van de bovenkeuken te zijn. Toen was de boel blijkbaar al aan het lopen.

Na de voorlopige installatie bleek er toch nog iets niet pluis. 1 deur waren we vergeten, de garage ernaast. En die was nu veranderd in een carwash.

Een plafond dat helemaal vol hing met mooie waterdruppels dewelke vrolijk verder neerploften op van alles en nog wat, de klassieke dingen die men in een garage kan vinden. De auto was er ook niet properder op geworden, integendeel, al hetgeen door de vloer gesijpeld was kwam ook daar terecht op.

Na een paar dagen alles open en drogen kon de klus dan geklaard worden en is alles weer klaar voor de volgende gasten.

La vida es chullo en Andalusia !!!

p.s. de foto klopt wel niet, wat hadden jullie gedacht.

San Juan, San Juan, San Juan

Ik weet het, vorig jaar heb ik ook al eens over het San Juan feest geschreven, hoe leuk het misschien ook kan zijn om 1 maal per jaar te feesten met barbecue op het strand, hoe smeriger ze de boel op het strand achterlaten. Schamen moesten ze zich. En dan staan er bij die foto's , die ik ook dit jaar weer zie verschijnen reacties dat alle festival in België en Nederland er ook zo uitzien als alles is afgelopen. Wel, weer iets om fier op te zijn.

Maar hier is het ook weer anders. Regelmatig horten we van gasten dat Competa toch zeer proper is en onderhouden. Ja dat is ook zo. Dagelijks zie je mannen en vrouwen rondlopen die de zaak bijhouden zodat iedereen er plezier aan heeft. En dat zijn meestal mensen die werkloos zijn, die moeten dat x-aantal uren werken voor de gemeenschap. Zouden ze daar in België ook beter eens een lesje van leren.

Maar deze week was ik weer even richting kust om naar een schrijnwerker te gaan die weeral eens zijn belofte niet had gehouden qua prijs, en toen viel mijn oog op de dagelijkse afvalberg bij de normale huisvuilcontainers.
Veel moeite om dat beeld te ontwijken heb ik want daar kan je echt niet naast kijken, langs de weg.

Toen we hier kwamen wonen,werd er gedurende de eerste jaren, tweemaal per week huisvuil opgehaald aan huis. Dat kom je in België ook niet tegen zeker.

Maar sinds een paar jaren is dat afgeschaft en hebben ze op verschillende plekken containers gezet waar je je afval kwijt kan. Nu was dat vooraf zeer goed, iedereen ging naar het containerpark en de restafval bleef opgehaald worden, kleine zakjes, want de rest kieperde iedereen netjes waar het moest.
Maar sinds de gemeente besliste om dat te veranderen, hebben het grootste deel van de bevolking gedacht dat ze ook maar moesten veranderen. Geen afval ophalen, foert, dan dump ik het maar.
En vanaf dan zie je in al die containers de hele troep liggen, van restafval, lampen,machines, en zelfs grote meubelen.

Europa? Nee, dat kennen ze hier niet.

Ze pikken onze grond

Weeral een tijdje geleden dat er wat tijd is om de blog te openen. Het komt er dan toch nog van. Ondertussen hebben we dus weeral een aantal dingetjes meegemaakt.
Vanuit België zijn we een paar dagen in Barcelona gaan rondhangen en een paar dagen Madrid. Barcelona, ja, ik wou absoluut nu nog eens de Sagrada zien want dat is weeral een aantal jaren geleden. En ik heb ze weer gezien ja. Ik moet eerlijk zijn, mooi, zeer mooi, al is er van Gaudi zijn ontwerp niet veel meer overgebleven, eigenlijk een beetje een verkrachting. Maar goed, het is toch genieten als je daarbinnen rondloopt.

's Avonds nog kunnen afspreken met gasten die vorig jaar bij ons verbleven, echte Barcelonezen dus, en ook dat was weer geweldig.
En, we verbleven in een "gay" hotel, heterero-friendly, al hebben we daar niet veel gay volk gezien. Maar, het was er weer mooi, en dat vind ik dan weer zeer belangrijk. Mijn beroep blijft me toch nog een beetje volgen. De volgende avond slenterden we nog wat rond alvorens een restaurantje op te zoeken. Roept daar op een zeker moment een ventje ons binnen in een soort winkel, denk iets van schoonheidsproducten. Vraagt die of ik mijn hand wil tonen. Ik natuurlijk mijn handpalm. Nee nee, hij moest mijn nagels zien. " ohhh" en " ahhh". wat zien ze er slecht uit. Die begint daar direct met een soort sponsje op mijn nagel te wrijven en poetsen, ondertussen met zijn beentjes te wiebelen van hier naar daar. Man man, wat was dat. Gevolg....ik heb 3 dagen rondgelopen met een blinkende nagel, die ik hier en daar probeerde af te schuren tegen de eerstvolgende muur. We zijn het eerstvolgende restaurant binnengelopen en langs de andere kant eruit, om toch maar van die nagelballerina af te zijn.

Madrid, dat is zoals vorig jaar weer genieten . Ook daar hadden we een gay hotel en kregen we bij de aankomst al direct een upgrade al bleek het eerder een downgrade te zijn want er waren wel degelijk een aantal dingen stuk in onze kamer en ik vond ze dan nog niet mooi ook niet. Grijsblauwe muren, bruine vloer en over die muren hingen zwarte kanten gordijnen die je naar hartenlust kon verschuiven van hier naar daar. Al waren we niet daarvoor naar Madrid gekomen. En dan prijkte er nog een knallende fushia neon tegen de muur. Mmmm, niet mooi en wat een kleurcombinatie.

We waren wel degelijk verwittigd en we hielden er eveneens rekening mee dat Madrid ook zoals elke stad gevaarlijk ik voor diefstallen, maar we hadden prijs, nog geen 2 weken na de diefstal in Brazzaville in Wolvertem in België, werd Ad in de metro bestolen van zijn portefeuille. Achteraf zie je de film weer voor je ogen voorbijgaan en kan je zelfs de Roemeense madam zien die je bestolen heeft.

En kaarten en rijbewijs en al dat gedoe, dat is in Spanje een zeer grote papiermolen dat je door moet om dat allemaal weer terug te krijgen. We zijn nu 5 weken verder en de zaak is nog steeds niet in orde. Wie zei er iets van Manana, manana?

Blij dat we weer op onze vertrouwde thuisstek zitten en dat we weer met volle energie aan een nieuw seizoen konden beginnen.

De verhalen kunnen weer op gang komen Gisteren begon het al. Plots horen we een geluid dat van een soort bulldozer komt en toch tamelijk dicht bij. Wij waren weer zeer positief en dachten dat ze onze weg aan het aanpakken waren. Niets was minder waar. Een bobcat stond op onze parking wat te graven. Pardon ??? Beleefd gaan we dan ook vragen wat er aan de hand was. Ah....nieuwe waterleiding voor een nieuw pad wat verder beneden. Wij weer vriendelijk vragen of we daar niet even van verwittigd kunnen worden om zomaar onze planten uit en onder te graven. Ah nee, want dit is de grond van de gemeente. Pardon ?????? Dit is onze eigendom. Niks van, gemeente. Ik dacht het niet !!! En zo gaan we door. Ja, ze zagen wel dat er een auto stond maar geen idee van wie die was. Ik zei tegen die man " ja en je ziet ook dat hier toevallig een huis staat en dat weet je ook niet of dat van iemand is" . Toevallig is dat huis van ons. Rug omdraaien en verder werken, dat was het resultaat en de dag erna ligt alles er mooi opengegraven en zijn ze ook niet van plan de boel weer dicht te maken.

De rest van de commentaar hou ik best voor mij want ik ga uit mijn kram schieten.

eerlijkheid duurt het langst.

Vorige week werden we uitgenodigd door een oud lerares van mijn binnenhuisafdeling.
Echt weer eens tof om mekaar weer te zien want het was alweer een paar jaar geleden dat we ze bij ons in Spanje zagen aankomen, met dochter en kleinzoon.
Dus, wij samen met haar naar Wolvertem, naar eetcafe Brazzaville. Zag er wel tof uit. Nogal wat lawaai, maar we kregen een bijna privé plekje in een kamertje apart.
En kletsen, dat kunnen we samen. We bestelden een geitenkaasslaatje want dat is toch altijd lekker. Het is ter verduidelijking niet het kaasje van de foto want van spekjes en tomaatjes hebben ze daar nog niet gehoord.

De avond loopt verder en rond 11 uur besluiten we om richting Hoeilaart te keren, Ad moest tenslotte de volgende ochtend om 5.30 u weer uit de nest.
We waren tenslotte ook de laatste klanten want ik de grotere zaal stonden alle stoelen al op de tafels. Duidelijk, niet?

De volgende ochtend komt Ad tot de vaststelling dat zijn tas nog in het restaurant ligt. Bellen dus. Ja hoor, ze hadden ze gevonden en we konden ze gaan afhalen. Wij dus weer eens naar Wolvertem, maar zeker niet om te gaan eten deze keer. Ad panikeerde al want de dag ervoor hadden we van 2 vriendinnen 600 euro gekregen omdat we voor hun wat spullen hadden gaan kopen. "Ik hoop dat mijn geld er nog inzit". Gene paniek, positive thinking. Da's dan mijne uitleg.

Dezelfde gerant of eigenaar was er en gaf onmiddellijk de tas, want hij had ze in een kamertje apart gehangen, waar enkel het personeel kan komen. Gelukkig. Ad komt buiten gelopen, direct die tas open en.... voila, hij had gelijk, geld verdwenen. Hij kon het zien aan de kaarten in zijn portefeuille die schuin zaten.

Terug naar binnen. Die eigenaar direct tegen Ad : "ik kan je recht in je ogen kijken, ik heb het niet gedaan". Dat zeiden we ook niet. Hij vertelde dat enkel hij en de afwasser nog aanwezig waren en dat de afwasser die tas had gevonden. Ik ga geen stenen gooien of iemand beschuldigen, maar voor ons is dit tamelijk duidelijk.
Maar goed. De politie in Wolvertem, die waren er niet , dus moesten we naar Londerzeel. Op weg naar Londerzeel dan maar. Daar...politiekantoor gesloten. Dan maar bellen naar 101 en die werkten dan een beetje mee en noteerden alles zodat we de volgende dag naar Hoeilaart een klacht zouden kunnen gaan indienen.

De volgende morgen direct naar de politie nog maar eens en daar hielden ze ons bijna tegen om een klacht tegen onbekenden in te dienen. Maar we hebben doorgezet en ze is er, al weten we zeer goed dat daar niks meer van in huis komt. Al is het maar om die gast eens duidelijk te maken dat zo een dingen gewoonweg niet kunnen. Laat ze die hopelijk maar eens op de rooster leggen.

Nu ben ik wel een beetje commercieel van inslag, maar de manier waarop die eigenaar reageerde was eentje van de domste opmerkingen die je als handelaar kan doen. Het is duidelijk wat er gebeurd is en waar je de oorzaak kan vinden. Ben je dan als restauranteigenaar helemaal niet meer verantwoordelijk voor je eigen personeel?
We gaan er op vooruit.

Ofwel geef je als eigenaar dat geld gewoon en zoek je het dan maar uit met je personeel, of je doet de peer in 2 om ons te sussen, of je geeft misschien een etentje. Nee, gewoon : "ik kan je recht in de ogen kijken, ik heb het niet gedaan"

Ben ik blij dat we volgende week weer richting huis kunnen trekken.

Help, een vreemd profiel in huis !!!

Terwijl we in België zitten, gaat het leven in Competa ook gewoon door. Mariska en Guus passen op Migo en Boio en op onze Katrientjes die, sinds ze een groot nieuw hok hebben, een flinke dosis eieren produceren dagelijks.

De ene dag al wat kouder dan de andere en wat meer wind, maar de zon, die blijft toch altijd schijnen.
En ondertussen zijn ze ook aan de werken begonnen van het zwembad, want zoals velen weten, zit daar een lek in door een slechte bouw. Er werd ons beloofd om dit mooi in orde te brengen, maar helaas, pindakaas, er is niks gebeurd. Dus spraken we maar een gespecialiseerde man aan en die ontdekte dat er wel degelijk veel verkeerd is gelopen. Maar goed.....dat komt wel in orde....kwestie van een beetje tijd te hebben. Jammer alleen dat we net nu niet thuis zijn. Al is het aftellen stilaan begonnen.

In Belgie heeft Ad, net als ik een Belgisch telefoonnummer, vooral dan voor zijn werk. Ad die zit dagelijks wat rond te chasen in zijn wit-gele kruiskar en ik zit momenteel ook weer in de geel-blauwe doos in Zaventem wat kleine bestellingen op te nemen voor wie een deurtje, een plint, een scharnier, een kastje nodig heeft. Raar maar waar,  maar de franssprekende klanten beginnen steeds met dezelfde zin : "Monsieur, j'ai une petite question.....en fait j'ai...... en dan komt er in plaats van een paar stukjes een hele keuken aan te pas.
Als we er dan nog op beginnen letten, is de situatie allen nog maar hilarischer.

Maar, de gsm dus. We zaten allebei bij Proximus, maar zoals velen weten, zijn dat echte dieven als het om betaalkaarten gaat. Elke maand ben je alles kwijt en mag je, ondanks dat je niks gebeld of ge smst hebt, weer heropladen. Dus besloot ik om een abonnement te nemen bij Telenet voor 5 euro. En daar pikken ze niks van je rekening.
Prima dus. En nu wou Ad dat vanaf 1 januari ook maar doen want ook bij hem liep dat met Proximus slecht af. Dus, aanvraag voor nieuwe simkaart. Enkele dagen later, bingo, we hadden ze. Maar dan is het wachten op de mail wanneer alles in orde zou zijn. Dat dus niet.
Gisteren toch maar even bellen naar Telenet want na anderhalve maand niks te hebben gehoord vonden we het toch wel een beetje tijd dat ze ook daar beginnen te werken.

Dag meneer, ja meneer, nee meneer, kan ik nog iets voor u doen meneer.....enzovoort.

Maar meneer, u kan geen nieuw abonnement aanvragen want u hebt een verdacht profiel. PARDON ?

Ah ja want u hebt nog een factuur openstaan. Bij overleg dat hij al vanaf 2011 geen klant meer was bleek dat het een factuur was met een totaal bedrag van 0 euro !!!
En dat is moeilijk om op te lossen. Nee, u krijgt geen abonnement.
Waarom ik wel en hij niet, nog steeds een raadsel want een antwoord kwam er niet.
Dus maar doorgeven dat ook ik een nieuw abonnement heb en dat ook ik in Spanje woon en dat ook ik hier tijdelijk verblijf.
Dat hielp niet, hij is en blijft een verdacht profiel.

Maar toch hadden ze een fantastische oplossing om dat te omzeilen. We zijn toch in België tenslotte. Ze zouden gewoon zijn rekening aan de mijne koppelen en VOILA, gepiept.

Hoe noemt dat weeral, bureaucratie of is het gewoon dom zijn.

een terrasje in de zon??? das veel beter.

Blootloopdag

Na de kerstperiode zijn we net voor oudjaar weer even terug in Competa zodat we daar gezellig met ons twee oudjaar kunnen vieren, zonder teveel blabla rond ons. Twee weken vakantie en dat betekent voor ons 2 weken niet teveel uitsteken.
Vermits we geluk hebben met het weer, hoe kan het ook anders in zo een zonovergoten plek, maken we van de gelegenheid gebruik om er een blootloopdag van te maken. Lekker makkelijk dat je 's morgens zelfs geen kleren moet aantrekken en dat ge zo  in en rond het huis kunt lopen, genietend van de zon en de warmte terwijl ge toch hier en daar wat zit op te ruimen of klaar te maken voor ons volgend seizoen.

Het enige wat ons momenteel dik tegenzit is ons zwembad, ons pareltje waarmee we sinds de bouw nogal wat pech hebben gehad. Het lekt dus, en niet zomaar een beetje. De aannemer, zal deze keer maar geen namen noemen of we krijgen het weer op ons dak, heeft ons beloofd om alles in orde te brengen.
Dus besloten we begin november de b&b te sluiten en kreeg hij 2 weken om de boel op te knappen.
Wel, het enige wat hij heeft uitgestoken is zijn hand met een flesje product dat hij dan in de buizen zou gieten om alles te sealen. Tarara, niks gesealed, het blijft lopen.
Er werd een ultimatum gezet tot 31 december, volgens ons tijd zat om wat in orde te brengen. Maar ook die deadline werd niet gehaald en ligt het zwembad er nogal groentjes bij.
We zoeken dus naar een andere oplossing zodat iedereen volgend seizoen weer volop kan genieten.

En dan kom ik terug op onze blootloopdag. Dat gebeurt dus enkel als er geen gasten zijn wel te verstaan. Maar iemand opperde ons dat dit hier in Andalusië wel een mankement is, dat er geen blootyloop b7b's zijn, laat ik het dan zo maar noemen.
Uiteraard zijn er daar ook mensen naar op zoek.

Daarmee dachten we of de interesse zou bestaan om eventueel ook zo een week in te voeren in vb juli, zodat de blootloopmensen (mooier genoemd naturisten) hier ook een plek kunnen vinden.

Om dat te weten te komen gaan we eens jullie idee hieromtrent vragen. Zouden jullie daar interesse in hebben of kennen jullie mensen die dat wel opzoeken? Laat het ons dan graag horen via deze blog of via ons mailadres info@casalosdos.com

Wat ik ook niet mag vermelden voor de liefhebbers...ook dit jaar staan we weer op het vakantiesaon in Antwerpen van 25 tot 28 januari. En ook dit jaar hebben we weer vrijkaarten. Wie ons graag even dag komt zeggen en kaarten wenst, graag een mailtje met jullie adres.

Hasta pronto.