Ongeveer een jaar geleden schreef ik een stukje Boos op Hoeilaart.
Dat ging dus over het einde van de winkel van Lea Gournon en het feit dat ze niks van erkenning heeft gekregen van Hoeilaart uit.
Maar goed, dit is nu exact een jaar geleden en ze is voor haar dorp in het niets verdwenen.
Dus de kwaadheid, mij kennende, die is er nog steeds.
En tijdens dat jaar is er dus een hele hoop gebeurd met mama. Jammergenoeg had ze het met haar gezondheid niet zo goed en is het van kwaad naar erger gegaan.
Dementie nam soms deels haar geheugen over en de "retouchekes" die ze voor de nieuwe lingeriezaak zou maken, dat ging helaas niet meer.
Ze werd door pa en Christa op handen gedragen om het haar naar haar zin te maken. Enkele maanden geleden viel ze en brak ze jammergenoeg haar schouder. Gasthuisberg noemde ze een hotel en had ze het nog wel wat naar haar zin. De operatie heeft aan zo een hoge leeftijd geen goed gedaan maar het moest gewoon. Na ongeveer 1 maand fysiotherapie bleek er nog wat verkeerd te zijn gegaan. Na een nieuwe radiografie bleek dat ze toevallig een stuk in haar schouder waren vergeten. Een fout in een ziekenhuis? Wat heb ik daar nog over gehoord en geschreven?
Er volgde een nieuwe operatie en die gaf haar dementie nog een grotere klap. 2 maal op 1 maand, dat was van het goede teveel.
Het enige antwoord wat we daar van dokters kregen was : je moet naar de toekomst kijken mevrouw.
Les excuses sont fait pour 's en servir. Verdoemme.
Ze werd zwakker en zwakker en ik vloog even naar België om toch nog afscheid te kunnen nemen want we zagen de dagen korten. De avond voor ik vertrok ging ze naar bed en zag ze zo verdwijnen. Een zeer raar gevoel om zo van je moeder afscheid te moeten nemen.
Na enkele weken kwam ze er wonder boven wonder bovenop en ze begon zelfs terug te eten, wat ze ervoor bijna niet meer deed. Ze ging zelfs af en toe eens mee naar het Nerocafe om een wijntje te drinken.
Tot een maand geleden ze plots in de wagen voor de deur onwel werd en ze een hartstilstand kreeg. Een batterij aan brandweer en Mug toestanden hebben haar na 45 !!! minuten weer tot leven gebracht en zo belandde ze in coma. De drukte hier in de b&b maakte het me moeilijk maar ik moest ze gewoon nog eens zien en dat heb ik dan ook gedaan.
De kleine grote madam was een zeer klein frêle mevrouwtje geworden.
Ik heb het geluk gehad dat ik dacht, al denk je vanalles op zo een momenten, dat ze mijn naam nog heeft gezegd.
Met een zeer klein hartje ben ik terug naar Competa gereisd met in mijn achterhoofd het idee dat er elke minuut een telefoontje zou komen met slecht nieuws.
Dagelijks hing ik met pa of Christa een de foon en elke dag zeiden ze, niks veranderd. Dat kleine frêle mevrouwtje was toch de kleine grote madam, want van opgeven was geen sprake. Vechten dat deed ze.
Gisteren kreeg ik Christa een de foon en die vond het al saai dat ik belde want er was toch niks veranderd.
We gingen hier gewoon verder met het diner voor onze gasten toen 5 minuten later de telefoon ging met het fatale nieuws. Mama heeft ons verlaten.
Zeno en Celine, die er dagelijks op bezoek gingen waren net bij haar en daardoor heb ik haar nog even kunnen zien.
Ons mama, de ongeprezen lingeriemadam die tot haar laatste jaar de soms onmogelijkste opdrachten heeft uitgevoerd voor haar klanten, is niet meer.
Slaap zacht mama.
