Een verblijf in België is wel leuk, want je ziet inderdaad ook allerlei vrienden en familie terug en ge zit toch wel even weer in een andere wereld, een wereld die we eigenlijk achter ons hebben gelaten.
Maar zoals ik ergens eerder schreef, als ge met een verpleegkundige getrouwd zijt, dan blijft dat verzorgende altijd maar kriebelen, en alleen aan mij verzorgen, da's een beetje te simpel voor hem.
Dus hebben we er een compromis van gemaakt. Vermits er tijdens de winter de meeste b&b's gesloten zijn en wij ook minder boekingen hebben ook wij besloten om ons compromis dan te laten ingaan. Enkele maanden naar België en Ad in de verzorging terug en ik zou wel wat vinden. Dat heb ik dan gelukkig en het is nog plezant op de koop toe. Wat moet je meer hebben.
Maar naar België komen heeft ook zo zijn consequenties.
Je moet dus het huis achterlaten en onze poezen en kippen, die hebben ook af en toe honger. Die gasten vonden we via een speciale website waar mensen die zo de wereld afreizen zich aanbieden, evenals mensen die anderen zoeken om op hun huis en dieren te letten. We hadden twee koppels en dat zou perfect op mekaar aansluiten. Hals februari moest er een nieuw koppel toekomen uit Canada en de dag ervoor kregen we het heugelijke nieuws dat ze toch niet kwamen. Leuk is anders. Al bij al hadden we binnen de week een nieuw koppel uit Nederland en die zullen we live ontmoeten als we terug thuiskomen.Maar een andere consequentie van in België te verblijven ( kan ook elders of gewoon thuis gebeuren) is dat ik er een zware verkoudheid bij kreeg waardoor ik de longen nog net niet uit mijn lijf heb gehoest. Ach ja, dat gaat wel door, maar na 1 maand had ik prijs......een boebelke op mijn buik telkens ik moest hoesten.
Nu had ik dat van mijn jongste zoon Nero al gezien toen hij maar een paar maanden oud was en dacht : patat, ik heb een liesbreuk.
Dokter, blablabla, en ja, bevestiging.
Maar zoiets is direct gefikst tijdens een dagopname. Dus dan denk je, vlug even op en neer en voila, we werken verder. Tarara, ik was een beetje te naïef geweest. En, vermits ik op mijn werk al "ouwpeekesdagen"kreeg, ja die krijgt ge als ge bij de ouwe peekes begint he horen, plande ik die op de operatiedag en de dag erna, dat is ruim voldoende en dan hebben ze daar geen last van arbeidsongeschiktheid voor iemand die er maar voor een korte tijd is.
Alles moest dus wel in spoed want ik wilde dat dit achter de rug was voordat we weer naar ons zonnige thuis vertrekken. Maar dat lukte. Had ik nu net niet meegerekend dat er bij mijn ontwaken een papier naast mij lag waar opstond dat ik arbeidsongeschikt ben tot 18 maart!!!
Dit is onmogelijk. Dan kan ik helemaal niet meer gaan werken? Voor ik daar vertrok zei ik nog al lachend met een smoesje : "als ge me niet meer ziet......dan weten jullie het wel hé!"
Ik zou na mijn 2 vrije dagen wel zien hoe het gaat en met de dokter bespreken wat en hoe, want ik kan dat toch niet zomaar achterlaten zonder boe of bah. Ik ben dat nooit gewoon geweest, zelf niet tijdens mijn zelfstandige periode ( die nog steeds niet is opgedaagd, zie vorige blog).
Watch me I'll be back !!!
En toch blijf ik ondertussen aftellen naar de 12e, naar onze plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten