Onze heimat in Competa hebben we zoals vorig jaar onder toezicht gelaten aan Guus en Mariska. En uiteraard zorgen die dan ook voor onze Migo en Boio en natuurlijk al onze Katrientjes in de tuin.
We kunnen weer op onze twee oorkes slapen.
In de hoop dat ons crowdfundingproject in orde komt, en dat loopt al zeer goed tot nu toe, kunnen zijd aar een oogje in het zeil houden van hoe het verloopt terwijl we hier zitten. We hebben momenteel al 21 vouchers kunnen uitschrijven, dus dat komt dik in orde. Voor wie er nog niks van kent, kijk gewoon even op onze crowdfundpagina op Facebook, :https://www.facebook.com/crowdfundingprojectcasalosdos
We gaan er dan weer tegenaan vliegen en ondertussen ook nog even het vakantiesalon in Antwerpen aandoen, dan kunnen we onze gasten nog even updaten tijdens den glaasje cava.
Voor wie nog zin heeft om even te komen piepen daar, we hebben momenteel nog wat vrijkaarten die we kunnen verdelen.
Maar goed. We verblijven hier in Hoeilaart weer lekker in familie in mijn oude vertrouwde kamer. Gelukkige hebben we wel besloten om een nieuw en beter bed aan te schaffen want mijn oude bed heeft blijkbaar ook betere tijden gekend.
We horen hier 's morgens wel weer de auto's voorbij razen richting ring. Man, man, dat is weer aanpassen, zeker als je rechtstreeks vaan Casa Los Dos komt waar er tenslotte 3 auto's per dag langsrijden. Als er dan een vierde voorbij komt, dan gaan we zelfs buiten kijken wie of wat er gebeurt.
Het is nu ook de tijd van het jaar dat we weer aan het diëten beginnen, want na die bourgondische vakantieperiode van bijna een jaar zijn we er weer aan toe.
Gisterenavond nog even lekker gegeten met ma en pa met de nodige drankjes erbij. En dan komen de verhalen weer naar boven, de oude tijd. En niet alleen de oude tijd van hun, het begint ook mijn oude tijd te worden. En toen de foto albums naar boven werden gehaald, kwamen de verhalen van mijn periode in Papoea Nieuw Guinea ook weer ter sprake.
Tof tof tof. En toen kwam pa met een brief die ze toen hadden gekregen van de congregatie waar onze tante Jeanne ( onze tante non) nadat ze was overleden, een jaar nadat ikzelf was teruggekomen.
De brief beschreef het leven van een oh zo stoere tante non die na meer dan 50 jaar zich met hand en tand had ingezet voor de "betere wereld".
Er werd ook beschreven hoe ze kwam te overlijden. We konden ons op zo een afstand een perfect beeld geven van hoe en wat er was gebeurd.
Het was op dat moment dat Zeno net was geboren en we vonden dat we haar toch een fotoke van die kleine moesten opsturen.
Het einde van de brief vermelde dat die foto bij haar werd gelegd toen ze stierf. Het was de enige van heel de familie die zo dicht bij haar mocht zijn.
Dit weet ik nu na 35 jaar, brrrrr, ik kreeg er rillingen van en de laatste zinnen heb ik woord na woord pas kunnen lezen omdat tranen en een brok in mijn keel me overvielen.
Wat ben ik toch een fiere papa.
