wandelen is bloggen

Om de dag doe ik sinds nu bijna een jaar een flinke wandeling om toch een klein beetje in conditie te blijven. (de typische lockdownziekte zeker).

En tijdens een wandeling, muziekje in de oren, begint het brein stilaan te werken. Je loopt alleen in het zonovergoten Competa, berg op en berg af, nadenkend over ditjes en datjes. En zo begin je aan je blog te werken.

Soms komt er dan een liedje door je oortjes dat je plots tranen in de ogen krijgt. Heb dit al eerder een gedeeld op Facebook en daar was het weer. 

Voor velen helemaal niks bijzonder, maar voor mij roept dat blijkbaar wat beelden op. Dat lied werd gezongen bij Mathijs van Nieuwkerk en werd voorgesteld als het coronalied met op de achtergrond beelden over verpleegkundigen in ziekenhuizen nu. Dit was voor mij pure emotie.

Je zit hier reeds maanden zonder veel in contact te komen met vrienden, gasten, familie.... en op de koop toe zit Ad dan ook nog een hele tijd in België te werken omdat de b&b momenteel helemaal niets is.

Maar volgende week komt hij voor 1 week terug thuis !!!

Een kluizenaar begin ik te worden.

Krijg ik tijdens mijn tochtje plots een WhatsApp bericht van de Fuengis ( ons vriendengroepje hier) waarin een zwart hartje staat. De vorige eigenares van het huisje van Patricia en Christine is plots overleden. Tia Antonia is niet meer. We kenden haar niet maar door een beetje de vertalers te zijn tijdens de verkoop van het huis is tia Antonia een beetje een vaste waarde geworden en kreeg hun huisje ook die naam. En dat we over haar gisteren nog aan het kletsen waren.

Maar de tijd dat ik hier alleen zit is dan ook het moment om wat dingen terug op te zoeken van vroegere tijden. Misschien heeft dat ook met de leeftijd te maken, no idea.

Zo vond ik al een paar kameraden terug van mijn eerste jaren middelbare school in Sint Joris Brussel. Man man toch.

Een paar dagen geleden was ik met Patricia aan de praat over creativiteit, iets waar zij een heel straffe madam in in met de Zonfabriek en over onze winkels vroeger. Kwam er ter sprake dat ik toen een soort pluchen beestjes verkocht die gemaakt waren uit oude echt typische Duits bedukte handdoeken. Eigenlijk pure kitsch op dat moment.

Maar hoe noemde die gast weeral? Dokter Google zal het wel vinden. Wist alleen dat hij Andreas noemde. Dus Andreas...towels...animals...duitsland.... En voila, daar was Andreas Linzner weer.

En hij maakt ze nog steeds. Blablabla. Contact zoeken met die man, en ja hoor, antwoord. De eerste vraag dat hij stelde was of ik Rudy, een kameraad, die hier onlangs een huis gekocht hebben, hier was.

En voor wie graag die beestjes collectie ziet. hier de link 

https://www.andreaslinzner.com/de/

It's a small world. 

ons sjattekesziekte

We hebben zo allemaal onze zwaktes, ik heb er zo een paar, maar de sjattekesziekte, dat gaat nu toch al een heel tijdje mee. Dat is denk ik begonnen met de winkel, toen ik nog Illy kopjes verkocht. Illy brengt om de zoveel tijd een collectie uit van bepaalde artiesten of architecten in een gelimiteerde serie. En dat waren eigenlijk geen goedkope dingen maar wel heel mooi. En daar begon het. Ad kwam erbij, hij is een fanatieke koffieleut en voilà. We gingen op reis naar Oostenrijk , naar het Kleinwalsertal en daar vonden we een koffiehuis, waar ze zelfs nog specialere kopjes hadden van Illy, namelijk, exclusief uitgebrachte kopjes voor de biënnale van Venetië van een bepaald jaar. Aangezien wij elk jaar ook ons eigen espressoapparaat meenemen op reis ( jawel) en onze eigen kopjes, want in de meeste chalets hebben ze alleen van die vreselijk grote koppen, hebben we aan die man kunnen voorstellen om te ruilen. Wij hadden namelijk een dubbele serie mee van Illy. Hij blij en wij superblij met ons biënnale-ding.

Zo waren we vorig jaar op de rommelmarkt in Nerja en vonden we een Illy serie die we zelfs nooit hadden gezien. Zes kopjes, genummerd. Normaalgezien waren die series zo rond de 100 a 120 euro, dus daar zouden we wel proberen wat af te krijgen. We vroegen de man naar de prijs en die durfde het bijna niet zeggen. Het eerste wat hij zei was "het is wel Illy". 

Wij gebaarden of we daar nog nooit van gehoord hadden, je moet toch ergens proberen wat aan die prijs te doen. En dan kwam de prijs......10 euro voor de serie!!!

Op een rommelmarkt ga je normaal afbieden, maar dit vonden we toch wel een beetje te gênant en hebben mooi 10 euro betaald.

Het jaar van de biënnale kopjes bezochten we ook Innsbruck en daar vonden we een typische ouwerwetse huwelijkslijstenwinkel. Daar moesten we toch naar binnen, want je weet nooit wat je kan vinden. En ja, daar stonden Rosenthal kopjes die lang geleden uitgebracht waren en daar in de uitverkoop stonden. Het prijsetiket was bijna helemaal vergaan en de lijm daarvan brokkelde er gewoon af. (Dat is het kopje van de eerste foto, met die gele, groene, rode golven op.)

En zo begon het hele verhaal van de sjattekesziekte. Er gaat geen porselein of geschenkenwinkel voorbij, of we duiken erin. Het is een echt ziekte geworden. 

Hier in Spanje hebben we reeds een grotere kast aangekocht, want de verzameling begint nogal grote proporties aan te nemen. Er staan exemplaren in van 10 cent en andere van 50 euro. En elke dag kunnen we een ons espressootje drinken uit een ander kopje.

Soms sneuvelen er uiteraard, maar dan proberen we dat terug aan te schaffen als het nog bestaat.

Zo gingen we ooit in Maastricht naar een designwinkel binnen waar zeer speciale stonden met een tamelijk hoog prijsje erop. Maar, we moesten ze hebben en kochten er een paar. 

1 week later sneuvelde de eerste zodat we besloten om terug naar Maastricht te gaan om de collectie weer op peil te krijgen.

Ad kwam net voor nieuwjaar terug uit België en had een pakje voor mij meegebracht. Wat zou daar u inzitten???  deed dit zeer voorzichtig open en pataat, het eerste kopje donderde de grond op. Het nieuwe exemplaar is ondertussen al onderweg.

Waar we mooie kopjes zien, vertellen we er altijd fier bij dat we ze verzamelen en dat we nu toch al een tweehonderdtal stuks in huis hebben. In Madrid, in het Axel hotel waren er zo een mooie tijdens het ontbijt, dat de dienster ons zei dat ze helaas niet te koop waren en exclusief voor hun hotel waren geproduceerd, maar dat ze haar rug wel zou draaien en niet zou zien als de kopjes zouden verdwenen zijn. Dat gaat ons een brug te ver. We vonden ze trouwens nog in andere koffiebars terug.

Je koopt er, je krijgt er , maar meenemen, dat zit gelukkig nog niet in ons bloed.

En wat doe je tijdens een lockdown?

Dan besluit je om daar eens een inventaris van te maken. Er staat me dus een job te wachten om alles te fotograferen en catalogiseren.

Maar eerst begin je te tellen, want die 200, dat moeten er nu toch wel al een paar meer zijn.

De kast staat zo volgepropt, dat ook dat al niet makkelijk was. Maar het resultaat liet me bijna van mijn stoel vallen....715 stuks.

En nu is het tijd voor....KOFFIE !!!

 

joepie...BONUS

 Wat is het toch altijd leuk als je een bonus krijgt. Soms is dat een stom bonnetje van de supermarkt, al gebeurt dat tegenwoordig meer met hun kaarten waar je dan hier in Spanje eigenlijk niet weet wat je krijgt. Het telt op, da's al, maar wat het juist optelt, geen idee. We geven ons kaartje altijd mooi af en ooit zal de dag komen dat we het grote lot hebben zeker.

Die soorten klantenkaarten, die staan nu tegenwoordig ook op onze telefoon, dus nog handiger. Alleen hier in het dorp bij de Dia ( supermarkt), daar hebben ze dan weeral een probleem dat ze dat niet kunnen scannen en dan moeten ze dat ellenlange nummer intikken. Als je dan per ongeluk aan de verkeerde kassa staat, dan kunnen ze het al helemaal niet inbrengen. Daar gaat mijn geweldige bonus dan.

En zo kan ik nog wel wat verhaaltjes van bonussen verzinnen. Geef gewoon die korting en basta. Waar is de tijd van onze klantenkaarten in de winkel. Daar vond je de kaart dan weer niet of was de klant ze thuis vergeten.

Leuke tijden. 

Maar een andere bonus is dus de extra bonus die het verplegend personeel eind vorig jaar kreeg.

En in België is dat zomaar 985 euro voor een fulltime. Uiteraard is een halftime a rato aangepast. Dat betekent dus de helft ongeveer en daar gaat dan nog eens 53% belasting af. Hoeraaaaaa, den Ad heeft een dikke bonus gekregen!!! En maar applaudisseren voor de verzorgende sector.

Zo fier als een gieter vertelde hij dat dan ook aan Elly, zijn zus. Zij werkt trouwens eveneens in die verzorgende sector, maar dan wel in Nederland. En ja hoor, ook bonus in Nederland.

Alleen, klein verschil. Of je nu 2 uur werkt per week, of 36 uur, dat maakt allemaal niks uit. Iedereen krijgt gewoon 1000 euro BELASTINGVRIJ. Euhhhh??? De fierheid van Ad was rap geslonken.

En ik had nochtans ook voor kerst meegespeeld met El Gordo, DE kerstloterij van Spanje waar er dit jaar zomaar 2.5 miljard te verdelen viel. Net pech gehad.

We doen dus maar gewoon verder met onze bonuspuntjes hier en daar, daar zullen we pas rijk van worden. 

Komt daar gelukkig nog eens boven dat de prijzen hier wel een goed stuk lager liggen dan in België of Nederland, dus dat scheelt ook weer.

Leven in de zon kan niet leuker zijn. Zon hebben we wel nu, volle zon, maar oh zo koud. We kregen er deze week zelfs sneeuw bij, nooit meegemaakt hier in Competa. De baan van de kust naar hier was een sliert van auto's die toch even wilden komen genieten van de goeie laag sneeuw dat er boven het dorp lag.

Jammer genoeg is na 1 dag alles bijna verdwenen want de zon, die doet haar werk.

Als je dan 's avonds tijdens de avondgloed  naar de overkant van de zee kijkt en je kan de contouren van de bergen in Afrika zien, dan denk je toch telkens, wat hebben we hier toch een geweldige plek onder de zon.