Maar goed. We waren te blij met ons vernieuwde pad dat we de rest uit het oog bijna verloren waren. Eerst en vooral gingen we het overdekt terras repareren want als het regent, dan regende het meer onder het dak dan erboven en dat is nooit echt de bedoeling geweest.
Via via kwamen we te weten dat er een zekere Alvaro (nee, niet onze masseur), die gestart was met een eigen bedrijfje in de bouw en klusjes allerhande. Dus den Alvaro werd gecontacteerd en stante pede stond hij hier. Tof. Ik herkende hem zelf want hij had vroeger een café hier op het plein gehad, dus das al positief. We kregen een goede prijsofferte en binnen de week zou alles geregeld zijn. Hij vroeg wat geld om materiaal te kopen, wat volgens ons nogal logisch leek, aangezien het een beginner was. De volgende dag zou hij naar Malaga gaan om alles aan te schaffen en ons direct alles afleveren. Aangezien we in die jaren hier toch al wat vreemde dingen hebben meegemaakt, vroegen we hem toch een bevestiging via Whatsapp, dat hij het geld had gekregen, je weet maar nooit.
We wachten nog steeds op de materialen. Alvaro is nooit meer opgedaagd. Na veel berichtjes en afspraken om het geld terug te krijgen zijn we uiteindelijk naar de Guardia Civil gestapt. Die beloofden ons binnen de paar dagen het geld te hebben gekregen van hem. Knap vonden we dat, want in België duurt zoiets veeeeeel langer, als je het wel ooit te zien krijgt. (zie blog van 11/3/2018)
De dinsdag die daarop volgde mochten we om 22.30u het geld bij de Guardia gaan ophalen. Tarara, den Alvaro was niet komen opdagen.
Ze beloofden dat het geld tegen we hier terug kwamen half maart, er zou zijn. Tarara, niks geld. Het is nu doorgegeven aan het vredegerecht en daar gaan we..........das een straatje van jaaaaaren.
Positief blijven is de boodschap.
Maar met al dat gedoe van die slechte Alvaro (want zo noemen we die, de andere Alvaro masseur is de goeie ) kwam er nog een leuke verrassing bij, en dat is dat er bij Ad een kwaadaardige tumor (zo aardig is dat niet) werd ontdekt in de nier. Iets wat zeer dringen geopereerd moet worden. Dat was begin oktober en dan begint de molen hier te draaien. Van het ene ziekenhuis sturen ze je door naar een ander want daar is een robot, die gebruikt zal worden bij de operatie. Ziekenhuizen hier zijn een hel. Van het akstje naar de muur. En lawaai !!! Als je in België in een wachtkamer zit in een ziekenhuis, dan is iedereen nogal stil bezig met lezen of met spelletjes te spelen op de gsm. Hier dus niet. Iedereen kent iedereen die er voorbij komt. Neem daar dan nog die vreselijke hoge Spaanse decibels bij in een kale ruimt en het concert is compleet. Wie hier ooit in zo een ziekenhuis belandt, één raad , neem oordoppen mee.
Ze zouden Ad half opensnijden van voor naar achter, kwestie dat ze er beter aan kunnen zeker. Beenhouwers zijn het hier. Binnen de 3 weken moet de operatie rond zijn.
Het Spaans systeem is volledig gratis en dat is er ook aan te zien.
Je kan hier online de wachtlijst volgen ( zeer handig) , maar daar staat Ad momenteel nog steeds op. Een wachttijd van nu ongeveer 6 maanden in plaats van 3 weken. Vorige week kregen we te horen dat er in de Axarquia (onze streek) er zomaar anderhalf miljoen patiënten wachten op een dringende operatie. Leuk he?
We hebben het heft dan maar zelf in handen genomen en zijn naar België gevlogen voor een second opinion. Daar bleek het een piece of cake te zijn. Een sneetje van een 15 cm zou voldoende zijn. Achteraf bleek dat piece of cake ook niet echt juist te zijn, maar alles is achter de rug en we konden met een gerust hart terug naar Casa Los Dos om ons nieuw seizoen op te starten.
We komen hier dus weer volle moed aan en we waren heerlijk verrast dat we een clean huis terug kregen , hetgeen onze house sitters hadden in orde gebracht tijdens hun verblijf hier. Doet deugd.
Dus veel werk stond er dan ook niet meer te wachten op ons, dachten we. Tot we het briljante idee kregen om zelf aan dat lekkende afdak te beginnen. Kristof (een vriend-gast) die even weg wou uit België stelde voor om te komen helpen. En zo gebeurde het.Rubber, glasvezel, rubber, rubber, rubber. Een hele klus is geklaard. Bye bye Alvaro. En laat het nu maar regenen, want dat heeft het al lang niet meer gedaan.
Komen vandaag de eerste gasten aan en pataat, de hele nacht regen.
Maar...........ALLES DROOG !!!
