woensdag 22 november 2017

Ik ben echt niet geschikt.

Onze trip vanuit Competa naar het druilerige Belgie is weer achter de rug . Jammer dat we enkele dagen later konden vertrekken en dat we er dan maar een kortere trip van hebben gemaakt, maar het was weer leuk. San Sebastian,,,,daar hebben we toch een stukje van ons hart verloren. Zo een gezellige stad, pintxos all over the place.

Maar uiteraard had ik weer een wat specialer hotel uitgezocht qua architectuur en inrichting, want dat blijft toch af en toe wat kriebelen, mooie dingen zien.

Zag er allemaal splinternieuw uit en dat bleek dan ook bij aankomst, het was nog maar 6 dagen open.
Maar we hadden er eentje uitgezocht met garage want net zoals vorig jaar was onze auto weer propvol gepakt met vanalles en nog wat, teveel om zo maar op straat te laten staan.
Bij aankomst in het Arima hotel bleek er al geen garage te zijn, die was nog in aanbouw, maar we kregen een plek pal voor de deur, dan oonden ze onze auto perfect in het oog houden. tarara...als ge het mij vraagt. Maar goed.




We betaalden keurig onze kamer en kwam er als extra nog eens bij dt ze die kredietkaart nog even terug gebruiken om een waarborg te blokkeren. Pardon? Wat is dat nu weer voor iets. Het ventje was ook splinternieuw want in plaats van de het bedrag te reserveren, inde hij het gewoon. Oeps...sorry. Klungeldeklungel.
Maar goed, nog maar eens.




Een kamer en badkamer om U tegen te zeggen, dus ik zat al goed.
Uitleg van hoe en wat in het hotel....daar zitten we nog op te wachten, helemaal niks. Geen probleem, ik ga wel eens op zoektocht. Want ik had mijn zwembroek meegenomen om daar eens in een pracht van een zwembad wat baantjes te trekken. tarara....het zwembad is er nog niet, nog in aanbouw. Doemme toch.
Wat kan ik hier dan uiteiendelijk doen? Niks dus, wassen en slapen en genieten van het zicht op de andere gasten die er niet zijn.

Geen probleem. De bus stopt voor de deur en we doken die avond de geweldige stad in, keuvelend tussen al de smalle straatjes, overbevolkt door mensen die stonden te wachten totdat de pintxosbars open gingen. En er zijn er nogal wat.
Dit is genieten, pinxtos van de bovenste planek en wijntjes die dan ook nog eens fantastisch smaakten.




X aantal bars later en doodmoe van de lange dagtrip kropen we terug de bus op, op weg naar ons designhotel want morgenvroeg staat er ons een uitgebreid ontbijtbuffet te wachten. En daar gaan we wat van leren, want ook bij ons willen we dan ontbijt af en toe wat aanpassen.

Een gigantisch restaurant - eetzaal verwachtte exact 2 tafels en dat was er dan al eentje voor ons. Maar dat buffet....daar zitten we nog op te wachten. "Que tu qieures como desayuno?"Wat we willen als ontbijt? Ja, euh,,,vertel maar wat we kunnen hebben. Beetje brood? Ja. Beetje yoghurt. Ja, Heb je ook lactosevrije voor Ad? Nee, dat niet. Ohhh, dat hadden we bij speciale wensen in de mail gevraagd. Nee, sorry.
Een fruitsapje kwam, een watertje, een mandje met een paar sneetjes toast, een bord met wat kaas en ham, en wat confituur met keiharde boter erbij, met lactose.

Toch nog even gevraagd naar de yoghurt, want die kwam niet. "sisi"en ik kreeg 2 potjes "ecologico!!!"uitdrukkelijk vermeld. En een bord met wat stukjes appel en ananas. Voila, van dit "buffet "hebben we dus niks geleerd.

Geen probleem, we trekken terug de stad in, genietend van het prachtige weer en hier en daar weer een pintxo meepikken tussen de overvloed aan mensen. Niet te doen, een zondag in San Sebastian centrum.




Als afsluiter voor die avond probeerden we een gin tonic in hun bar, want geen enkele van al die flessen was al 1 keer open geweest. Nou , die was goed, zonder meer.
De rekening kwam op de kamer, prima.

De volgende ochtend gingen we bij opening van het ontbijt direct eten want er stond een lange rit naar België voor de boeg. Vlug wat binnenhappen en weg. Wel, dat was een beetje te positief gedacht. "wil je hetzelfde als gisteren?"Prima. Sapje, geen water, drie stukjes oud brood, geen confituur, de ham en kaasoverschot van de dag ervoor, geen yoghurt meer en ananas. Maar het ontbijtbord, dat kwam pas na 20 minuten. Allee, we hebben we wat bijgeleerd, gelachen en ons kas opgevreten ( een beetje nerveus).

Vlug afrekenen en uitchecken en weg. Dat vlug mocht ik ook niet zeggen, want het geknoei met de kredietkaart begon weer. Eerst de gin -tonics afrekenen van gisteren en dan de garantie deblokkeren, zonder de gins. Euhhh, heb ze net betaald? Ah ja, maar veel blablabla, en na 5 dagen deblokkeren we dat. Het begint hier allemaal mijn  petje te boven te gaan.
Will we be back?  Euhhh, i don't think so.
Maar toch was het een knap hotel.

De tocht naar den Belgique ging zoals dat moet. En nu zitten we bij pa en Christa, Ad al aan het werk en ik jammergenoeg op zoek naar een andere job tijdens ons verblijf hier want op mijn vorige werk werd er momenteel niemand aangenomen. Geen probleem, ik vind wel wat in verkoop. De eerste sollicitatie was eentje voor een design kookwinkel in Leuven voor korte periode. Voila, ik heb het al, ben daar geknipt voor en voor verpakken tijdens de kerstperiode.
Maar Adecco denkt daar anders over. Ik ben niet geschikt, voor die job wegens geen ervaring. Begrijp wie begrijpen kan. En wie een oplossing kent, geef maar door.
Zeg gewoon dat ze geen ouwe zakken aannemen. Maar dat mag niet zeker want dan discrimineren ze.

Wat ben ik blij om weer even in België te zijn.

Hasta pronto.

donderdag 2 november 2017

Love is Love

De laatste gasten zijn  vertrokken  en we maken de b&b klaar voor een winterslaap. Gelukkig hebben we zoals elk jaar leuke mensen die op onze fantastische plek komen passen, zodat onze Katrientjes (ons kippen voor wie dit nog niet weet) en Migo en Boio (de twee poezen) op tijd en stond hun bordjes vol krijgen. Uiteraard mogen ze ook de tuin niet vergeten want van regen valt er hier weinig te bespeuren.

En nu is het dan ook tijd om wat artikels te lezen die de laatste weken onze ogen zijn gepasseerd. Zo viel ik op een artikel over de winnaar van The Voice Australië die een song heeft uitgebracht voor de gelijkheid van mensenrechten en momenteel ook voor het openstellen van het homo huwelijk in Australië, wat tot op heden nog steeds geen feit is. Een eilandvolk heeft nog steeds wat bekrompener gedachten.

Als ik dan kijk naar hoe vooruitstrevend ons ma wel was.
In haar winkel, wat af en toe meer een sociaal bureau was, vertelden de klanten ook soms dat hun zoon of dochter ging samenwonen en dat dat toch erg was, in die tijd wel te verstaan. Ma was altijd de eerste om die mensen een steuntje te geven en te zeggen dat ze dat maar moesten accepteren en hun kinderen hun eigen weg laten gaan.
Het moment kwam dat ik op kot zat en ging samenwonen. En dat was net wat teveel van het goede. Ze heeft een week in haar bed gestoken.Haar eigen zoon samenwonen, dat kon toch niet. Wat zouden de mensen wel denken.

Maar de tijd evolueerde en zij ging er zeer goed op vooruit qua gedachtegang van de maatschappij.
Zo kwam de dag dat ik uit de kast kwam, pffff ook alweer lang geleden, en dat nam ze gewoon aan. Ook weer in die tijd was dat geen evidente keuze, nu trouwens ook nog steeds niet. Als ik maar gelukkig was, daar ging het bij haar tenslotte om.

En zie, nu zijn we zovele jaren verder en moet men nog steeds vechten voor diezelfde rechten.
Fantastisch dat iemand die dan volop in de belangstelling staat in The Voice, daar dan tenslotte een lied over maakt. Let's hope dat dit een keerpunt kan zijn.
Ik zet er even de link bij, het is dan nog mooi ook.

https://www.youtube.com/watch?v=Tqg--BEVcVE




Ik blijf het neerschrijven.....wat was ons ma toch een geweldige straffe madam.