Hoe kwam dat dan ? We vertrokken naar België en alles verliep vlot, elke payage betaalden we mooi met onze kredietkaart in Spanje. Ons vooruitzicht was dat we de Spaanse grens zouden bereiken de eerste dag. Het ging zo vlot dat we gewoon door zijn gereden tot Bordeaux. Maar....vooraleer we daar waren moesten we de Franse grens door en die grens is nu veranderd in een betaalstation. Dus, daar ging de kaart weer in de machine en voila......weg was ze. Duwen, duwen, duwen op dat machien, maar niks gebeurde. Dus de rode knop. OUI, QÚEST-CE QUI CE PASSE? Heel de uitleg van de opgeslorpte kaart. NON MONSIEUR, LA BANQUE NOUS A DIT DE RETIRER VOTRE CARTE. VOUS NE LA RECEVEZ PLUS ET SERA ENVOYE A VOTRE ADRESSE.....VEUILLEZ PAYEZ EN ESPECES. En basta!!!!!! Welkom in Frankrijk. En zo was ook Ad overtuigd dat dit land niet deugt. Achteraf bij de bank in België bleek dat er helemaal niks mis was met de kaart, maar daar kwam ik dus niet veel verder mee, ze was weg.
Maar we hebben daar overnacht en dat verliep goed. Vroeg vertrokken en in 1 trek doorgereden naar België.
Een blij weerzien thuis en een hele avond geklets met de nodige wijntjes erbij. Ad is dan beginnen werken in Tervuren en na een week mochten we eindelijk beginnen opbouwen aan onze stand op het vakantiesalon. Was toch weer plezant. Dit jaar hadden we een stand samen met collega's Tatienne en Joost. Gezellige boel is het geworden. De eerste twee dagen zijn het caddydagen, dat zijn de oudjes die papier komen verzamelen met folders zoeken voor hun kachel aan te steken.
En daarbij zoveel mogelijk gratis drank en eten proberen binnen te krijgen.
Lachen dus, al is het soms groen lachen omdat ge op die beurs niet direct boekingen binnenkrijgt en daar stiekem toch op hoopt. Die boekingen komen altijd dagen erna, nadat ze een vlucht hebben gevonden.
We hebben geleerd dat volgens sommige bezoekers , Malaga een eiland is. Dat hebben we weer bijgeleerd. En een leuke anekdote van de zovele kan ik toch niet verzwijgen. Komt daar vrijdag een oudere man voor onze stand staan en het enige wat eruit kwam waren dierlijke geluiden. eihhhhh, eihhhh, eihhhh. Oh ja, hij wilde een glaasje Competa wijn. Met een dikke lip probeerde hij dat ding naar binnen te gieten als was dat tussen de niesbuien door. Niesbuien gevolgd door dikke proppen vieze brij die uit zijn neus stroomden en die mooi net voor ons neervielen. Dit was niet te doen. Ad heeft uiteindelijk die man zijn boodschappentas mooi in zijn hand geduwd en hem doorverwezen naar de deur. Achteraf bleek dat er nog zo een mooi bekladderde standen waren, allemaal van dezelfde snotteraar. Ook dat is vakantiesalon.
Het was dus druk en vreselijk warm want blijkbaar hadden ze in die hallen vergeten de verwarming af te zetten. Puffen dus, zelfs al zijn wij wel wat warmere temperaturen gewoon.
De zondag mocht ik dan nog deelnemen aan een gesprekspanel over b&b's in Spanje. Niet geweldig veel volk maar wel leuk. Op de vraag wat ik nu echt miste had ik maar 1 antwoord buiten familie en vrienden..... Chokotoff, al weten er blijkbaar al velen dat. Die gaan we dus meenemen , samen met neuzekes en hopen dat die Competa halen.
Volgend jaar same time , same place, same face. We zullen weer paraat zijn.
Ad is ondertussen alweer aan de slag en dan heb ik dus even de tijd om hier aan te werken. Begin februari vertrek ik terug en snak ik weer naar ons eigen plekje onder de zon.
Alles weer klaarmaken voor onze eerste gasten.
