Winter in België is voor ons weer voorbij en we zitten weer heerlijk terug in Competa, ook al zitten we vandaag bedolven onder een zware oranje lucht en ligt alles bomvol met Saharazand.
Maar het was ook niet de beste winter dat we daar al hebben meegemaakt, hetgeen ik in de vorige blog al een beetje heb uitgelegd.
Wel blij dat ik dichter bij onze pa kon zijn, want die werd inmiddels opgenomen in het rusthuis in Hoeilaart. Het was zijn laatste deel van zijn leven maar helaas werd dat een zeer korte tijd want na 5 weken, hebben we hem helaas moeten afgeven. Hij heeft zijn record van iemand met prostaatkanker en uitzaaiingen willen verbreken, dat is hem dan wel gelukt.
Jammer, maar blij dat we samen aan zijn zij zaten terwijl hij verdween van deze plek op aarde.
Ons vertrek naar Spanje werd net op tijd nog even uitgesteld, anders hadden we dit verlies niet meer kunnen meemaken.
Maar waarom ben ik nu weeral boos in het kwadraat? Simpel. Ik kan toch gerust zeggen dat pa een man was die toch wel wat heeft betekend voor Hoeilaart, en ook al wat verder ook. Dus, net zoals mijn blog over het verlies van onze ma, verwacht je op zijn minst iets van erkenning van de gemeente uit. Met erkenning doel ik helemaal niet op een bedanking of ik weet niet wat, maar op zijn minst dat er iemand zijn kop laat zien tijdens de uitvaart. Maar ja, hij was van de verkeerde kleur waarschijnlijk.
En hier moet ik toch Jan Van Assche bedanken, want die heeft zomaar 2 artikels in de Hoeilander aan pa gewijd. Dikke merci daarvoor.
Toch zijn we zeer dankbaar aan de zovelen die aanwezig waren tijdens de uitvaartplechtigheid ; dat geeft toch een deugddoende ondersteuning want we blijven nu alleen over, zonder ouders.
Voor diegenen die hem niet kenden, want uiteraard zijn die er ook nog, geef ik nog even mijn tekst mee die werd gelezen tijdens de uitvaart. Ik was tenslotte zeer trots op hem.
Dag pa, Dag Peter, Dag Roger,
Wat een meneer, een grote meneer zou ik zeggen want dat was je wel. Vanaf je veertiende moeten gaan werken omdat je vader was weggevallen, en dat was geen sinecure. Maar voor jou lukte dat allemaal. Je groeide verder op en leerde ons ma kennen, de kleine grote madam van de lingeriewinkel. Jij was druk doende met je werk en daarbuiten kwamen de talrijke dingen die je organiseerde in en rond het dorp, tot in Roemenië toe. Toen je gezin net uitgebreid was met Christa en Erik, kreeg je tijdens het organiseren van een Vlaamse kermis een auto-ongeluk. In het ziekenhuis werd je aan kant gelegd omdat er niets meer aan te doen was. Maar met de wil van een assistent en de wil van jou zelf, raakte je er na een paar weken gewoon door en deed je verder. Het begon met het bouwen en verbouwen van het Lindenhof, je paradepaardje waar je zo trots op was. De Vlaamse kermissen, Het Hele Dorp, de talrijke spelreeksen waar bijna heel de dorpsgemeenschap aan deelnam. Hij zette zich in voor Papua en dan tenslotte de hulptransporten naar Roemenië en Kosovo. enzovoort, enzovoort. Al kunnen we er gerust ook bijzeggen dat wij thuis niet altijd vrolijk werden van het moment dat je weer iets nieuws wilde organiseren. Niet voor niets werd je ook de parel van Hoeilaart in 2009, kreeg je de pluim in 2013 en de gouden Pien in 2018. Komt daarbij nog de talrijke aanpassingen , verbouwingen, verhuizingen van Erik en zijn winkels die je ook gewoon op jouw schouder nam, want Roger dat was een doener. En ja , jij maakte ook fouten, zoals we allemaal wel eens doen, maar dan zei je : waar mensen zijn wordt er gemenst. Je kon moeilijk aannemen dat je oud werd want je kon fysiek niet meer zoveel doen ook al door je ziekte die stilaan jouw leven bepaalde. Je noemde het de “peijeroi”. Je begon je meer te interesseren in hoe de hele wereld, de mens en de dieren in mekaar zitten. Dagen documentaires kijken, soms tot grote ergernis van de rest van de familie. Aan techniek van de hedendaagse tijd, daar hield je je niet mee bezig, maar toch vroeg je jezelf telkens weer af hoe het technisch toch mogelijk is om bijvoorbeeld een pc of gsm te laten werken. Ik kan hier nog een hele waslijst opschrijven van wat jij deed of hoe jij dacht maar dan ga ik nog teveel dingen vergeten. Roger is echt een man uit de duizend. Zo maken ze er geen meer. Je ging er gewoon telkens weer voor, stoppen stond niet in jouw woordenboek. Ook voor je ziekte wilde je het record breken om de langst levende daarin te zijn. Het lukte je allemaal. En dat deed jij tot je laatste minuut, vechten tot je niet meer kon. Pa, wat heb je het fantastisch gedaan, we gaan je zo vreselijk missen, maar nooit of te nimmer vergeten.
Slaap zacht.
