Wandelen, wandelen,,,,,niet echt aan ons besteedt sinds we niet meer jaarlijks in de zomer naar Oostenrijk op vakantie gaan. Daar was het de hele vakantie van kleine tripjes opbouwen tot de "grote" voor de laatste dagen door te brengen en pompaf 's avonds in een plaatselijke stube ons neer te ploffen met een heerlijk wit wijntje.
Maar dat gebeurt hier dus niet meer, we zijn op dat gebied nogal aan de luie kant. Maar deze week, Ad is weer naar België vertrokken om aldaar wat te werken in het rusthuis in Tervuren, heb ik de draad voor heel efkes weer opgepakt. We hadden namelijk vernomen dat ze, als alles goed verloopt, er volgende week aan onze weg zou begonnen worden. Jullie lezen dat goed, er komt schot in de zaak en de boulevard gaat er uiteindelijk nog komen ook. Aangezien ze dan waarschijnlijk onze weg gaan afsluiten en we zo van de buitenwereld zouden afgesloten zijn, dacht ik van eens op wandel te gaan en naar een alternatieve route te kijken, die er was maar in de voorbije maanden in erbarmelijke toestand verkeerde.
Eergisteren ben ik vroeg vertrokken want van 's morgens vroeg stond de zon al te bakken, haha begin maart. Heb toch maar een flesje water meegenomen, gelukkig, want ik kwam kletsnat in't zweet terug thuis, maar wetend dat de weg goed berijdbaar is in geval van afsluiting.
Ik weet weer wat bij en heb een beetje aan mijn conditie gewerkt. Voelt toch goed.
Vandaag kwamen er gasten aan, net op het moment dat de gemeente een receptie organiseerde voor "extranjeros". Eigenlijk wilde ik daar wel eens bij zijn, we maken tenslotte deel uit van de Competa familie. Volgend jaar beter.
Vermits het dus vandaag een stukje kouder is, is het ook een ideaal moment om eens een boek vast et pakken, eentje die ik tijdens ons verblijf vorige maand in België van Peter en Josje kreeg, over de verhalen van wat een hotelier zoal meemaakt, in Frankrijk in zijn geval.
Kan ik toch niet stoppen zeker, en dan komen ook de verhalen naar boven die wij hier dus allemaal meemaken, altijd heel leuke anekdotes van wat gasten ofwel hier meemaken, ofwel ons vertellen.
Dikwijls horen we tijdens een diner dat we dat eigenlijk eens allemaal zouden moeten opschrijven om toch bij te houden en eventueel eens te publiceren.
We krijgen geweldige verhalen te horen, leuke dingen alsook triestige dingen, dat hoort er ook soms bij.
Vorige week gingen we nog lunchen in El Acebuchal en halverwege is er een bocht waar 1 boom in het midden staat. Toevallig kijk ik er naar en zie daaronder glas liggen van een autoruit. Daar kwam het verhaal naar boven van onze gasten die we met oudjaar hadden en die dezelfde weg hebben gedaan en daar achteruit tegen die boom gebotst zijn, waardoor de achterruit er uitvloog. Ze waren hier geweest.
Zou ik dan toch eens aan een boek moeten beginnen?
