Als Europa gaat evolueren zoals deze "clinique", dan zijn we goed bezig.
De receptioniste, aha, die kon Vlaams en die schreef haar zonder veel boe of bah in. Ondertussen stond er naast ons een man van vreemde origine en die vroeg aan een andere receptioniste de weg naar een bepaalde kamer. "Onze"receptioniste bekeek die man en rolde met haar ogen om duidelijk te maken dat het in haar ogen een belachelijke vraag was. En wij konden daar lekker van meegenieten. Mooi onthaal.
Dus even wachten in de wachtkamer. Prima. Het enige wat we daar zien is een kapot koffieautomaat en een Franstalige Metro krant. Voor de rest, grijze grauwe afgeleefde muren met details in oud roze. Leuke kleur voor een ziekenhuis ! Mijn achtergrond komt weer boven.
Maar goed, een kleine Marokkaanse piepjonge dokter kwam ons halen. Kamertje binnen. Ët alors , qu est ce qui ce passe? Dat vraagt hij terwijl hij op het bureau hangt."Wat een vraag aan iemand die met een half opgeblazen gezicht voor hem staat. Geen woord Vlaams uiteraard want we zijn in oorsprong in een Nederlandstalig ziekenhuis terecht gekomen. Na wat bloedprikken en bloeddruk te hebben gemeten plots telefoon. "Ahhh, excusez moi, maar ik moet naar muur "
Ahhhh, hij moet naar muur.
We hadden voor de komende minuten onze bezigheid om te zoeken naar waar die man nu moest gaan. Andere juffrouw kwam binnen, weer bloeddruk meten en weer zelfde vraag want ze hadden niet gecommuniceerd.
Ok, in orde, Weer in het Frans legde ze ons uit dat we de groene bolletjes op de vloer moesten volgen en daar in de wachtkamer wachten. En wachten was het.
Ik had steeds het idee dat een spoedafdeling en in en uitloop van mensen was en veel heisa en geschreeuw. Niets is minder waar. MUISSTIL is het daar, althans in "les cliniques de 'l Europe.
Niemand komt er langs, soms iemand met een bed met een patiënt erin, maar dat was al. De wachtkamer, hoe saai kan je nu zoiets inrichten. Wel, zoals hier. Een witte cel, zonder boe of bah, geen kadertje of poster met een stom zicht op, geen lijntje aan de muur, geen muziekje. Enkel en alleen een plastieken ficus bomvol stof ; die stond er waarschijnlijk nog van voor de verbouwing.
Na bijna 1 uur loopt er plots een verpleegkundige rond en Christa staat op en vraagt, wel in het Frans want anders verstaan ze ons niet of het nog voor vandaag was. Oui Oui madame, il y a beaucoup de monde. Veel volk????? En die zijn allemaal muisstil, of zijn ze platgespoten?
En wonder boven wonder komt er na een paar minuten een vrouwelijke Afrikaanse arts naar haar om haar dus nog eens te onderzoeken. Uiteindelijk kregen we van haar een degelijke op normale snelheid sprekende, wel in het Frans, what else, een uitleg en wisten waar we uiteindelijk stonden of nog niet stonden, want een oplossing hadden ze niet. Opname was de oplossing en voila.
Die dokter vroeg dan wie ik was en toen ik zei dat ik haar broer was, kon ze me meedelen dat ik dan morgen wel kon terugkomen. Ik zei jaja, na mijn werk want IK , ik werk in het UZ in Jette. Dat kwam er natuurlijk zo fier als een gieter uit want in Jette, daar spreek ik Vlaams en als er iemand iets in het Frans vraagt, dan antwoord ik daar graag in het frans op.
Dus weer wachten tot de volgende verpleegkundige met de baxter kwam. Dat viel goed mee, toch iets dat meevalt. In die wachtkamer, MET TV ( wel frans) konden we verder onze tijd doorbrengen wachtende op een vrije kamer . Normaal. Christa moest een plasje doen in een potje en dat moesten we dan maar naar het bureau brengen. De kamer ernaast lag een mevrouw die huilde van de pijn, roepend naar "Madame!". Ik liep langs die deur en toen begone ze zelf "Monsieur "te roepen omdat toch niemand haar ter hulp kwam. Ik kwam in dat brueau waar op dat moment 8 personen aanwezig waren. Ik maar wachten met dat potje, niemand kijkt. Ah nee, ze zijn allemaal druk bezig met hun gsm.
Is dit een spoedafdeling of een slaapkliniek?
Ondertussen was Ad teruggekomen van Tokyo en gingen we gisterennamiddag even Christa opzoeken. Welke kamer, dat wisten we nog niet maar dat zouden we wel aan het onthaal vragen.
Aan het onthaal, jaja, die mevrouw gaf ons het nummer en zei links. Links geen enkele lift te vinden die naar die verdieping ging.
Dan maar rechts zoeken, ook niks. Terug naar onthaal. "ik heb toch gezegd links" zei ze. Ok terug op zoek naar de lift en ahaaaaa, achter een hoek is er nog een gangetje met een lift.
Van pijltjes of borden hebben ze hier ook al niets gehoord, en dat is nochtans voor alle talen hetzelfde. Routenummers staan er genoeg maar die dienen dus niet voor de kamers, wel voor onderzoeken. Pffff, ben er moe van geworden. Maar we hebben ze gevonden en goed gelachen.
Toen we op de kamer waren kwam er een Afrikaanse verpleegkundige binnen voor een spuit en Ad was toch benieuwd naar wanneer er uiteindelijk eens een dokter zou komen. Gewoon negeren, dat is de oplossing want verstaan doen ze ook al niet. Daarop zegt Christa : "meneer vraagt iets. "Negeren is de boodschap.
Ik stond ondertussen op de gang te kijken en ook daar weer een zeer donkere vrouwelijke rasta verpleegkundige die met een blad rondliep en voor elke kamer stond te kijken waar ze wel zou moeten zijn. Gang op en gang af. Kwestie van je bezig te houden.
En we weten ondertussen wat die eerste dokter zei toen hij naar muur moest gaan. De MUG dus.
Cliniques de lÉurope.....SCHANDE !!!
Toch nog even een staartje. Vandaag mocht ze gelukkig naar huis komen en is alles onder controle. Zij blij en wij blij toen ze hier binnenkwam. Begint Christa na een paar minuten te prutsen aan haar arm. We kijken : "wat ben je aan het doen?"
"Ja , dat ding moet hier nog af".
Waren die domkoppen in het ziekenhuis vergeten haar infuus te verwijderen. Gelukkig dat er geen baxter meer aan hing>
ONGELOOFELIJK! Erik hopelijk toch ok met je zus.
BeantwoordenVerwijderenJeannie