Ik ben echt niet geschikt.

Onze trip vanuit Competa naar het druilerige Belgie is weer achter de rug . Jammer dat we enkele dagen later konden vertrekken en dat we er dan maar een kortere trip van hebben gemaakt, maar het was weer leuk. San Sebastian,,,,daar hebben we toch een stukje van ons hart verloren. Zo een gezellige stad, pintxos all over the place.

Maar uiteraard had ik weer een wat specialer hotel uitgezocht qua architectuur en inrichting, want dat blijft toch af en toe wat kriebelen, mooie dingen zien.

Zag er allemaal splinternieuw uit en dat bleek dan ook bij aankomst, het was nog maar 6 dagen open.
Maar we hadden er eentje uitgezocht met garage want net zoals vorig jaar was onze auto weer propvol gepakt met vanalles en nog wat, teveel om zo maar op straat te laten staan.
Bij aankomst in het Arima hotel bleek er al geen garage te zijn, die was nog in aanbouw, maar we kregen een plek pal voor de deur, dan oonden ze onze auto perfect in het oog houden. tarara...als ge het mij vraagt. Maar goed.

We betaalden keurig onze kamer en kwam er als extra nog eens bij dt ze die kredietkaart nog even terug gebruiken om een waarborg te blokkeren. Pardon? Wat is dat nu weer voor iets. Het ventje was ook splinternieuw want in plaats van de het bedrag te reserveren, inde hij het gewoon. Oeps...sorry. Klungeldeklungel.
Maar goed, nog maar eens.

Een kamer en badkamer om U tegen te zeggen, dus ik zat al goed.
Uitleg van hoe en wat in het hotel....daar zitten we nog op te wachten, helemaal niks. Geen probleem, ik ga wel eens op zoektocht. Want ik had mijn zwembroek meegenomen om daar eens in een pracht van een zwembad wat baantjes te trekken. tarara....het zwembad is er nog niet, nog in aanbouw. Doemme toch.
Wat kan ik hier dan uiteiendelijk doen? Niks dus, wassen en slapen en genieten van het zicht op de andere gasten die er niet zijn.

Geen probleem. De bus stopt voor de deur en we doken die avond de geweldige stad in, keuvelend tussen al de smalle straatjes, overbevolkt door mensen die stonden te wachten totdat de pintxosbars open gingen. En er zijn er nogal wat.
Dit is genieten, pinxtos van de bovenste planek en wijntjes die dan ook nog eens fantastisch smaakten.

X aantal bars later en doodmoe van de lange dagtrip kropen we terug de bus op, op weg naar ons designhotel want morgenvroeg staat er ons een uitgebreid ontbijtbuffet te wachten. En daar gaan we wat van leren, want ook bij ons willen we dan ontbijt af en toe wat aanpassen.

Een gigantisch restaurant - eetzaal verwachtte exact 2 tafels en dat was er dan al eentje voor ons. Maar dat buffet....daar zitten we nog op te wachten. "Que tu qieures como desayuno?"Wat we willen als ontbijt? Ja, euh,,,vertel maar wat we kunnen hebben. Beetje brood? Ja. Beetje yoghurt. Ja, Heb je ook lactosevrije voor Ad? Nee, dat niet. Ohhh, dat hadden we bij speciale wensen in de mail gevraagd. Nee, sorry.
Een fruitsapje kwam, een watertje, een mandje met een paar sneetjes toast, een bord met wat kaas en ham, en wat confituur met keiharde boter erbij, met lactose.

Toch nog even gevraagd naar de yoghurt, want die kwam niet. "sisi"en ik kreeg 2 potjes "ecologico!!!"uitdrukkelijk vermeld. En een bord met wat stukjes appel en ananas. Voila, van dit "buffet "hebben we dus niks geleerd.

Geen probleem, we trekken terug de stad in, genietend van het prachtige weer en hier en daar weer een pintxo meepikken tussen de overvloed aan mensen. Niet te doen, een zondag in San Sebastian centrum.

Als afsluiter voor die avond probeerden we een gin tonic in hun bar, want geen enkele van al die flessen was al 1 keer open geweest. Nou , die was goed, zonder meer.
De rekening kwam op de kamer, prima.

De volgende ochtend gingen we bij opening van het ontbijt direct eten want er stond een lange rit naar België voor de boeg. Vlug wat binnenhappen en weg. Wel, dat was een beetje te positief gedacht. "wil je hetzelfde als gisteren?"Prima. Sapje, geen water, drie stukjes oud brood, geen confituur, de ham en kaasoverschot van de dag ervoor, geen yoghurt meer en ananas. Maar het ontbijtbord, dat kwam pas na 20 minuten. Allee, we hebben we wat bijgeleerd, gelachen en ons kas opgevreten ( een beetje nerveus).

Vlug afrekenen en uitchecken en weg. Dat vlug mocht ik ook niet zeggen, want het geknoei met de kredietkaart begon weer. Eerst de gin -tonics afrekenen van gisteren en dan de garantie deblokkeren, zonder de gins. Euhhh, heb ze net betaald? Ah ja, maar veel blablabla, en na 5 dagen deblokkeren we dat. Het begint hier allemaal mijn  petje te boven te gaan.
Will we be back?  Euhhh, i don't think so.
Maar toch was het een knap hotel.

De tocht naar den Belgique ging zoals dat moet. En nu zitten we bij pa en Christa, Ad al aan het werk en ik jammergenoeg op zoek naar een andere job tijdens ons verblijf hier want op mijn vorige werk werd er momenteel niemand aangenomen. Geen probleem, ik vind wel wat in verkoop. De eerste sollicitatie was eentje voor een design kookwinkel in Leuven voor korte periode. Voila, ik heb het al, ben daar geknipt voor en voor verpakken tijdens de kerstperiode.
Maar Adecco denkt daar anders over. Ik ben niet geschikt, voor die job wegens geen ervaring. Begrijp wie begrijpen kan. En wie een oplossing kent, geef maar door.
Zeg gewoon dat ze geen ouwe zakken aannemen. Maar dat mag niet zeker want dan discrimineren ze.

Wat ben ik blij om weer even in België te zijn.

Hasta pronto.

Love is Love

De laatste gasten zijn  vertrokken  en we maken de b&b klaar voor een winterslaap. Gelukkig hebben we zoals elk jaar leuke mensen die op onze fantastische plek komen passen, zodat onze Katrientjes (ons kippen voor wie dit nog niet weet) en Migo en Boio (de twee poezen) op tijd en stond hun bordjes vol krijgen. Uiteraard mogen ze ook de tuin niet vergeten want van regen valt er hier weinig te bespeuren.

En nu is het dan ook tijd om wat artikels te lezen die de laatste weken onze ogen zijn gepasseerd. Zo viel ik op een artikel over de winnaar van The Voice Australië die een song heeft uitgebracht voor de gelijkheid van mensenrechten en momenteel ook voor het openstellen van het homo huwelijk in Australië, wat tot op heden nog steeds geen feit is. Een eilandvolk heeft nog steeds wat bekrompener gedachten.

Als ik dan kijk naar hoe vooruitstrevend ons ma wel was.
In haar winkel, wat af en toe meer een sociaal bureau was, vertelden de klanten ook soms dat hun zoon of dochter ging samenwonen en dat dat toch erg was, in die tijd wel te verstaan. Ma was altijd de eerste om die mensen een steuntje te geven en te zeggen dat ze dat maar moesten accepteren en hun kinderen hun eigen weg laten gaan.
Het moment kwam dat ik op kot zat en ging samenwonen. En dat was net wat teveel van het goede. Ze heeft een week in haar bed gestoken.Haar eigen zoon samenwonen, dat kon toch niet. Wat zouden de mensen wel denken.

Maar de tijd evolueerde en zij ging er zeer goed op vooruit qua gedachtegang van de maatschappij.
Zo kwam de dag dat ik uit de kast kwam, pffff ook alweer lang geleden, en dat nam ze gewoon aan. Ook weer in die tijd was dat geen evidente keuze, nu trouwens ook nog steeds niet. Als ik maar gelukkig was, daar ging het bij haar tenslotte om.

En zie, nu zijn we zovele jaren verder en moet men nog steeds vechten voor diezelfde rechten.
Fantastisch dat iemand die dan volop in de belangstelling staat in The Voice, daar dan tenslotte een lied over maakt. Let's hope dat dit een keerpunt kan zijn.
Ik zet er even de link bij, het is dan nog mooi ook.

https://www.youtube.com/watch?v=Tqg--BEVcVE

Ik blijf het neerschrijven.....wat was ons ma toch een geweldige straffe madam.

Boos op Hoeilaart 2

Ongeveer een jaar geleden schreef ik een stukje Boos op Hoeilaart.
Dat ging dus over het einde van de winkel van Lea Gournon en het feit dat ze niks van erkenning heeft gekregen van Hoeilaart uit.
Maar goed, dit is nu exact een jaar geleden en ze is voor haar dorp in het niets verdwenen.

Dus de kwaadheid, mij kennende, die is er nog steeds.

En tijdens dat jaar is er dus een hele hoop gebeurd met mama. Jammergenoeg had ze het met haar gezondheid niet zo goed en is het van kwaad naar erger gegaan.
Dementie nam soms deels haar geheugen over en de "retouchekes" die ze voor de nieuwe lingeriezaak zou maken, dat ging helaas niet meer.

Ze werd door pa en Christa op handen gedragen om het haar naar haar zin te maken. Enkele maanden geleden viel ze en brak ze jammergenoeg haar schouder. Gasthuisberg noemde ze een hotel en had ze het nog wel wat naar haar zin. De operatie heeft aan zo een hoge leeftijd geen goed gedaan maar het moest gewoon. Na ongeveer 1 maand fysiotherapie bleek er nog wat verkeerd te zijn gegaan. Na een nieuwe radiografie bleek dat ze toevallig een stuk in haar schouder waren vergeten. Een fout in een ziekenhuis? Wat heb ik daar nog over gehoord en geschreven?

Er volgde een nieuwe operatie en die gaf haar dementie nog een grotere klap. 2 maal op 1 maand, dat was van het goede teveel.

Het enige antwoord wat we daar van dokters kregen was : je moet naar de toekomst kijken mevrouw.
Les excuses sont fait pour 's en servir. Verdoemme.

Ze werd zwakker en zwakker en ik vloog even naar België om toch nog afscheid te kunnen nemen want we zagen de dagen korten. De avond voor ik vertrok ging ze naar bed en zag ze zo verdwijnen. Een zeer raar gevoel om zo van je moeder afscheid te moeten nemen.

Na enkele weken kwam ze er wonder boven wonder bovenop en ze begon zelfs terug te eten, wat ze ervoor bijna niet meer deed. Ze ging zelfs af en toe eens mee naar het Nerocafe om een wijntje te drinken.

Tot een maand geleden ze plots in de wagen voor de deur onwel werd en ze een hartstilstand kreeg. Een batterij aan brandweer en Mug toestanden hebben haar na 45 !!! minuten weer tot leven gebracht en zo belandde ze in coma. De drukte hier in de b&b maakte het me moeilijk maar ik moest ze gewoon nog eens zien en dat heb ik dan ook gedaan.
De kleine grote madam was een zeer klein frêle mevrouwtje geworden.
Ik heb het geluk gehad dat ik dacht, al denk je vanalles op zo een momenten, dat ze mijn naam nog heeft gezegd.

Met een zeer klein hartje ben ik terug naar Competa gereisd met in mijn achterhoofd het idee dat er elke minuut een telefoontje zou komen met slecht nieuws.

Dagelijks hing ik met pa of Christa een de foon en elke dag zeiden ze, niks veranderd. Dat kleine frêle mevrouwtje was toch de kleine grote madam, want van opgeven was geen sprake. Vechten dat deed ze.
Gisteren kreeg ik Christa een de foon  en die vond het al saai dat ik belde want er was toch niks veranderd.

We gingen hier gewoon verder met het diner voor onze gasten toen 5 minuten later de telefoon ging met het fatale nieuws. Mama heeft ons verlaten.

Zeno en Celine, die er dagelijks op bezoek gingen waren net bij haar en daardoor heb ik haar nog even kunnen zien.

Ons mama, de ongeprezen lingeriemadam die tot haar laatste jaar de soms onmogelijkste opdrachten heeft uitgevoerd voor haar klanten, is niet meer.
Slaap zacht mama.

Rebajas, rebajas, rebajas ???

Rebajas, rebajas, rebajas......de solden dus. Die duurt hier ongeveer 2 maanden en dat is zoals overal koppen lopen.

Maar daar doen we niet echt aan mee, enkel als we een beetje tijd over hebben en dan nog zin hebben natuurlijk.
Want eerst komen er de wasjes en de plasjes, en de ontbijtjes, en de lunchkes, en de dinertjes.....en dan....dan kan het zijn dat we er eens zin in hebben.
En dat was deze week zo. Wij dus rond 5 uur richting Malaga. Aangezien de winkels toch laat open zijn is het wel wat aangenamer om dan wat later toe te komen, de temperatuur is dan al tenminste wat meer gezakt. Maar wat het volk betreft, zelfs in de tweede maand solden, dat scheelt niks. Komt daarbij dat ze Malaga klaar aan het stomen zijn voor de jaarlijkse feria....de kermis dus....en dan pakken ze met alles uit wat ze hebben. Het krioelt er dan op dat moment ook van het volk.
En volgende week is het in Competa de Noche del Vino...ook een jaarlijks weerkerend wijnfeest, met de nodige drank en het nodige lawaai in het dorp.

Maar zoals gezegd, eerst de rebajas.

Hier en daar wat binnenlopen tussen de hopen kleren proberen iets te vinden wat toch niet te vinden is.

Maar dan komen we bij U store binnen, een bijzaak van Adolfo Dominguez.

Daar hangt zoals altijd niet veel maar wat er hangt is altijd mooi, en toch Spaans. Kwestie van ze hier een beetje te ondersteunen. Het moet niet altijd Desigual zijn.

We komen nog maar net de winkel binnen en mijn oog valt direct op een kledingpop met een fantastisch hemdje aan. Dat is het gewoon, zo knap, dat wil ik. Vermits er geen meer in de schabben ligt, pruts ik wat aan het etiket en zie dat het mijn maat is.

Ik vraag vriendelijk aan een verkoopster of ik die even mocht aanpassen. " Nee, niet mogelijk"

Pardon???

Na een hele palaber kwam ik tot de vaststelling dat ze die samenstelling van die poppen zo moesten behouden van het bedrijf en dat dat er niet af mocht genomen worden om eens aan te passen. Zoiets heb ik nu nog nooit gehoord. Ik mocht het uiteindelijk kopen maar niet proberen. Ik zei, " je wil er toch van af, het staat in de uitverkoop?"  

"Sorry, maar dit is de politiek van het bedrijf."

Ad zijn briliant idee was om het te kopen en op straat even aan te trekken en dan eventueel terug te brengen. Mijn Belgische kant denkt zo ver niet.

Dit gaat mijn petje ver te boven.

Ik dacht nog te zeggen. " Als er hier straks een mevrouw binnenkomt, en die vraagt dat lang kleed dat daar op die pop hangt, dan zal die dat toch wel mogen?"

Maar heb mijn mond maar gehouden.

Pech dus. En zo mooi dat het was.

Uiteraard kwam er nog een staartje aan het verhaal.

Thuisgekomen dacht ik om toch even op internet te kijken, je weet maar nooit.

Et voila, het hemd staat op hun website te koop. Kopen dus. Als cadeau stond het nog bijna aan de helft van de afgeprijsde prijs in de winkel.

En als de maat dan niet klopt, terug dan he.

En nu ga ik zorgen dat de pubers die hier buiten rondhangen hun pizza krijgen.

Tot de volgende.

Feesten gelijk de beesten.

Vandaag een beetje een luie dag en dan is het bloggertijd.
Want San Juan is inmiddels alweer een week voorbij en dat blijft dan toch weer in mijn kopke hangen. San Juan is namelijk het feest van het begin de zomer en dat is het enige moment dat er op de stranden vuur mag worden gemaakt. Een barbecue onder andere en veel nep Tinto de verano drinken, maken van dat feest een zatte boel.
Het is dan de bedoeling dat je 's avonds tijdens het vuur, briefjes maakt met daarop de dingen die je uit je geschiedenis wil wissen. Die briefjes gooi je dan weer in het vuur en voila, opgelost.
Daarna maak je zoortgelijke briefjes met wensen erop en ook die worden verbrand.
Achteraf, bijna tijdens de nacht is het ook de bedoeling om de zee in te duiken zodat je dan een goed en gezond jaar staat te wachten.

Maar die feesten hebben dus ook eens schaduwzijde en dat is de afvalberg. We hebben het als Belg, Nederlander, Duits, kortom Europeaan al tamelijk ver gebracht qua opruimen en recycleren maar hier is dat verre van gebruikelijk. Iets waar we ons soms wel een flink aan ergeren.

Alles wat verbuikt is en een verpakking had, blijft gewoon achter.
Enkele fotos geven een beeld.

Bij de laatste twee fotos kan men misschien een idee hebben hoe het er uit zag voor het feestje.

Maar goed.

Een andere ergernis hebben we eveneens deze week mogen ervaren.

Een maand geleden ongeveer werd mijn ma opgenomen in het ziekenhuis met een gebroken schouder. Niet leuk, en nog minder leuk aan een leeftijd van 89 jaar. Maar, alles goed en wel, ze was thuis na een paar dagen. Daarop volgt fysiotherapie elke dag , maar de pijn blijft gewoon doorgaan. Raar. Ze besluiten om de fysio te stoppen en toch even terug contact met de dokter te nemen. Ok, Radiografie terug want er klopt iets niet. Tuurlijk klopte er iets niet, ze waren een stuk vergeten, beter gezegd, niet gezien dat er nog een gebroken stuk zat. Gevolg: deze week terug opgenomen voor een volledige nieuwe operatie.

Schande gewoon dat ze zo kunnen leuren met mensen, en dan nog met zo een leeftijd.

Zal hier maar geen antireclame maken voor een ziekenhuis want dan is het al het tweede in mijn blog dat ik zou aanvallen.

We zullen het dan maar steken op missen is menselijk zeker.

Wie zijn gat brandt...

Die moet op de blaren zitten.
Nee ...zo erg was het niet. De gasten waren weg en voor 2 dagen bleven de kamers leeg. Ook dat is af en toe eens lekker genieten. Je doet je gewone dagelijkse werk, de kamers, de poets, de was , de strijk ( ook met een hittegolf), en dan is het relaxen geblazen. Relaxen hier, zonder gasten, dat betekent "blootloopdag" . Kleren uit en zo verder werken. Totdat de buren even langskomen, al weten die gelukkig dat ze dan even moeten roepen. Zij doen trouwens net hetzelfde.
Maar nu was het buiten werken, ook relaxen geblazen, even niks doen en een namiddagje in de zon liggen, iets drinken, een magnummeke, een duikje nemen, wat zonnen, en we vallen in herhaling.

Maar......wie zijn gat brandt, die zal dus op de blaren moeten zitten.
Nu zijn we in al de voorbije jaren toch nogal voorzichtig geweest met dat zonneke, en hebben we ons toch wel wat ingesmeerd, nu hebben we dat niet gedaan, we zijn tenslotte al ingeburgerde halfbakken mannekes.
Onze les hebben we nu weer even geleerd. Altijd duidelijk aan gasten zeggen : "pas op want de zon is zeer venijnig". Maar wij,,, Neeee, niet nodig.
Pataat !!! 's Avond lekker smeren tegen die knalrode body's . En de dag erna nog maar eens enzovoort. Eigen schuld, dikke bult.

Nee, ook nu ga ik daar geen fotoke van zetten.
We gaan er nu toch al wat een egaler kleurtje van hebben, voila.

Ik zet er liever eentje van ons laatste gasten die 's avonds lekker genoten van een verkoelend badje.

Straks komen de volgende gasten aan en we zijn weer vertrokken voor gezellige dagen , hopelijk veel lachen en geweldige gesprekken tijdens een etentje of lekkere Duvelkes.

Da's dan weer anders genieten voor ons.

Het Journaal

Vandaag is het wat kalmer hier en dan lig ik ook wel eens in de zetel en lig wat te zappen. Het Journaal, dat ga ik bekijken want jaja, Trump is in België en dat wil ik voor geen geld missen. (al denk ik daar meestal anders over)

Mooi, de inhuldiging van het splinternieuwe Navo gebouw, mooi mooi mooi. Dan begint het bij mij al een beetje te rillen binnenin. Want dat is verdorie toch de decadentie ten top. De miljarden vliegen daar rond uw oren, mister Trump moet er toch bijzijn, al had hij toch gezegd dat de Navo niet nuttig was. Maar goed, iedereen weer blij. Ook nog even de Europese comissie bewonderen...Het EI, oh oh oh , mooi. Alle straten worden afgesloten want....jaja, mister Trump moet effe passeren. En de kleine man, die kan weer in de file staan. Wat zit ik hier toch gelukkig op mijn berg.

De straten worden afgesloten omdat de hele stoet met eigen Amerikaanse wagens voorbij moet. Over milieuafdruk spreekt men even niet, want....mister Trump is in het land.

Krijgen ze hier nog onder hun voeten van die vent dat er zovele landen nog zoveel zouden moeten betalen. Tof tof tof.

En ondertussen moet mevrouw Trump even ergens anders de bloemetjes buitenzetten, samen met andere belangrijke mevrouwtjes, en.....jaja, speciaal vernoemd, ook een meneer. Hehe.
En wat bezoekt mevrouw Trump? Het Magritte museum. Dat is natuurlijk iets waar we trots mogen op zijn.
Maar wie heeft er ooit al eens geprobeerd een foto met flits te maken in een museum???
Wel, je kon ze bijna niet herkennen door al het geflits, net voor het belangrijkste stuk van Magritte .

Toch leuk he.
En dan naar Delvaux, de nieuwe Belgische Chinese handtas. Maar daar had ze even geen zin in.

Brrrrr, dat moest er even af....

En dan vergeet ik nog dat onze premier Michel zo goed is in het engels....


Ik ben blij op mijn berg.

En we zijn er weer.

Ja , we zijn er weer. En nee, ik ben de blog niet uit het oog verloren maar, zwak excuus, het was nogal een beetje druk, naar Spaanse normen wel te verstaan.
En dan blijven die dingen liggen. Maar vandaag is een druilerige dag.....HET REGENT...en dan is het het juiste moment om hier wat verder op te schrijven.
Dus sinds we terug in het land zijn, dat is al effe geleden, is Ad ondertussen nog eens terug naar België geweest om toch de oudjes wat te verzorgen. Is het niet tijdens de dag in het rusthuis, dan wel 's avonds bij mijn ouders. Maar wel leuk. Elke leeftijd brengt zijn kwaaltjes mee.
En bibi, die zat hier, en deze keer helemaal niet alleen, want ik had gasten om een beetje in de watten te leggen. En uiteindelijk kwamen er nog twee Duitse dames onverwacht bij die hier plots voor de deur stonden om te vragen of we nog voor een aantal dagen een kamer hadden.
Ik kwam tot de vaststelling dat een b&b in mijn eentje runnen, wel net iets anders is dan met twee. Met twee verdeel je de taken wat en dat loopt gesmeerd. Behalve de eerste week toen we net geopend waren, alweer bijna 6 jaar geleden. Toen liepen we 's morgens mekaar constant in de voeten in de keuken, we konden onze draai niet vinden. Daar zullen de zenuwen ook wel wat meegespeeld hebben.
 Maar nu krijg je die andere taken er gratis en voor niks bij. Beetje organiseren dus.
" Een b&b is toch alleen maar een ontbijtje maken?" Aan dat zinnetje van eentje van onze gasten blijf ik dikwijls denken. Ontbijtje maken, bedje opmaken en voor de rest met een gin tonic in de zon liggen. Tarara.
Sinds enkele weken volg ik dan ook graag het tv programma van Annemie Struyf over de b&b's in Frankrijk. Een heel ander type programma dan met 4 in bed. Een normale kijk op het leven en het reilen en zeilen van een b&b. Er zijn vrolijke fragmenten en ook triestige fragmenten. Eigenlijk wel tof om te zien dat uiteindelijk, al die eigenaren in hetzelfde schuitje zitten als alle b&b's hier.

Maar om nog even terug te komen op onze periode in België. Ondertussen hadden we zoals ieder jaar Mariska en Guus die netjes op ons huis en de katten en kippetjes pasten. Op hetzelfde moment mochten zij opzichters zijn van ons nieuwe zwembadproject. Dat werd hoogtijd want ons houten zwembadgeval, dat was aan vernieuwing toe.
Dus tegen het moment dat we terug thuis kwamen was alles al bijna klaar. Nog enkel de mozaiekjes erin en dan WATER. We hadden het risico genomen om beige mozaiekjes te kiezen, jaja beige en niet van dat nep zeeblauw. Eindresulktaat zijn we superblij.

En vanaf de eerste dag heb ik een lekkere plons genomen, die fotos gaan we jullie besparen. Het was op dat moment nog behoorlijk koud, maar ik moest dit ding gewoon proberen.

Het oude bad werd afgebroken en  nu hebben we een nog groter terras waar diegenen die zin hebben nog langgerekter kunnen zonnen.

Deze week hebben we ons dan "beziggehouden" met de aanleg van het buizensysteem voor de zonne-energie van dat bad. Nu nog enkel de zon, want die is er sinds gisteren niet meer bij. Elkeen krijgt zijn tijd, nu zijn het dus de planten die hun kans krijgen om wat van het heerlijke water te profiteren.

Alles is ondertussen weer pico bello en we zijn weer klaar voor de volgende gasten die morgen aan onze trap staan.

Welkom iedereen, Casa Los Dos is back.

DIEET EN DIE NIET

Toen we half november naar België afreisden om hier een paar maanden te vertoeven en te werken hadden we zoals ieder jaar zeer goede voornemens. We gaan nu eindelijk eens op dieet want na een heel seizoen samen met gasten dineren en er gezellige avondjes aanbreien met de nodige drank, is het wel het moment om er weer eens iets aan te doen.
Een ding staat vast, de voornemens....maar...
Je komt hier toe bij de familie en daar begint het al......een cava hier en een wijntje daar en die frieten, die moet ge nu toch weer eens gaan proeven want dat hebben we gemist.
Gasten die bij ons verbleven vragen dan eveneens om toch zeker samen ergens iets te gaan eten en wat bij te kletsen. En dat doen we graag, maar daar hebben we sinds het eerste jaar een mouw aangepast want elke dag gaan uit eten, dat is wat teveel van het goede.
Dus sparen we een aantal "dates"op en groeperen we die af en toe hier en daar met een aantal samen. En dat is telkens weer een gezellig uitje.

Maar, die caloriekes.....die blijven groeien en de voornemens die we hadden genomen, die krimpen met de dag.
En toch blijven we proberen tijdens de dagen dat we aan het werk zijn. November werd dus op dat gebied een ramp en half december konden we even uitblazen op het moment dat we weer in Competa zaten, maar dan hadden we gasten, en die laat je toch niet op dieet. Dus...we doen weer lekker mee.
En voila, januari, dat is vakantiesalon, dus dat is broodje hier en broodje daar. Voila, we zijn begin februari en we kunnen beginnen. Ah nee, want die en die moeten we nog zien en het jaarlijkse familiefeest, dat mag toch ook niet opzij worden geschoven. Dus.....cava hier, toastje daar...

En jammer genoeg doen we dat met plezier. Toch nog even naar Nederland voor Ad zijn verjaardag en dat doet ge toch ook niet met een shake in de hand, wel met een lekker taartje en de nodige drankjes.
Maar...de dag komt wel. Ondertussen loopt ook februari naar zijn eind en vieren we weldra onze huwelijksverjaardag....... een tekeningetje moet ik daar denk ik niet bij maken.

Al zijn we momenteel aan het aftellen om toch naar huis te rijden, nemen we graag de volgende twee weken ook nog de nodige "dates"aan en gaan we ma nog even in de bloemetjes zetten, nog een afspraakje hier en daar en als laatst gaan we nog even een tentoonstelling van Pierre et Gilles meepakken met een vrolijke bende erbij. Dat betekent dus.....juist.

En toch vind ik dat we er al best goed uitzien ( merci Regi)  !!!

Maar eens we thuis zijn hebben we nog exact 5 dagen om ons dieet in orde te brengen want daarna zijn de eerste gasten daar.

Dieet en die niet, daar draait het tenslotte om.

memories

Het is weer de tijd van het jaar dat we in België vertoeven, volgens Ad althans want mijn voorkeur blijft toch in Andalusië. Maar goed, compromissen zijn er om gemaakt te worden. Gelukkig kan ik hier dan tijdens die paar maanden ook aan het werk in een tof team, maar dat vertelde ik vorig jaar ook al. Dus kwamen we gisteren weer aan in het druilerige donkere en vooral kille België.

Onze heimat in Competa hebben we zoals vorig jaar onder toezicht gelaten aan Guus en Mariska. En uiteraard zorgen die dan ook voor onze Migo en Boio en natuurlijk al onze Katrientjes in de tuin.
We kunnen weer op onze twee oorkes slapen.

In de hoop dat ons crowdfundingproject in orde komt, en dat loopt al zeer goed tot nu toe, kunnen zijd aar een oogje in het zeil houden van hoe het verloopt terwijl we hier zitten. We hebben momenteel al 21 vouchers kunnen uitschrijven, dus dat komt dik in orde. Voor wie er nog niks van kent, kijk gewoon even op onze crowdfundpagina op Facebook, :https://www.facebook.com/crowdfundingprojectcasalosdos

We gaan er dan weer tegenaan vliegen en ondertussen ook nog even het vakantiesalon in Antwerpen aandoen, dan kunnen we onze gasten nog even updaten tijdens den glaasje cava.
Voor wie nog zin heeft om even te komen piepen daar, we hebben momenteel nog wat vrijkaarten die we kunnen verdelen.

Maar goed. We verblijven hier in Hoeilaart weer lekker in familie in mijn oude vertrouwde kamer. Gelukkige hebben we wel besloten om een nieuw en beter bed aan te schaffen want mijn oude bed heeft blijkbaar ook betere tijden gekend.

We horen hier 's morgens wel weer de auto's voorbij razen richting ring. Man, man, dat is weer aanpassen, zeker als je rechtstreeks vaan Casa Los Dos komt waar er tenslotte 3 auto's per dag langsrijden. Als er dan een vierde voorbij komt, dan gaan we zelfs buiten kijken wie of wat er gebeurt.

Het is nu ook de tijd van het jaar dat we weer aan het diëten beginnen, want na die bourgondische vakantieperiode van bijna een jaar zijn we er weer aan toe.

Gisterenavond nog even lekker gegeten met ma en pa met de nodige drankjes erbij. En dan komen de verhalen weer naar boven, de oude tijd. En niet alleen de oude tijd van hun, het begint ook mijn oude tijd te worden. En toen de foto albums naar boven werden gehaald, kwamen de verhalen van mijn periode in Papoea Nieuw Guinea ook weer ter sprake.

Tof tof tof. En toen kwam pa met een brief die ze toen hadden gekregen van de congregatie waar onze tante Jeanne ( onze tante non) nadat ze was overleden, een jaar nadat ikzelf was teruggekomen.
De brief beschreef het leven van een oh zo stoere tante non die na meer dan 50 jaar zich met hand en tand had ingezet voor de "betere wereld".

Er werd ook beschreven hoe ze kwam te overlijden. We konden ons op zo een afstand een perfect beeld geven van hoe en wat er was gebeurd.
Het was op dat moment dat Zeno net was geboren en we vonden dat we haar toch een fotoke van die kleine moesten opsturen.
Het einde van de brief vermelde dat die foto bij haar werd gelegd toen ze stierf. Het was de enige van heel de familie die zo dicht bij haar mocht zijn.

Dit weet ik nu na 35 jaar, brrrrr, ik kreeg er rillingen van en de laatste zinnen heb ik woord na woord pas kunnen lezen omdat tranen en een brok in mijn keel me overvielen.

Wat ben ik toch een fiere papa.