Om de dag doe ik sinds nu bijna een jaar een flinke wandeling om toch een klein beetje in conditie te blijven. (de typische lockdownziekte zeker).
En tijdens een wandeling, muziekje in de oren, begint het brein stilaan te werken. Je loopt alleen in het zonovergoten Competa, berg op en berg af, nadenkend over ditjes en datjes. En zo begin je aan je blog te werken.
Soms komt er dan een liedje door je oortjes dat je plots tranen in de ogen krijgt. Heb dit al eerder een gedeeld op Facebook en daar was het weer.
Voor velen helemaal niks bijzonder, maar voor mij roept dat blijkbaar wat beelden op. Dat lied werd gezongen bij Mathijs van Nieuwkerk en werd voorgesteld als het coronalied met op de achtergrond beelden over verpleegkundigen in ziekenhuizen nu. Dit was voor mij pure emotie.
Je zit hier reeds maanden zonder veel in contact te komen met vrienden, gasten, familie.... en op de koop toe zit Ad dan ook nog een hele tijd in België te werken omdat de b&b momenteel helemaal niets is.
Maar volgende week komt hij voor 1 week terug thuis !!!
Een kluizenaar begin ik te worden.
Krijg ik tijdens mijn tochtje plots een WhatsApp bericht van de Fuengis ( ons vriendengroepje hier) waarin een zwart hartje staat. De vorige eigenares van het huisje van Patricia en Christine is plots overleden. Tia Antonia is niet meer. We kenden haar niet maar door een beetje de vertalers te zijn tijdens de verkoop van het huis is tia Antonia een beetje een vaste waarde geworden en kreeg hun huisje ook die naam. En dat we over haar gisteren nog aan het kletsen waren.
Maar de tijd dat ik hier alleen zit is dan ook het moment om wat dingen terug op te zoeken van vroegere tijden. Misschien heeft dat ook met de leeftijd te maken, no idea.
Zo vond ik al een paar kameraden terug van mijn eerste jaren middelbare school in Sint Joris Brussel. Man man toch.
Een paar dagen geleden was ik met Patricia aan de praat over creativiteit, iets waar zij een heel straffe madam in in met de Zonfabriek en over onze winkels vroeger. Kwam er ter sprake dat ik toen een soort pluchen beestjes verkocht die gemaakt waren uit oude echt typische Duits bedukte handdoeken. Eigenlijk pure kitsch op dat moment.
Maar hoe noemde die gast weeral? Dokter Google zal het wel vinden. Wist alleen dat hij Andreas noemde. Dus Andreas...towels...animals...duitsland.... En voila, daar was Andreas Linzner weer.
En hij maakt ze nog steeds. Blablabla. Contact zoeken met die man, en ja hoor, antwoord. De eerste vraag dat hij stelde was of ik Rudy, een kameraad, die hier onlangs een huis gekocht hebben, hier was.
En voor wie graag die beestjes collectie ziet. hier de link
https://www.andreaslinzner.com/de/
It's a small world.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten