Het was dus tijd om naar huis te gaan na 4 maanden in den Belgique te zijn geweest. En ja, we hebben ook weer tijd tekort gehad om zoveel vrienden en gasten te zien. Next time.
Ook zoals elk jaar plannen we onze trip in een aantal stops hier en daar. Dit jaar zouden we de 17 e thuis zijn omdat de house sitters tijdig terug naar Nederland moesten vertrekken.
En onze eerste stop zou Angouleme zijn. Nog nooit geweest maar het was tenslotte maar voor een nachtje en dan zouden we verder trekken naar een kameraad in Pamplona voor een paar dagen. En een afsluiter zouden we bij Casa la Nuez, bij Ludo en Ingrid doen.
Maar....het liep dus iets of wat anders dan gepland.
In Angouleme hadden we een air b&b geboekt bij een homokoppel die net uit elkaar gingen. Dat beloofde al iets speciaals te worden. We wisten dat ze gingen verhuizen naar een nieuw huis maar geen enkel probleem om daar nog te verblijven. Fransen hebben dus duidelijk een ander idee over hoe een huis of appartement er moet uitzien om toch iets of wat een verblijf te kunnen creëren.
We kwamen daar aan en dat hele appartement was een complete chaos, er stond geen tafel, geen stoel, niks meer. Alleen een hoop rommel dat overblijft nadat alle meubelen al zijn verhuisd en alle volgepropte dozen ook al weg zijn. De rest dus, een kamer vol plastieken zakken, vodden, brol.
We besloten om toch vol te houden want we kregen nog een bed, dat van zijn ex vriend want die was er ook nog. Hij zou dan in hetzelfde bed kruipen met die man. Ok. We kregen een paar lakens in onze handen gestopt en we konden het bed beginnen opmaken. "Oh....je zal misschien wel nog een bord binden in de keuken, en koffie...oh ja, daar staat nog wat Nescafe in een potje. Saluut, wij gaan verder verhuizen, maak er een mooie avond van in Angouleme."
Pardon?
Zomaar afbollen konden we nu toch ook niet doen, dus zouden we wel iets verzinnen tegen dat hij terugkwam van zijn nieuwe huis even later.
En dan kwam DE oplossing......het land gaat op slot. Ahaaa, het heeft zo zijn voordelen. En dan dachten we uiteraard aan de house sitters die zeker thuis moesten aankomen op 18 maart, dus die moeten ook dat land nog doorkomen. Beste was dus voor ons om toch de grens nog over te geraken voordat alles dicht gaat. Voila, wij, na toch vlug afscheid te hebben genomen van onze Fransman (die ons helemaal begreep) naar San Sebastian waar we vlug een kamer hebben geboekt in een ons reeds bekend hotel (enkele jaren geleden, het hotel dat toen net geopend was en nog geen parking of zwembad had), Het Arima hotel, een staaltje van knappe architectuur en interieurarchitectuur.
Das was anders dan volle plastiek zakken rond uwe kop.
De afspraak bij de kameraad in Pamplona hebben we jammer genoeg ook moeten staken want dit is niet het moment om nog even wat te gaan plezieren in een stad die waarschijnlijk ook op slot gaat.
We doen het wel over in november als we terug die richting oprijden.
Ludo en Ingrid, die zetten we dan ook maar even on hold voor een bezoekje bij hun.
De volgende morgen kregen we een ontbijt om U tegen te zeggen. Wat een verschil met enkele jaren geleden, toen kregen we een bordje met wat kaas en ham en een fruitsapje als we dat ook nog wensten.
Dit was genot.
Met onze auto propvol geladen zoals elk jaar zijn we dan ook recht doorgereden naar Casa Los Dos terwijl in de andere richting onze house sitters aan het racen waren om de Franse grens tijdig te halen vooraleer heel de boel op slot ging.
Deze tocht door Spanje was zo een vreemde ervaring, bijna helemaal alleen op de weg. In Madrid rij je op de ring toch tussen een massa aan auto's. Nu was het bijna muisstil op de ring. We zouden bijna zeggen, viva corona. Dat is dan ook het enige voordeel dat we hebben.
Thuisgekomen is het een ander verhaal want de zondagmorgen gingen we vlug nog even naar het dorp boodschappen doen om, je gelooft het of niet, wc papier te halen (we hadden echt niks meer in huis) en er mochten maar 2 personen per keer in de winkel, met een wachtrij buiten op de stoep. Ad mocht binnen en ik moest buiten blijven staan. En ja, sommigen zullen zeggen, logisch dat gij buiten moet blijven, maar nu was het wel een raarder gevoel.
Hier zitten we dus op onze berg, totale rust, maar wel in een fantastisch zon. Het uitpakken gaat wat trager dan gewoonlijk, dat is dan ook weer het voordeel van quarantaine.
En na al dat gedoe tussen België en home, hebben we een lekker fles Sancerre opengetrokken die ik nog kreeg bij mijn afscheid op het werk.
Schol!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten