Al doende leert men. Zeg dat wel, maar waar beginnen we.
Veel gasten raden ons aan om al de verhalen die we meemaken op te schrijven in een boek, ten eerste omdat het zo spannende en leuke verhalen zijn en ten tweede om die als herinnering bij te kunnen houden.
En toch zijn we daar nog steeds niet aan begonnen. Waarom??? Geen idee. Komt misschien nog wel.
Maar ééntje is nu toch wel de moeite om even neer te pennen.
Het verhaal begon in januari toen we op de website Workaway een oproep deden. Workaway is een site waar mensen die een jaartje verlof nemen, zich aanmelden om zo van land naar land te reizen en hier en daar wat klusjes op te knappen tegen kost en inwoon. Ook als gastheren kan je je daar op aansluiten. Dat dus gedaan en we hadden vrijwel direct prijs. Het zag er een leuk koppel uit, uit Engeland, die voor een week wilden mee het hele huis komen schilderen.
Het was de afspraak dat die op 5 februari gingen aankomen. De volgende aanvragen, want die kregen we wel veel, hebben we dus allemaal geweigerd. Uiteraard, wat moet je met al dat volk.
Half januari vertrokken we naar België voor het vakantiesalon. Eind januari kregen we van datzelfde koppel bericht dat het niet doorging omdat ze vrije tickets hadden gekregen om naar India af te reizen. Ze wilden later komen. Dat schikte ons natuurlijk niet. Werken uitvoeren terwijl er gasten zitten te genieten van een rustige plek hier....NO WAY!!
Dus geen hulp meer want de geweigerde kandidaten, die hadden inmiddels wel al wat anders gevonden.
Maar enkele dagen later kregen we van het welbewuste koppel nog een mailtje om ons te vertellen dat ze onze website hadden gezien en al de commentaren hadden gelezen.....het leek een ideale plek voor hun trouwfeest. No problem, kom maar af. Leek ons een leuke uitdaging.Ze wilden alles via mail regelen maar op dat voorstel gingen we niet in. We stelden hun voor om dit ter plaatse te komen bepraten en bekijken, sfeer opsnuiven. Ok, prima. Ze wilden absoluut toch al de 4 kamers boeken voor een week om zeker te zijn. Het voorschot daarentegen, dat kon wachten tot ze hier zouden zijn. Eind februari was vastgelegd voor het bezoek. Tegen dan werd het uitgesteld tot 6 maart, want......een heel verhaal. 6 maart kwam korterbij en het werd uitgesteld tot de 13e want......een heel verhaal.
En de 12 kregen we bericht dat ze ergens in Spanje pech met hun mobilhome hadden en dat ze pas tegen de 15e konden arriveren. Nu is het nog een kalm seizoen, maar ik weet niet in welke b&b je zomaar je dagen kan verschuiven, wetende dat er maar 4 kamers zijn. Maar dat was geen probleem.
Ad had van in januari een raar voorgevoel, maar ik bleef, zoals gewoonlijk positief denken.
We hadden geregeld dat Bas naar hier kwam omdat die de hele catering op zich zou nemen. Vrijdag om 12 u moest hij terug naar de vlieghaven, en ja hoor, de 2 Engelse gasten kwamen om 11u aan. Net op tijd om supervlug een diner samen te stellen met Bas.
Op tijd......zonder er rekening mee te houden dat ze met een stokoude mobilhome hier toe kwamen aangereden die op de grond sleepte, terwijl zij er panikerend rondliep dat de auto wel stuk zou zijn.
"This is hell" Takeldienst regelen om dat halve wrak naar het dorp te slepen, want hier wilden ze niet meer parkeren.
Enfin, het diner is ondertussen samengesteld. Het voorschot nog steeds niks.
's Avonds aten ze mee en het was supergezellig, verhalen van hier en daar, het kon niet op.
Maar tussen de zinnen door konden we allebei wel verstaan dat het de bedoeling was om dit alles zo goedkoop mogelijk te maken. Ok, kan ik inkomen, maar om zelf je drank mee te brengen van Engeland, dat gaat ons wel een beetje ver.
Zachtjes maakten we ze duidelijk hoe onze werkwijze hier is.
Aangezien ze met 24 zijn en er hier maar 8 kunnen slapen, probeerden we de vakantiewoningen die we beheren voor te stellen, samen met huurwagens, of eventueel allemaal in het hotel in het dorp.
Leek hun allemaal wel geweldig en onze plek was voor hun wel "DE PLEK" voor hun feest, dat stond vast. We vonden wel een oplossing voor de overige gasten.
De volgende ochtend vertrokken ze naar het dorp, op speurtocht en hadden ze ook, een afspraak met het hotel voor een prijsofferte voor de gasten. Bij de terugtocht werd er gezwegen totdat ik hun reactie vroeg over het hotel. Wel.......dat was wel mooi en de hele familie kon samen zijn gedurende 4 dagen.
Plots was onze plek toch niet "DE PLEK" meer.
Er werd ons toen even gevraagd of het niet mogelijk was hier enkel het feest te organiseren en geen kamers te boeken?????? Pardon????
Heel de boel werd geannuleerd.
Tijdens die 2 dagen dat ze hier waren speelde ik ondertussen voor hun ook taxi omdat hun "wrak" in het dorp stond. Net voor ze de tweede avond gingen uit eten in het dorp sprak Ad ze nog even aan om te zeggen dat hij wel verwonderd was over wat hij van mij had vernomen van de annulatie. Hij vertelde er ook bij dat hij dat gevoel van in januari al had. Grote discussie en mevrouw stapte boos in de wagen om hun naar het dorp te laten rijden.
Halverwege werd ze bijna hysterisch en vroeg me om onmiddellijk terug te keren , zodat ze hun spullen zouden kunnen nemen en verdwijnen. Deze plek voelde zo slecht dat ze er niet meer kon blijven,.
Ik heb ze dan toch kunnen overhalen om rustig te gaan eten en toch hun laatste nacht hier door te brengen. Dat deden ze dan ook. De volgende morgen, de dag van vertrek is het ontbijtbuffet onaangeroerd gebleven en stond een taxi voor de deur om te verdwijnen. Ad heeft dan nog een gesprek kunnen hebben om duidelijk te maken waarom hij dit gevoel al had vanaf januari en ook om te weten te komen waarom alles zo plots anders draaide.
Ze hebben het één en ander kunnen uitpraten, met haar althans, want haar arme man mocht gedurende die 2 dagen geen mening geven. Diezelfde man zakte in de grond van schaamte.
Toch raar hoe je van de "ideale" plek zo een "on-ideale" plek kan maken.
Voordat je aan Workaway begint, denk eerst even na.
En ze zijn wegggggggg. Onze eerste rare ervaring.
Gelukkig kwamen er die avond weer nieuwe en geweldig toffe gasten toe, zoals altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten