pure nostalgie of toch lekkere koffie?

Het begon jaren geleden met mijn vrijwilligersdienst in Papua. Door daar verder te reizen, ontdekten we ook de lekkere en toch wel speciale koffie van Mount Hagen.

40 jaar later ( pffff), zitten we hier in Sint Niklaas bij de vriendeinnekes te logeren en willen we eens een namiddag gaan shoppen naar Waasland shopping center.

Ad stapt plots een koffiezaak binnen en omdat die verkoopster achter haar toog zat aan haar laptop en zelfs niet recht stand, bleef ik al mooi buiten staan. Mijn goesting is dan al over.

Maar den Ad had weer wat gevonden, zijn het geen espressokopjes, dan wel eens iets anders. Koffie van Mount Hagen.

"kom een kijken"  Okee. Toch maar een pakje laten malen voor de espressomachine hier.

En ja, hij ruikt nog zelfs naar bijna dezelfde geur van ginder ver, we hebben hem gevonden.

Thuis natuurlijk direct een koffie gemaakt maar wat viel dat tegen, precies bommakoffie.

Wat een bedrog. Ik zit dan al direct op mijn paard want dit is bedrog.

We waren al lichtelijk of zwaar geschrokken van de prijs en dan zo een slechte koffie, dat kan toch niet.

Volgende dag een echt espressootje gemaakt in een klein kopje met De koffie.

En toe zat ik weer even in Papua Nieuwe Guinea, man man, wat lekker.

Toen kon ik de prijs van zomaar 18.81 euro voor een klein pakje koffie wel verantwoorden, als is het verdomme veel geld.

 

ex inwoner, trek je plan

 Eind november vorig jaar verhuisden we naar Torrox naar een zoveel mooiere en betere plek dan waar we woonden in Cómpeta. Jaja, het was onze job, de b&b en het was geweldig daar toen we daar woonden. Maar nu dus een nieuw verhaal.

Opnieuw ingeschreven in Torrox, zoals dat moet en die schrijven je dan automatisch uit in Cómpeta.

Helemaal normaal. Maar bij Cómpeta komt dat blijkbaar niet echt vlug binnen, want zolang je daar ingeschreven staat, ontvangen ze ook geld voor ons. Je moet het slim spelen.

Dus werd er dit jaar al tweemaal een bedrag van onze rekening gehaald voor industrieel afval, hetgeen we betaalden toen we de b&b nog hadden.

Gelukkig kan je dat bij de bank online onmiddellijk terugvragen en dat staat er in 1 klik weer op.

Dus probeer ik via mail naar Cómpeta na te vragen hoe en wat. Maar......geen antwoord. Via via kon ik ze uiteindelijk via Messenger contacteren en daar , jaja, antwoord om te zeggen dat ik naar het gemeentehuis moet komen om dit op te lossen. Tenslotte iets wat zij vergeten te doen zijn. Mijn slechte kant dwingt me om terug te schrijven dat ik niet naar Cómpeta ga rijden om in het gemeentehuis niemand te vinden die er op dat moment is, iets wat daar dagelijkse kost is.

Toch moet het zo. Maar bibi doet dat niet.

Wonder boven wonder krijg ik toch een e-mail van hun met de uitleg dat ikzelf naar de IAE moet gaan. Nooit van gehoord.

Via de boekhoudster hoor ik dat dit een belastingdienst in Torrox is. Maar zegt ze erbij, dit werd vorig jaar in april allemaal afgesloten, dus Cómpeta doet zijn werk niet.

Je woont er niet meer, waarom zouden we nog moeite doen voor ex inwoners.

De boekhoudster stuurt me alle bewijzen door van papieren die ze  toen heeft doorgegeven. 

Wij dus naar de IAE. 

De eerste vraag daar was naar mijn NIE nummer, een soort rijksregister nummer hier. Dat staat op een A4 blad en dat moet je altijd bij hebben. Niet dus.

Ze weten hier alles van je maar je NIE nummer, net niet.

Ad had gelukkig een kopie op zijn telefoon, maar ook dat vond ze niet geldig, enkel als we het onmiddellijk naar haar mailden. Prima. Ze vraagt ook mijn residentiekaart, een soort papiertje zo groot als een ID kaart, waar je niets meer kan op lezen. "Ja meneer, dat kan ik niet lezen", "Nee, dat zei ik al".

Maar via mail krijgt ze de documenten door die we hadden van de boekhoudster. prima. Toch wilde ze nog eens mijn residentiekaart zien. Ik geef die uiteraard mooi terug en kreeg weer hetzelfde antwoord dat ze die niet kan lezen.  Stel geen vragen want ik snap het zelf ook niet.

Maar eind goed al goed. We krijgen het bewijs dat we vorig jaar alles inderdaad hebben stopgezet.

Joepieeeee.

Dat is nu net niet Cómpeta meegerekend, want 2 weken later krijgen we een mail dat we die zaak moeten in orde brengen. Gelukkig hebben we dan de boekhoudster die denk ik eens een heel lief mailtje heeft geschreven en denk dat hun mond nu wel gesnoerd is.

En dit gaat enkel over huisafval.

saluut

den opa

En ik ga niet zeggen, den bompa, want in Nederland zeggen we dat niet. Den Ad is opa geworden en ja, ik dus plus opa. En allebei supertrots, zoals Bas en Julia, de vader en moeder.

Bibi zit even een paar dagen alleen in Spanje terwijl Ad naar zijn eerste kleinkind is gevlogen. Hier was er nog een vriend op bezoek tijdens zijn Spanje vakantie, dus dat was even schipperen. Maar we gaan binnenkort zeker nog terug, zo een lief manneke, dat wil je niet missen.

Ja, we wisten het al, we zijn ineens een stukje ouder geworden maar dit maakt ons superblij.

En iedereen vraagt dus automatisch hoe het met mijn kleinzoontjes is, no idea. Ooit worden de vaders slim en zullen ze aan hun zonen kunnen vertellen wie hun opa is die in Spanje woont. En ooit zal ik ze dan ook zo eens in mijn armen kunnen nemen.. En wat is afstand nu?

 Ad was vertrokken met een pak truien en een dikke sjaal, dat ik dacht, zot. Helaas is het voor hem daar bitterkoud. Zo'n 20 graden minder, dat begint toch al te tellen. Hier begint stilaan ook de temperatuur nu wat te zakken en de wind begint ook weer wat van zich te laten horen en voelen. Als we maar licht hebben, dan zijn we hier al superblij 

Tot de volgende !!!

Ooit worden ze slim

Dat is eigenlijk een zin dat ik al zovele jaren gebruik om te denken dat de kinderen slim zullen worden maar moet eigenlijk toegeven dat ik dat zinnetje wel even zal moeten veranderen in nooit zullen ze slim worden. Een aantal zullen nu denken, oei, wat heeft hij nu, wat is er gebeurd. 

Er is eigenlijk helemaal niets gebeurd ondertussen, het is gewoon een beetje nadenken omdat gisteren Zeno jarig was en ik voor de zoveelste keer een bericht heb gestuurd en weer voor de zoveelste keer geen antwoord kreeg. Ook vaderdag vliegt zo voorbij. En dan denk je dat op het moment ze zelf vader worden ze toch iets of wat meer begrip hiervoor hebben, maar nee.

Kinderen worden inderdaad groot en hebben hun eigen leven en zo moet dat ook.

Uiteraard zijn er momenten dat je met je ouders niet op dezelfde lijn zit, maar dan weet je wel graag welke lijn dat is waar het verkeerd loopt. 

En ja, pa woont best wat verder om ze soms nog te zien, maar een berichtje kan wonderen doen. En als je dan al jaren wacht op een berichtje, dan begin je stilaan gefrustreerd te worden. 

Vorig jaar kwam ik via via zelfs te weten dat ik ondertussen opa ben geworden. Maar of ik die kleinzoon Monti ooit zal zien....no idea. En blijkbaar heb ik er al twee maar aangezien Nero bewust helemaal geen contact meer wil, gaan we daar verder ook niets meer over zeggen. De eerste vraag die iedereen dan stelt is of ze problemen hebben met het uit de kast te komen. En telkens kan ik daar volmondig neen op zeggen. Wat heeft hen bezield? Zit de moeder ertussen? Geen idee. Want ook daar krijg ik geen antwoord meer van dus die weg is ook afgesloten. 

Dat deel van de familie heeft zich bewust tegen mij gekeerd. Is dat verlies??? helemaal niet. Dan is er uiteraard de rest van de familie nog, maar die relatie is helemaal verwaterd, uit het oog, uit het hart zeker. 

Het was mijn keuze om de boeg om te gooien en een ander leven te kiezen. En nee, niemand moet ons volgen, maar kinderen, dat blijft toch wel knagen. 1 ding is zeker, zij zullen er allemaal moeten mee leren leven met wat ze mij hebben "aangedaan" 

Maar, toch kan ik zeggen dat ik ook bonus opa ga worden, want ook Ad gaat in oktober grootvader worden. Bas, Rob en Margo, die proberen als ze kunnen ook hier lekker te komen genieten van de geweldige plek waar we sinds november terecht zijn gekomen.

Eveneens hebben we in al die jaren al zoveel nieuwe mensen leren kennen en wonen we hier in een paradijs, dus dat maakt zeer veel goed.

25 jaar

Even een heel ander verhaaltje wat niet met ons dagelijkse Spaanse leven te maken heeft.

En dat is inderdaad al 25 jaar geleden dat ik uit de kast ben gekomen. Als klassiek zinnetje daarachter komt dan dat de tijd vliegt. En dat is ook zo.

Als ik nu terugkijk naar die periode, wat het was om toen uit de kast te komen, man man man. 

Maar nog steeds superblij dat ik dit heb gedaan. Een compleet ander leven. Ik woonde toen uiteraard nog in Hoeilaart en het was niet evident want ik was toch nogal bekend met de winkels die we hadden, en dan ma die heel bekend was en een pa die nog wat meer bekend was met al hetgeen hij deed. 

En ik was de schok in de familie. Ik kon eindelijk zijn wie ik ben.

Als ik nu vergelijk met toen is het eigenlijk voor jongere mensen aan de ene kant makkelijker om zich te outen omdat ze ook veel opener zijn geworden, maar aan de andere kant blijft het toch een verdomde moeilijke stap. 

Mijn ma was in haar winkel de vooruitstrevende madam, die soms meer maatschappelijk werkster was in het ondersteunen (niet alleen van de borsten) maar ook van de problemen wat klanten aan haar kwamen vertellen over bijvoorbeeld hun kinderen doe dan gingen samenwonen zonder te trouwen.

Ma was altijd diegene die positief hierover was en zei dat het beter zo was om samen te wonen dan te trouwen en daarna te scheiden.

Haha, tot het moment dat ik ging samenwonen, dat was iets te veel. Ma heeft een hele week in bed gestoken, want haar zoon samenwonen, daar kon ze niet mee om.

Kerst 1999 zaten we in familie aan de aperitief en tijdens het kerstmaal kwamen meestal de zwaarste gesprekken ter sprake. Zo vertelde ik ook dat ik voelde dat er in 2000 veel zou veranderen. Iedereen dacht natuurlijk dat het millennium alles zou veranderen maar bij mij lag het iets anders. Ma viel bijna achterover en dacht dat er nog een kleine op komst zou zijn.

Ik kon et uiteraard niet uitleggen maar wist heel goed wat er ongeveer 2 maand later zou gebeuren.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.  En ook ma was al wat geevalueerd en nam dit zeer goed aan. Ook pa volgde daarin. Hij en Ad waren twee handen op 1 buik later.

En het is soms een hel geweest, moet ik toegeven maar nu supergelukkig. Daar draait het tenslotte toch om.

Verhalen ophalen

 De verhuis is door en de meeste dozen zijn uitgepakt. Maar dan komen de volgende plannen......de vreselijk lelijke keuken en die oubollige badkamer, die moeten er uit en vervangen worden.

De keuze is gelukkig snel gemaakt en ook deze keer komen we goed overheen qua "goede smaak".

En van keukens gesproken. Ongeveer een 15 tal jaar geleden werkte ik dus ook in de keukens bij Eggo en kwamen er af en toe opleidingen bij. Zo was er een opleiding bij Whirlpool, samen met een aantal collega's van andere winkels. Soms leuk, soms een saaie boel.

Maar dat ging ook voorbij en we kozen voor een andere weg, naar Spanje.

En tijdens de wat kalmere momenten, terwijl ik zo op internet zit te surfen, kom ik in contact met een man, die beweert me te herkennen en waar ik samen bij Whirlpool een opleiding heb gevolgd.

Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, maar het zei me niks meer.

Maar goed, we zijn blijven kletsen en tot vandaag zitten we nog steeds te kletsen. En van het ene komt het andere, hij liet me weten dat hij een vakantie had geboekt in de buurt van Malaga. Ja, dan moeten we mekaar dan toch wel eens terugzien.

Komt er dan nog bij dat Nick en Bart, ook in februari hun huwelijksverjaardag vieren en dat ze op de koop toe ook in hetzelfde jaar zijn getrouwd.

Dat moest dus een feestje worden. En ja, we hebben afgesproken en door uiteraard ouwe koeien uit de gracht te halen kwamen de beelden terug. Het strafste van al was dat Nick, de ex collega dus, nog precies wist welke tas ik bij had en welke jas ik toen aanhad. Kwestie van een beetje ene fotografisch geheugen te hebben.

Dus voilà, feestje.

De volgende dag kregen we het volgende bezoek, en wel van ex collega's uit Tervuren, die door de jaren in onze b&b te zijn geweest, vrienden zijn geworden. Luc en Hilde, ook weer geweldig om die hier even op de koffie te hebben gehad. En aan Hilde heb ik dan ook beloofd om nog eens iets op de blog te zetten, ook al komt dat er momenteel niet echt van.

Jammer genoeg moeten we ook aan de renovatie denken en begonnen we de volgende dag aan de afbraak van onze keuken en badkamer. Een foto van hoe we hier nu kamperen in huis ga ik er niet bij voegen, maar kan niet wachten tot ook deze klus achter de rug is zodat we weer vrienden kunnen verwelkomen in ons paradijsje.

El mejor climat de Europa

Na een superdrukke periode van verhuizen en feesten, hebben we nu wat meer tijd om aan wat andere dingen te denken.

Diegenen die ons hier al eens bezocht hebben, zullen misschien weten wat de verhuis hier zoal kon inhouden, met zo een inboedel. 

Om een idee te geven hebben we maar 3 verhuiscamionetten met cactussen gehad. Komt daar nog het x- aantal dozen met espressokopjes bij en we waren weg.

We mochten beginnen met het opruimen van een propvol huis wat de vorige eigenaars in Torrox hebben achtergelaten. En propvol was echt letterlijk, tot de kleinste lades zaten vol met rommel en papieren en sleutels, en sleutels en nog eens sleutels. Zelfs mevrouw haar beha's en slipjes en gebruikte oor stokjes kregen we erbij.

Aan de wanden hingen wandtapijten met Australische wol handgemaakt in Vietnam. Wel, ik dacht dat de Noren ( dat waren de vorige eigenaars) betere smaak hadden.

Wat doe je met al die troep? Geluk bij ongeluk was er storm Dana, die Valencia in een rampgebied heeft gebracht, maar ook hier bij sommige dorpen een vreselijke ravage hebben teweeg gebracht. Daar konden we gelukkig een koppel helpen die heel de inboedel was kwijtgeraakt. Zij blij, wij zeer blij.

En stilaan begint ook deze nieuwe fantastische plek onze nieuwe thuis te worden. Ad is druk doende met al zijn planten een goede plek te geven in de tuin en rond het zwembad.

Het is een nieuw huis maar ook een nieuw leven geworden. Allebei op pensioen en tijd om alles wat rustiger te doen. 

We zorgen dat we nog 2 kamers ter beschikking hebben, met een gemeenschappelijke badkamer voor diegenen die zin hebben om ook deze plek eens te bezoeken. 

We begonnen met het uitzoeken van nieuwe meubelen want onze b&b werd volledig overgelaten met de inboedel erbij. Wonder boven wonder kwamen we allebei ook overeen qua smaak. We zagen een nieuwe zaak in malaga met knappe meubelen en voila, klus geklaard. 

Maar, zoals sommigen ons al kennen, loopt er daar ook weeral wat verkeerd. De zetel werd geleverd met een zijkant die vergeten was. En in plaats van 3 kussens erbij, kregen we er zomaar 28 kussens bij.

Er staat hier dus nu zomaar bijna 3 m3 aan dozen buiten te wachten op afhaal.

Maar, we hebben tijd, het is tenslotte Spanje.

En die tijd vullen we nu met wandelingetje doen, terrasje en ja, zelfs een reis plannen, in de lente, iets wat al jaren niet meer ging.

Er zijn zelfs al plannen om aan het langbeloofde boek over onze b&b te beginnen werken, maar daar later meer over.